του Ηλία Φραγκούλη

Ενάντια στη σύγχρονη μάστιγα των κανόνων της «πολιτικής ορθότητας» και της κάθε agenda διεκδικήσεων (που συχνά οδηγεί σε παράδοξες ακρότητες αντιλήψεων και πρακτικών), το «Strange Darling» έρχεται να υψώσει με θάρρος τη σημαία του αναπολόγητου, δίχως να νοιάζεται για το αν θα προκαλέσει τη μήνη του αγριεμένου… «cancel» πλήθους!

Αξίζει τον κόπο να γνωρίζεις… πραγματικά ελάχιστα για τούτο το θρίλερ το οποίο αποτελείται από έξι κεφάλαια κι έναν επίλογο, ξεκινώντας από το… τρίτο μέρος (συνοδεία ενός από τα «νυχτερινά» του Σοπέν, παρακαλώ)! Ο ΤζεϊΤί Μόλνερ ανακατεύει εξαρχής την «τράπουλα» της μυθοπλασίας του, επιδιώκοντας να δημιουργήσει ένα σασπένς αμφιβολιών σχετικά αχρείαστο (αν ρωτάς κι εμένα), καθώς ακόμη και ο σκοπός του να στήσει έτσι ένα κάποιο twist… μάλλον περισσότερο «καρφώνει» το καταστασιακό και τους σκοπούς των ηρώων του. Παρ’ όλα αυτά, το έργο ποτέ δεν σταματά να γίνεται συναρπαστικό στη θέασή του, είτε τρέχει με πατημένα τα γκάζια μιας οργισμένης καταδίωξης, είτε διαλογίζεται «αργόσυρτα» με αντικείμενο τη θυματοποίηση (ή όχι) του γυναικείου φύλου υπό την καταπίεση της τοξικής αρρενωπότητας.

Ουσιαστικά, το «Strange Darling» αποτελεί ένα άγριο φτύσιμο απέναντι στα στερεότυπα ρόλων του καλού θηλυκού και του κακού αρσενικού, δηλώνοντας πως και οι δύο μπορούν να κάνουν μαλακίες ή να τρώνε ήττες… ισάξια, την ίδια στιγμή! Η διαστροφή στην ψυχολογία δεν είναι αποκλειστικό «χάρισμα» κανενός. Η αφήγηση τα αμολάει με βία όλα αυτά, από τις εικόνες του φιλμ που στάζουν αίμα, μέχρι τον «θόρυβο» της ηχητικής μπάντας που γρατζουνάει τις αισθήσεις προκλητικά, ακόμη κι όταν η δράση πατάει pause, ανάμεσα στην «κόντρα» ειρωνεία της χρήσης λυρικών συνθέσεων του Σοπέν.

Πέραν του «τρολαρίσματος» της γραμμικότητας που προσπαθεί να το παίξει ατού της ταινίας, το «Strange Darling» καταλήγει να σε κερδίζει πρωτίστως χάρη στην ερμηνεία της Γουίλα Φιτστζέραλντ, ενός κυριολεκτικού tour de force υποκριτικής που μου έφερε στον νου την υπέρτατη bitch της Λίντα Φιορεντίνο από την «Τελευταία Αποπλάνηση» (1994) σε συνδυασμό με την ταραχή στο κρανίο της Μία Γκοθ ως «Pearl» (2022)! Πρόκειται για ρόλο και παίξιμο που σε κάποια πιο δίκαιη κινηματογραφική βιομηχανία θα λάμβανε σοβαρά βραβεία (ή έστω υποψηφιότητες) στους ερχόμενους μήνες. Οι κομπλεξισμοί που αδικούν τούτο το φιλμικό είδος, όμως, δύσκολα ξεπερνιούνται…

Το «Strange Darling» είναι ένα από εκείνα τα έργα – έκπληξη που θέλεις τόσο πολύ να κουβεντιάσεις γι’ αυτό κατόπιν της προβολής του, να τσακωθείς, να βρίσεις ή και να βιαιοπραγήσεις για δαύτο! Προσωπικά, λίγο απείχε από το να μου πάρει τα μυαλά, εξαιτίας μιας μικρής αδυναμίας στην κλιμάκωση, ενός χαιρέκακα πεσμένου tempo εις βάρος της σκληρής καργιόλας που αναμετρήθηκε τόσο ύπουλα με τον «Δαίμονα» και (στον επίλογό της) περίμενα ν’ αποκαλύψει περισσότερα για το σπάνιο προφίλ του χαρακτήρα της, μ’ ένα εξομολογητικό λογύδριο ή τον τσαμπουκά περί gender politics που είχε στην προθέρμανση του one-night stand. Τουλάχιστον, μένοντας μέχρι και τις τελευταίες αράδες των end credits, γέλασα ακόμα περισσότερο με τη μνεία του σκηνοθέτη σε φιλμ του Πολάνσκι και του Παρατζάνοφ! Γλέντι!