του Ηλία Φραγκούλη

Το πρώτο «Terrifier» του 2018 αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κουράδες για το είδος του horror, με μνημειώδεις σκηνές διαμελισμών και gore που συγκρίνονται μόνο με ξαντέριασμα σε χασάπικο. Μοναδικός λόγος για ν’ ασχοληθεί κανείς… στα σοβαρά μαζί του είναι ένα ίχνος διάθεσης «homage» στο σινεμά του Χέρσελ Γκόρντον Λιούις, για τους πλέον φανατικούς. Στην κινηματογραφική του διανομή εισέπραξε 421.798 δολάρια παγκοσμίως. Το 2022 κυκλοφόρησε το sequel του, το οποίο εισέπραξε… 15.744.113 δολάρια παγκοσμίως! Ήταν ένα παρανοϊκό upgrade φρίκης, αίματος και… διάρκειας 138 λεπτών, με επικό set design κι αξέχαστες (και φυσικά πιο ακραίες) σεκάνς σπλατεριάς. Καμία από αυτές τις ταινίες δεν έφτασε μέχρι τα μέρη μας, όμως, το φετινό «Terrifier 3»… δεν το γλιτώσαμε, καθώς ξεκίνησε με 18.928.113 δολάρια στο πρώτο του weekend μονάχα στις ΗΠΑ! Και συνεχίζει να καλπάζει στο παγκόσμιο box-office…

Τούτο το sequel συνεχίζει την ιστορία του «Terrifier 2», με πρωταγωνιστές τ’ αδέλφια που επέζησαν εκείνου, αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για μη κατανόηση των τεκταινόμενων, καθώς το σενάριο δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Η λογική μας έχει αποχαιρετίσει προ πολλού, με την «ανάσταση» του Αρτ του Κλόουν που αν και είχε πεθάνει το 2018, το 2022 σηκώθηκε από το νεκροτομείο κι έπιασε ξανά δουλίτσα, για να πεθάνει ξανά δια αποκεφαλισμού σ’ εκείνο το αμίμητο φινάλε. Γεγονός που ουδόλως τον προβληματίζει στην αρχή τούτου του δεύτερου sequel! Εάν το έχει επιτύχει πολλάκις ο Τζέισον ή ο Φρέντι, γιατί όχι και ο Αρτ, ο οποίος κόβει το κεφάλι ενός μπάτσου και αναπληρώνει με αυτό το δικό του κενό γιατί… μπορεί! Έστω προσωρινά. Κατόπιν… όλα γίνονται, μωρέ!

Αν η απίστευτη πληθώρα φόνων και τα εξωφρενικά (τύπου luna-park) σκηνικά του δεύτερου έκαναν το δεύτερο «Terrifier» να μοιάζει (στο ελάχιστο) με «ένοχη απόλαυση», τούτη τη φορά ο Ντέιμιεν Λεόνε παθαίνει πιο… «auteur» και επιχειρεί ν’ αναβαθμίσει την αφήγηση του έργου, περιορίζοντας λίγο το fun στοιχείο του αιματοκυλίσματος, με μόλις δύο σεκάνς (στο ντους με το αλυσοπρίονο και με το ποντίκι στον σωλήνα) που πρέπει να δεις για να πιστέψεις (και να δοκιμάσεις τα όριά σου στον… εμετό). Προσωπικά, πάντως, έχω πάψει να συγκινούμαι με τέτοια θεάματα εδώ και δεκαετίες. Τύπου… έχω πάθει ανοσία.

Ο σουρεαλισμός εκτροχιάζεται στο τελευταίο μέρος της ταινίας, όπου το ακατανόητο συναντά κάτι σαν το «Πνεύμα του Κακού» (1982) και ο Αρτ δίνει ένα είδος υπόσχεσης, να μη μας αφήσει μονάχα με μια τριλογία. Κακό πράμα ο καπιταλισμός.