του Νίκου Παλάτου

Θα πίστευε ίσως κάποιος ότι η πρώτη φορά του «Angry Birds: Η Ταινία» (2106) θα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετή. Επρόκειτο για ένα απευθυνόμενο σε αποκλειστικά παιδικό κοινό animation, που πετύχαινε το θαύμα να στέκει αξιοπρεπώς, γεγονός το οποίο αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη αξία δεδομένου ότι το video game πάνω στο οποίο βασιζόταν δεν πρόσφερε επί της ουσίας καμία απολύτως σεναριακή (προς εκμετάλλευση) βάση. Ήταν, όμως, τέτοια η επιτυχία της original ταινίας στο box-office, που θα έπρεπε κανείς να είναι εντελώς αφελής ώστε να δεχτεί ότι τα στουντιακά κεφάλια του Χόλιγουντ θα την προσπερνούσαν χωρίς να βάλουν μπρος το sequel. Εγένετο, λοιπόν, «Angry Birds: H Ταινία 2», μία συνέχεια που κουβαλάει όλα τα συνήθη προβλήματα των απανταχού sequels, με extra bonus… κανονάκι εδώ την αδυναμία απόκρυψης (πια) της ανυπαρξίας μιας κάποιας στοιχειώδους υπόθεσης. Τα θαύματα, άλλωστε, σπανίζουν στις μέρες μας. Δύο σερί για τα «Angry Birds» θα ήταν κάτι το (περίπου) μνημειώδες.

Οι θανάσιμοι εχθροί του προ τριετίας φιλμ, σε τούτο αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους, όταν τα νησιά τους απειλούνται από ένα τρίτο το οποίο κάνει στα ξαφνικά την εμφάνισή του (σε μια σεναριακή ιδέα που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας). Ένας κακιασμένος θηλυκός αετός ονόματι Ζέτα ηγείται της προσπάθειας αφανισμού των εδαφών των πουλιών και των γουρουνιών, κρατώντας ως όπλο ολέθρου ένα γιγαντιαίο κανόνι που εκσφενδονίζει τεράστιες βόμβες… πάγου. Σκοπός της είναι να εξολοθρεύσει τον πληθυσμό των δύο νήσων, με απώτερο στόχο να τις μετατρέψει σε φουτουριστικό τουριστικό παράδεισο (τρέχα γύρευε, δηλαδή), παίρνοντας παράλληλα προσωπική εκδίκηση από ένα ίδιας μ’ εκείνη ράτσας πουλί που ανήκει στην παρέα του Ρεντ, με το οποίο έχει ανοιχτές παρτίδες από το πρόσφατο παρελθόν.

Όπως πιθανότατα γίνεται κατανοητό, το στόρι του sequel τούτου μετά βίας βγάζει ενενήντα λεπτά διάρκειας. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα αν σκεφτείς πως ναι μεν το φιλμ απευθύνεται σε παιδάκια με (αυστηρό) ηλικιακό ταβάνι τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, πλην όμως στις προβολές τα πιτσιρίκια αυτά πρέπει… αναγκαστικά να συνοδεύονται από τους γονείς τους. Για να γίνει έτσι το θέαμα κατά τι πιο προσφιλές στους ενήλικες που θέλοντας και μη θα μπουν στην αίθουσα για να το παρακολουθήσουν, η παραγωγή καταφεύγει στη συνήθη πλέον τακτική των pop αναφορών, που κατά απολύτως λογικές αιτίες στους μικρούς δεν θα πουν απολύτως τίποτα, στους μεγάλους όμως όλο και μερικά χαμόγελα θα φέρουν. Η διαστημική εκτόξευση των τριών νεοσσών υπό τους ήχους του Ντέιβιντ Μπόουι και η α λα «Επικίνδυνη Αποστόλη» (1996) σεκάνς εναέριου heist είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που κάπως θα κάνουν τους γονείς να αναθαρρήσουν στα καθίσματά τους (με το πλούσιο soundtrack να είναι χειρουργικά επιλεγμένο, ώστε να ξυπνά μνήμες από πασίγνωστες ταινίες του παρελθόντος).

Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα που ενδιαφέρουν περισσότερο την πιτσιρικαρία, οι γνωστοί από τα παλιά ήρωες επιστρέφουν σύσσωμοι, με βασική νέα είσοδο (πέραν της κακιάς Ζέτα) τη φτερωτή επιστημονική διάνοια που ακούει στο όνομα Σίλβερ, η οποία εκτός από αδελφή του έξω καρδιά Τσακ εξελίσσεται σε αντικείμενο του πόθου για τον a priori πλέον αρχηγό των πουλιών Ρεντ (που, παρά την καθολική του αναγνώριση, δεν έχει αφήσει εντελώς πίσω τις ανασφάλειές του). Οι κατεδαφίσεις πάσης φύσεως υλικών δίνουν και παίρνουν, η ερωτική απογοήτευση ως αιτία μίσους κατά πάντων δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο θα γίνει πλήρως κατανοητή από… τα ανήλικα, τα οποία σε κάθε περίπτωση θα κάνουν τρελό χάζι στα φωτεινά όσο δεν πάει χρώματα, αλλά και στο (παντελώς άσχετο με την βασική πλοκή) subplot των περιπετειών τριών νεοσσών που επιδίδονται σε γλυκούλικο και ατελείωτο κυνήγι με τα εκκολαπτόμενα αυγά των μελλοντικών αδελφών τους. Οι γονείς, από την άλλη, θα περιμένουν να πέσει κανένα τραγούδι για να περάσει κάπως πιο ευχάριστα η ώρα…