του Νίκου Παλάτου

Η «σωτηρία» των Χριστουγέννων αποτελεί κάποιο είδους φετίχ για τις ταινίες που απευθύνονται στο κατεξοχήν παιδικό κοινό. Έπειτα, λοιπόν, από το live action «Το Βράδυ που ο Μπαμπάς Έσωσε τα Χριστούγεννα» της περασμένης εβδομάδας, έρχεται τούτο το animation που σε γενικές γραμμές πραγματεύεται μια παρόμοια συνθήκη. Έτερη κοινή συνισταμένη σε αμφότερες τις ταινίες η ισπανική τους κατασκευή, με τη διαφορά πως εδώ υπάρχει και καναδικός δάκτυλος, σε μία επανάληψη της συνεργασίας που πριν μερικά χρονιά είχε φέρει ως αποτέλεσμα εκείνο το (όχι ακριβώς αξιομνημόνευτο) «Τρεχάτε Ποδαράκια μου» (2016).

Το ξεκίνημα του «SuperSanta» ξεγελά ευχάριστα, δημιουργώντας την αίσθηση πως πρόκειται για έξυπνη παρωδία ενός υπερηρωικού σύμπαντος, μπλέκοντας το σινεμά με την… αγιοβασιλιάτικη πραγματικότητα. Αυτό που έπεται της εναρκτήριας σεκάνς, όμως, διαλύει τις όποιες αρχικές ελπίδες, καθώς σταδιακά γίνεται σαφές πως οι γραφιάδες του φιλμ στόχο είχαν ν’ αντιγράψουν ένα τυπικό καταστασιακό με καλούς super ήρωες και πανούργους κακούς, αντί να το σατιρίσουν. Ο καλόκαρδος Άγιος Βασίλης, που εξαιτίας γερού τράκου στο κεφάλι έχει παραισθήσεις αλά Δον Κιχώτης, πιστεύοντας πως είναι ο φοβερός και τρομερός SuperSanta πολεμά όχι ανεμόμυλους αλλά τον… κινηματογραφικό του αντίπαλο, Κράμπους. Την ταυτότητα του τελευταίου ενδύεται ο πονηρός κατασκευαστής αμφιβόλου αξίας παιχνιδιών, σινιόρ Φάφνιρ, προκαλώντας σε «μάχη» τον μπερδεμένο Άι Βασίλη με απώτερο στόχο να κάνει ντου στο εργαστήρι του στον Βόρειο Πόλο και, μοιράζοντας σε όλα τα παιδάκια του κόσμου ελαττωματικά δώρα, να δημιουργήσει έξυπνα και απλά τεχνητή ανάγκη συνεχούς ζήτησης των εμπορευμάτων του.

Το άκρως καπιταλιστικό σχέδιο δολιοφθοράς των Χριστουγέννων έχει κάτι από την ολοκληρωτική καταστροφή που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που μας έφαγε (και τα Χριστούγεννα μαζί!). Το χαζοβιόλικο ξωτικό το οποίο σπεύδει σε βοήθεια της (φανατικής του… κινηματογραφικού SuperSanta) μικρής Μπίλι, στην αποστολή επαναφοράς του Άγιου Βασίλη στα κανονικά του καθήκοντα, δεν διακρίνεται για το σπουδαίο του χιούμορ, αν και η δαιμόνια πιτσιρίκα περνά τα απαραίτητα μηνύματα περί οικογενειακής αφοσίωσης και παντοτινής φιλίας. Το μεν πρώτο έχει βασικά να κάνει με τρέχα γύρευε υποπλοκή που μπλέκει το πνεύμα των Χριστουγέννων και την πιεστική δουλειά στο γραφείο με επείγουσα παραγωγή drones για διανομή γευμάτων σε άπορους (!), ενώ το δεύτερο έχει τις ρίζες του σε χάρισμα εισιτηρίου για την κινηματογραφική προβολή του… τρίτου μέρους του franchise «SuperSanta». Το γεγονός πως μία μεγάλη φιλία γεννιέται από αυτή τη χειρονομία το λες και… μαγεία του σινεμά.