της Κατερίνας Ανδρεάκου

Δώδεκα (!) σκηνοθέτες – σεναριογράφοι για μια ταινία που ξεπερνά κατά ελάχιστα τη μια ώρα… Εντάξει, πρόκειται περί κινηματογραφικής σπουδής / πειράματος επάνω στην ποίηση του σπουδαίου Τ.Κ. Γουίλιαμς από μια ομάδα τελειόφοιτων κινηματογραφιστών του New York College υπό την καθοδήγηση του Τζέιμς Φράνκο, ωστόσο, δυστυχώς, η αναπόφευκτη Βαβέλ και η κάπως εξ αρχής «ξεφούσκωτη» φιλοδοξία τού όλου εγχειρήματος φαίνεται από τα πρώτα λεπτά αποσπασματικής αφήγησης τόσο της ζωής, όσο και των ίδιων των ποιημάτων. Καθώς «πηδάμε» από τον ηλικιωμένο Γουίλιαμς του σήμερα στον νεότερο / μεσήλικα ποιητή των 70’s (Φράνκο), βλέποντας ταυτόχρονα ψήγματα της παιδικής κι εφηβικής του ηλικίας μέσα από θολά flashbacks, το ηχητικό «χαλί» αποτελείται από μια μονότονη μουσική υπόκρουση, «αποστάγματα» από ποιήματα του Γουίλιαμς (διαβασμένα από τον Φράνκο) και κάποιους ελλειπτικούς διαλόγους τού ποιητή με τη γυναίκα του (Κούνις), τη μητέρα του (Τσάστεϊν – της οποίας, παρεμπιπτόντως, οι σκηνές λες κι είναι κλεμμένες από τη μονταζιέρα του «Δέντρου της Ζωής»!), τον άρρωστο φίλο του (Μπραφ) και άλλους χαρακτήρες που σημάδεψαν τη ζωή και, μετέπειτα, την τέχνη του.

Ο θαυμαστής τού έργου τού συγκεκριμένου ποιητή ενδέχεται να γοητευθεί κατά καιρούς από τον συνδυασμό των ποιημάτων τού «Tar» (με το τόσο αυτοβιογραφικό, αυθεντικά και ωμά ειλικρινές περιεχόμενο) με τα συχνά ονειρικά χρονολογικά «ταξίδια» της ταινίας, όμως αυτό από μόνο του δεν μπορεί να κρύψει έναν γενικότερο αφηγηματικό «αχταρμά» που αναμενόμενα δημιουργείται όταν ανακατεύονται τόσα άτομα στη δημιουργία ενός τόσο περιορισμένου, τελικά, έργου. Δυσκίνητο, αδικαιολόγητα μακρόσυρτο και – δυστυχώς προβλέψιμα – εξεζητημένο, το αποτέλεσμα χάνει σταδιακά την όποια γοητεία του και καταλήγει απλά βαρετό, ακόμα και για τους «μυημένους» σε ταινίες λυρικής δομής και περιεχομένου. Ταυτόχρονα, ακόμα και αν δεν γνωρίζεις την ιδέα τού όλου project και το ποιοι είναι οι δημιουργοί του, αυτό δεν παύει να βγάζει αυτόματα την αίσθηση της «φοιτητικής» ταινίας, μιας από αυτές που κάνουν οι τελειόφοιτοι κινηματογραφικών σχολών (καλή ώρα) για να έχουν κάτι «πιασάρικο» να δείχνουν στο βιογραφικό τους καθώς βγαίνουν στην αγορά.

Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση ένα κακό εγχείρημα (πιο ταιριαστός όρος από «ταινία»), μάλλον αδικείται από την κινηματογραφική του έξοδο σε κάποιες (λίγες) χώρες, καθώς πρόκειται για μια παραγωγή που δεν φαίνεται να είχε εξαρχής τη φιλοδοξία να γίνει υλικό κινηματογραφικής διανομής (παρά το εντυπωσιακό καστ, προφανώς μετά από φιλικά τηλεφωνήματα του Φράνκο), αλλά ένα ιδιόμορφο, πειραματικό project το οποίο οι fans του Γουίλιαμς ή / και των πολλών stars της ταινίας θα καλούνταν να αναζητήσουν σε κάποιο Φεστιβάλ ή έστω σε DVD. Το πώς και το γιατί αυτό το project του… 2012 (τότε έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ρώμης) για έναν Αμερικανό ποιητή που δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα βγαίνει τώρα στους ελληνικούς κινηματογράφους είναι απορίας άξιο και τα εμπορικά αποτελέσματα μάλλον δυσοίωνα. Τουλάχιστον, τα υπέροχα ποιήματα του Γουίλιαμς βρήκαν σχεδόν επάξια απόδοση στους ελληνικούς υπότιτλους…