του Ηλία Φραγκούλη

Με βάση το ομώνυμο photo-book του Ντάνι Λάιον από το 1967, ο Τζεφ Νίκολς προσπάθησε να στήσει αφηγηματικά μια ιστορία ανθρωπολογικού δράματος και ανάλυσης της macho πόζας σε μια περίοδο η οποία έπλασε φετιχιστικούς μύθους. Δύσκολο το εγχείρημα σε δραματουργικό επίπεδο, εντυπωσιάζει αρχικά, μα στην πορεία… χάνει λάδια εξαιτίας της αδυναμίας στην εμβάθυνση χαρακτήρων. Από την άλλη, βέβαια, ίσως και ν’ αποτελεί άδικη κρίση η απαίτηση να υφίστανται χαρακτήρες σ’ ένα project που κρατά τις ρίζες του από… φωτογραφικές στιγμές.

Μένοντας στην επιφάνεια των πραγμάτων, οι «Μηχανόβιοι» χρησιμοποιούν ως αφηγητή του έργου τη συνεντευξιαζόμενη Κάθι, ένα λαϊκό κορίτσι της εργατιάς που «θαμπώθηκε» από την εμφάνιση και την άμεσα flirty συμπεριφορά του Μπένι, του αγαπημένου «παιδιού» του αρχηγού ενός club μοτοσικλετιστών με ποινικό μητρώο σε φθίνουσα πορεία. Τη δράση και τον βίο των Vandals παρακολουθεί ο Ντάνι, ένας νεαρός σπουδαστής που μαθαίνει φωτογραφία και αφιερώνεται σ’ αυτή τη «συμμορία» ως αντικείμενο μελέτης, σε εικόνα και λόγο.

Η ερωτική σχέση της Κάθι και του Μπένι θα προκαλέσει τριγμούς στην πειθαρχία και τις προτεραιότητες εκείνου δίπλα στους κολλητούς του κι όταν οι εκρήξεις βίας ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη των Vandals και τον κοινωνικό ιστό αρχίσουν να δείχνουν πραγματικά επικίνδυνες για την καθημερινότητά της, εκείνη θα απαιτήσει από τον σύζυγό της (πλέον) να επιλέξει τι δρόμο θ’ ακολουθήσει στο μέλλον. Πάνω στη μηχανή μόνος ή σε μια άλλη, ασφαλέστερη πόλη μαζί της;

Το vintage feeling είναι σαγηνευτικό, ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός Τζόνι θυμάται την έμπνευση που του είχε δώσει ο «Ατίθασος» (1953) με τον Μάρλον Μπράντο στην τηλεόραση, ο Τομ Χάρντι κλέβει την παράσταση με την τσαμπουκαλεμένη «παιδικότητα» και τον αφελή αυθορμητισμό του ήρωά του, δίπλα σ’ ένα εντυπωσιακό σε σύνθεση καστ πρωταγωνιστών, με φάτσες και ηχοχρώματα που «γράφουν» σωστά σε αυτό που καταγράφει ο φακός. Τα πράγματα διαφαίνονται δύσκολα στο δεύτερο μισό του φιλμ, όταν η αίσθηση ενός «χαλαρού» σεναριακού σκελετού κάνει την αφήγηση να χάνει σκοπό και προσανατολισμό, προσπαθώντας να συστήσει την παρακμή των ανθρώπινων αξιών σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο σάπιας κοινωνικής εξέλιξης, απ’ όπου για να επιβιώσεις πρέπει να διαλέξεις… την κανονικότητα!

Χάρη στο χαρισματικό επιτελείο των ηθοποιών και στην πραγματικά δυναμική παρουσία της Τζούντι Κόμερ (που προβλέπεται να έχει μέλλον… οδοστρωτήρα αν προσέξει τα επόμενα βήματά της στο σινεμά), οι «Μηχανόβιοι» κινούνται με γκάζια ψυχαγωγίας, ατυχώς δίχως να προσφέρουν μια πιο ενδοσκοπική ματιά στο σύμπαν της κοινότητας στην οποία εστιάζει μάλλον ουδέτερα ο (αρκετά άνισος ως σκηνοθέτης) Νίκολς. Θέλει να θαυμάσει, να νοσταλγήσει, να ειρωνευτεί ή να καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους; Η απάντηση είναι ασαφής. Πως λέμε… «απολιτίκ» τη σήμερον ημέρα; Κάπως έτσι.