της Βαρβάρας Κοντονή

Snoozefest ολκής δια χειρός του Ισραηλινού «δημιουργού» Έραν Ρίκλις («του ποιου;» θα ρωτήσεις και δίκιο θα έχεις), που για άγνωστους λόγους προγραμματίστηκε χρονιάρες μέρες και ουχί στην περίοδο του μεγάλου ξεσκαρταρίσματος και της «νεκρανάστασης» ξεχασμένων στα ράφια τίτλων της διανομής (λέγε με και «ελληνικό κινηματογραφικό καλοκαίρι πρώτης προβολής»). Καλή χρονιά, βρε! Επίσης, αν τώρα τελευταία έχει πάρει το μάτι σου τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και σε άλλη ταινία, δεν χρειάζεται καν να δεις το «Δίκτυο Κατασκόπων» (καλά δεν χρειάζεται γενικώς, αλλά δεν ξεχνάμε και το χιούμορ μας), δεδομένου πως τούτος ο (κατά τα άλλα super ταλαντούχος) Άγγλος ηθοποιός έχει υποπέσει – όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του – στο μοιραίο ολίσθημα της μανιέρας, τυποποιημένος πια σε ρόλους σκληροτράχηλου κακοποιού ή μυστικού πράκτορα (όπως συμβαίνει εδώ), παραδίδοντας μία ερμηνεία copy / paste η οποία ελάχιστα θα σε εκπλήξει (δηλαδή καθόλου, εντάξει το παρακάναμε με το «πνεύμα»…).

Ο Άντερεθ (Κίνγκσλεϊ) είναι ένας μυστικός πράκτορας της Μοσάντ ο οποίος δέχεται πιέσεις από την υπηρεσία προκειμένου ν’ αποσυρθεί, εξαιτίας φημών που τον θέλουν άλλοτε να παραφουσκώνει και άλλοτε να παραδίδει ανεπαρκή στοιχεία για τις αποστολές που αναλαμβάνει. Αποφασισμένος να φέρει εις πέρας μία τελευταία αποστολή που αφορά τις συνδέσεις ή μη μιας εταιρείας με το συριακό κράτος και την εμπλοκή της σε παραεμπόριο χημικών όπλων, θα επιδοθεί σε έναν ανελέητο αγώνα με απώτερο σκοπό την αποκάλυψη της αλήθειας. Η απρόσμενη γνωριμία του με μια γοητευτική, αινιγματική γυναίκα (Μπελούτσι), όμως, θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο την έρευνά του. Στο πλευρό του θα βρεθεί από την αρχή και ο Ντάνιελ (Τιράν), ο γιος ενός πάλαι ποτέ αγαπημένου συνεργάτη τού Άντερεθ, ο οποίος παλεύοντας με τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες θα προσπαθήσει παράλληλα να σώσει τον ήρωα από τον αυτοκαταστροφικό εαυτό του.

Θρίλερ κατασκοπείας για γερά νεύρα και ακόμα πιο γερή ικανότητα στο… πνίξιμο χασμουρητού, το «Δίκτυο Κατασκόπων» είναι μια ταινία που έχεις δει πολλάκις στις αίθουσες (ή αν είσαι ξύπνιος και μας διαβάζεις, δεν έχει χρειαστεί να δεις ποτέ), η οποία μοιάζει εξ όψεως με κάτι που θα έγραφε ο Τζον λε Καρέ… στο πόδι (πιθανότατα σε κάποια χαρτοπετσέτα), αν ο ατζέντης του τον απειλούσε πως θέλει το επόμενο μυθιστόρημα εδώ και τώρα! Υποθέτουμε πως τα ίδια πέρασαν και οι δύο σεναριογράφοι της ταινίας, με τη μόνη διαφορά πως σε αυτούς μάλλον ανατέθηκε να γράψουν έναν εκτενή οδηγό… νυχτερινής διασκέδασης στο Βέλγιο, αφού μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ανελέητο λεκτικό exposition των πρωταγωνιστών που μοιάζουν να έχουν πάρει σβάρνα όλα τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια και τα bar, μιλώντας και μιλώντας και μιλώντας χωρίς σταματημό (νισάφι, ρε παιδιά, κυνηγήστε και κανέναν, μυστικοί πράκτορες είστε, όχι ο Κωστόπουλος στα ‘90s!).

Εν τω μεταξύ, αν δεν παρακολουθείς σκηνή-σκηνή τις εξελίξεις, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις ποιος «την έχει φέρει» σε ποιον, τι διακυβεύεται για τους χαρακτήρες ή γιατί έχει ξεσπάσει όλο αυτό το γλέντι και, φυσικά, ο Έραν Ρίκλις δεν είναι εδώ για να κάνει τη ζωή σου πιο εύκολη, αλλά για να σε εξαντλήσει στο μπλα μπλα, πριν σου σερβίρει το χλιαρότατο τέλος, το οποίο μεταξύ μας παίζει να έχεις αντιληφθεί και από την αρχή, διότι κάθε φιλμ κατασκοπευτικής πλοκής που (δεν) σέβεται τον εαυτό του κρύβει τον εν λόγω άσσο στο μανίκι του. Σε επίπεδο ερμηνειών, ο Κίνγκσλεϊ ξεκάθαρα βρίσκεται εδώ για να τσεπώσει το μεροκάματο (κάπου διάβασα για στιβαρή ερμηνεία που καθηλώνει, υποθέτω την αποκαθήλωση την αναλαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι), ενώ η Μπελούτσι παραμένει γυναικάρα (υποκριτικά δεν έχω ιδέα τι ακριβώς κάνει εδώ). Α, ναι, την πρωταγωνιστική τριάδα συμπληρώνει και ο Ισραηλινός ηθοποιός Ιτάι Τιράν, ο οποίος γίνεται αρκετά σαφές πως… αθλείται με καθημερινό τρέξιμο και έλξεις. Τουλάχιστον σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους, μπορείς να πεις πως αυτός έχει όντως πρόγραμμα.