του Νίκου Παλάτου

Έχουμε επισημάνει δεκάδες φορές τη σύγχρονη φεστιβαλική τάση που θέλει τα σενάρια των art-house ταινιών να μένουν ανολοκλήρωτα. Ο νεαρός Τούρκος auteur Σελμάν Νατζάρ, με τούτο το δεύτερο σκηνοθετικό του βήμα, πετυχαίνει ένα ιδιότυπο jackpot. Ανοίγοντας δύο ισοδύναμα σεναριακά μέτωπα, στο επίκεντρο των οποίων θέτει την κεντρική ηρωίδα της ταινίας του, καταφέρνει ν’ αφήσει αμφότερα στον αέρα (!), δείχνοντας μία άνευ λόγου και αιτίας αποστροφή στην ολοκλήρωση των ιδεών του.

Η Τζάναν είναι δικηγόρος που έχει επιστρέψει πρόσφατα στην επαρχιακή γενέτειρά της, καθώς η μητέρα της βρίσκεται στα τελευταία της, νοσηλευόμενη με μηχανική υποστήριξη. Αμφιταλαντεύεται για το κατά πόσο είναι ηθικά σωστό να δωρίσει τα όργανά της, σε αντίθεση με την αδελφή της η οποία μάλλον δεν έχει τέτοιου είδους αναστολές. Το γεγονός πως αυτή είναι η πετυχημένη της οικογένειας που σπούδασε, ταξίδεψε κι έκανε λεφτά, σε αντίθεση με την αδελφή που έμεινε στην επαρχία κάνοντας οικογένεια και μένοντας συνεχώς δίπλα στη μητέρα τους, δημιουργεί μια λανθάνουσα ατμόσφαιρα αδελφικής έντασης.

Παράλληλα με τη νοσοκομειακή καθημερινότητα, η Τζάναν έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός νεαρού υπαλλήλου εργοστασίου, ο οποίος κατηγορείται πως δολοφόνησε τον εργοδότη του. Ο κατηγορούμενος συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του τέλειου θύτη, πόσω μάλλον όταν όλα τα στοιχεία είναι συντριπτικά εναντίον του. Η δικηγόρος, όμως, θεωρεί πως υπάρχουν σαφείς ενδείξεις περί της αθωότητάς του οι οποίες δεν έχουν ληφθεί υπόψη. Κάνοντας αγώνα με τον χρόνο προκειμένου να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες μαρτυρίες και να τις καταθέσει στην έδρα, η Τζάναν δείχνει αποφασισμένη να μεθοδεύσει κάθε είδους κόλπο για να πετύχει το στόχο της.

Περιορίζοντας την πλοκή εντός ενός (περίπου) εικοσιτετραώρου, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Σελμάν Νατζάρ ορίζει εξαρχής ένα ασφυκτικό πλαίσιο δράσης, όπου ο χρόνος μετρά αντίστροφα σε θέματα που κυριολεκτικά είναι ζωής ή θανάτου. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα το αγωνιώδες δεν υπάρχει, αφού η προσέγγιση είναι άκρως ρεαλιστική, ωσάν καταγραφή μιας μέρας στη δουλειά (στο νοσοκομείο, στην προκειμένη) και στο σπίτι κάποιας εργαζόμενης γυναίκας. Η δικαστική πλευρά της υπόθεσης κρύβει έναν σαφή υπαινιγμό για τη διαφθορά που επικρατεί στην τουρκική Δικαιοσύνη, η δε ιατρική θέτει προβληματισμούς και ηθικές αναστολές περί ευθανασίας και μεταμόσχευσης οργάνων, που σίγουρα δηλώνουν ανθρωπιά. Τι να τα κάνεις όλα αυτά, όμως, όταν στο φινάλε τα πάντα μοιάζουν να βρίσκονται στο σημείο που ξεκίνησαν, κάνοντας το σύνολο των όσων έχουν προηγηθεί να στέκει ως χαρακτηριστικά ανώφελο…