FreeCinema

Follow us

ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΝΕΟΙ (2019)

(TARDE PARA MORIR JOVEN)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ
  • ΚΑΣΤ: Ντεμιάν Ερνάντες, Αντάρ Μασάντο, Μαγκνταλένα Τότορο, Ματίας Οβιέδο, Αντόνια Ζέγκερς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: NEO FILMS

Στη μεταδιδακτορική Χιλή, παρέα οικογενειών ζει στην απομονωμένη φύση των προπόδων των Άνδεων. Γονείς και παιδιά ετοιμάζονται για τη μεγάλη πρωτοχρονιάτικη γιορτή, αν και για τα δεύτερα, μεγαλύτερη σημασία έχει το τέλος της εποχής της αθωότητάς τους.

Βασίζεται σε μνήμες των παιδικών της χρόνων η Χιλιανή σκηνοθέτις και σεναριογράφος Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ σε τούτη την τρίτη ταινία της καριέρας της, με την οποία γύρισε διάφορα ανά τον κόσμο φεστιβάλ, μαζεύοντας μάλιστα και βραβεία σε κάποια εξ αυτών. Περιγράφει την καθημερινότητα μιας οικογενειακού τύπου κοινότητας ανθρώπων, οι οποίοι θέλοντας να μείνουν μακριά από τη σκοτεινιά στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοτσέ επέλεξαν να φύγουν από τα αστικά κέντρα της χώρας τους, βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα χίπικης δομής κοινόβιο, στερούμενοι αρκετές από τις ανέσεις του πολιτισμού. Θυμίζει κάπως το «Captain Fantastic» (2106) η περιγραφή αυτή, το φιλμ όμως περισσότερα κοινά (από αφηγηματικής πλευράς) έχει με το ισπανικό δράμα ενηλικίωσης «Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι» (2017) και ακόμα περισσότερα με το σινεμά της κοντοχωριανής τής Σοτομαγιόρ, της εξ Αργεντινής ορμώμενης auteur Λουκρέσια Μαρτέλ. Δηλαδή, αργόσυρτοι ρυθμοί, απουσία κεντρικής σεναριακής ιδέας, αποσπασματικά στιγμιότυπα που δεν οδηγούν απαραίτητα κάπου.

Δεν είναι σαφές τον ερχομό ποιας χρονιάς ετοιμάζεται να υποδεχθεί η μικρή κοινότητα, από κάποιες όμως σκόρπιες φράσεις (η δυνατότητα πλέον της ηλεκτροδότησης) ή συμπεριφορές (το αντάμωμα με την αστυνομία), καθώς και απ’ το «Fade Into You» των Mazzy Star που σε μια στιγμή παίζει στο ραδιόφωνο, γίνεται κατανοητό πως το χρονικό πλαίσιο ορίζεται σε ένα καλοκαίρι των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν πια το καθεστώς Πινοτσέ αποτελούσε παρελθόν. Στο επίκεντρο του στόρι βρίσκονται τρία παιδιά. Η δεκαεξάχρονη Σοφία, ο συνομήλικός της Λούκας και η δεκάχρονη Κλάρα. Η πρώτη επιθυμεί να επανενωθεί με την αρτίστα μητέρα της, αφού δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά με τον καταπιεστικό μπαμπά της. Η συχνή πλέον παρουσία τού μεγαλύτερού της Ιγκνάσιο στον καταυλισμό δίνει επιπλέον κίνητρο στο όνειρο της διαφυγής της. Ο τσιμπημένος μαζί της Λούκας δεν ενθουσιάζεται από την άφιξη ενός αντιζήλου του, με τους τρεις τους να σχηματίζουν ένα εντελώς χαλαρό ερωτικό τρίγωνο, άνευ εντάσεων και διαξιφισμών. Η μικρή Κλάρα, από την άλλη, δείχνει να απολαμβάνει τη χαρά της ζωής στη φύση, παρέα με ένα τσούρμο μικρών παιδιών, αν και η φυγή του αγαπημένου της σκύλου την έχει αναστατώσει.

Όλες αυτές οι υποπλοκές, καθώς και τα διάφορα μικροεπεισόδια που προβληματίζουν την κοινότητα (μια απόπειρα κλοπής, το μολυσμένο νερό) περιστρέφονται γύρω από τις ετοιμασίες για την υποδοχή του νέου έτους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Η Σοτομαγιόρ δραματοποιεί τις αναμνήσεις τής δικής της ενηλικίωσης, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτές ιστορίες που πιθανότατα έχει ακούσει από άλλους, πασπαλίζοντάς τες με στοιχεία μυθοπλασίας, αδιαφορώντας όμως επιδεικτικά να τις εντάξει στο πλαίσιο ενός συγκροτημένου αφηγηματικού ιστού, ο οποίος θα πάρει τους ήρωές της από κάπου και θα τους οδηγήσει κάπου άλλου. Αυτό που προκύπτει είναι ένα υπνωτιστικά επίπεδο έργο, όπου τα λεπτά περνούν ενίοτε… πάρα πολύ αργά, μιας και το στόρι ελάχιστα εξελίσσεται. Το πολιτικό μεταίχμιο της χώρας δεν ενδιαφέρει παρά μόνο σε ένα αλληγορικό επίπεδο (το φινάλε μάλλον κρύβει μια σημειολογία αναγέννησης, έπειτα από το σκοτάδι της περιόδου του Πινοτσέ), με τις ανθρώπινες σχέσεις να είναι αυτές που μπαίνουν σε ένα υποτιθέμενο πρώτο πλάνο. Η κατατονία που η αφήγηση προτάσσει, όμως, ελάχιστα τις βοηθάει να αναδειχθούν, όσο ανεπιτήδευτες κι αν είναι οι ερμηνείες του καστ. Άξια λόγου στέκει, πάντως, η υπέροχη φωτογραφία του Ίντι Μπριόνες, η οποία λούζει με απαλά υπό φυσικού φωτός χρώματα τα ανέμελα πρωινά στην εξοχή των Άνδεων. Ας υπήρχε, όμως, ένα ουσιαστικό στόρι εδώ κι ας ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας… λιγότερο καλλιτέχνης.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Φεστιβαλικό δράμα ενηλικίωσης που συστήνεται μόνο στους φανατικούς του world cinema οι οποίοι θα ήθελαν να γνωρίζουν τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Όσα θαύματα και να κάνει η Μεγαλόχαρη ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, όμως, το ούτως ή άλλως περιορισμένο τέτοιο κοινό αποκλείεται να πολλαπλασιαστεί ντάλα καλοκαίρι. Από αυτή την άποψη, άστοχη η διανομή της ταινίας τούτη την περίοδο. Οι υπόλοιποι… ούτε να το σκέφτεστε.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.