του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Κάπου στην Αμερική, υπάρχει ένα μυστικό εργοστάσιο, όπου απάγουν σεναριογράφους και τους αναγκάζουν να γράφουν φτηνές περιπέτειες για να τις αναλαμβάνουν σκηνοθέτες περιορισμένων ικανοτήτων. Αν οι απαγωγείς είναι ακόμα πιο αδίστακτοι, αναγκάζουν τους σεναριογράφους να δουν τη δουλειά τους ερμηνευμένη από τον Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος τελευταία φαίνεται να έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να αναδειχθεί ο βασιλιάς των b-movies. Αναμφίβολα, βρίσκεται κοντά στην επίτευξη του στόχου του.

Ο ηθοποιός μπορεί περήφανα να καυχιέται ότι έκανε ποδαρικό στην καριέρα του Σάιμον Γουέστ με την «Απόδραση στον Αέρα», την ταινία που τουλάχιστον είχε το άλλοθι ότι ανήκε σ’ ένα είδος περιπέτειας που, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, βρέθηκε σε άνθιση. Περίπου δεκαπέντε χρόνια μετά, ηθοποιός και σκηνοθέτης συνεργάζονται ξανά σε μία περιπέτεια, η οποία, θεωρητικά, υπόσχεται όργιο τεστοστερόνης αλλά, τελικά, παραδίδει ένα βαρετό σετάκι εξελίξεων, που όχι μόνο είναι προβλέψιμο αλλά δεν είναι καν εντυπωσιακό, περιορίζοντας τη δράση σε μερικές αδιάφορα κινηματογραφημένες σκηνές καταδίωξης. Στη σημερινή εποχή, η «Απαγωγή» μοιάζει ξεπερασμένη γιατί όλα όσα έχει να προσφέρει τα έχουμε δει όχι μόνο πολλές φορές αλλά και σε σαφώς καλύτερες εκδόσεις.

Για να καταλάβει κανείς πόσο χλιαρό είναι το τελικό αποτέλεσμα, αρκεί να το αντιπαραβάλει με το δεύτερο πόνημα του Σάιμον Γουέστ μέσα στη σεζόν, το δεύτερο μέρος των «Αναλώσιμων». Χωρίς την υποστήριξη του Σταλόνε, των υπόλοιπων… μεγάλων ονομάτων του είδους και της ξεχωριστής μυθολογίας που κουβαλάει ο καθένας, ο Γουέστ ξεμένει με τον Νίκολας Κέιτζ να προσπαθεί να δείξει cool, άνετος και μάχιμος, χωρίς να κερδίζει ποτέ πραγματικά το ενδιαφέρον. Δεν είναι όλοι Λίαμ Νίσον, να του πείτε.

Είναι σχεδόν λυπηρό το γεγονός ότι ο κάποτε υποσχόμενος ηθοποιός κατέληξε να γίνει ανέκδοτο και να εκπροσωπεί ένα ολόκληρο επίπεδο είδους, που οι περισσότεροι αποφεύγουν μετά μανίας. Επιπλέον, η σοβαροφανής προσέγγιση του Γουέστ, δεν αφήνει καν την ταινία να πλησιάσει τα νερά μιας απενοχοποιημένης φτηνής περιπέτειας, όπου θα μπορούσε να γίνει λιγότερο επίπονη. Αντιθέτως, η «Απαγωγή» ούτε διασκεδάζει, ούτε προκαλεί καμία από τις αισθήσεις, παρά ανακυκλώνει την τυπική ιστορία του εγκληματία που δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, πετώντας μόνιμα στον αυτόματο πιλότο.