του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ισορροπίας ανάμεσα στο «queer cinema» και το… κραγμένο σινεμά! Τούτο εδώ το κατασκεύασμα γέρνει κυριολεκτικά σκοπίμως προς το δεύτερο, δίχως να έχει καν τα κότσια να το παραδεχτεί ή και να το υποστηρίξει.

Το σενάριο δεν περιγράφεται με λόγια και φέρνει στον νου την υπερβολή που συναντάμε στην αλμοδοβαρική φιλμογραφία, με τη διαφορά ότι ο Βέλγος Μπαβό Ντεφίρν αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση με μια λανθάνουσα σοβαρότητα δραματικής κομεντί για τον έρωτα που χρόνια δεν κοιτά, αλλά με όλα του τα συστατικά να φωνάζουν (μέχρι να πέσει το λαρύγγι στο πάτωμα) «camp»! Εκείνος, αντί να… ξεδίνει και οπτικά με το ανάλογο volume, λες και προσπαθεί να «ευνουχίσει» το υλικό του, να «αποχρωματίσει» το κιτσάτο φόντο της ιστορίας του και να πλασάρει το «Σουβενίρ» ως mainstream κωμωδία σχέσεων για ενήλικες… βαρετής κανονικότητας. Το αποτέλεσμα προφανώς και δεν είναι αστείο, όσο κι αν η Ιζαμπέλ Ιπέρ αγωνίζεται να το κρατήσει σε ένα ύψος αποδεκτού και διόλου… ντροπιαστικού για τις καριέρες όλων των συντελεστών του.

Το ρομάντζο της ώριμης (στα πατημένα 60) αοιδού με το νεαρότερο αγόρι (στα 21) είναι άνω ποταμών, ουχί επειδή έχουμε προβλήματα με τα όποια ηλικιακά «όρια» αλλά εξαιτίας του casting τού… όχι και τόσο αρρενωπού Κέβιν Αζαΐς, ο οποίος ποτέ δεν πείθει ούτε για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις αλλά ούτε και για την αγάπη του για το άθλημα του box (γέλια από το βάθος), προσθέτοντας μια μάλλον άκομψη διάθεση κλαυσίγελου σε ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ. Άπαξ και η ηρωίδα πειστεί ότι πρέπει να τολμήσει και να επιχειρήσει μια ανάσταση της τραγουδιστικής της καριέρας μέσω συμμετοχής… ξανά στον διαγωνισμό της Eurovision, ο θεατής πρέπει να αντιμετωπίσει και τις πολλαπλές ακροάσεις του άσματος «Joli Garçon» που έγραψαν για το «Σουβενίρ» οι Pink Martini και σε κάθε σώφρονα ακροατή θα δώσει την εντύπωση ότι η Λιλιάν (Ιπέρ) πρέπει να επιστρέψει στο εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν…

Η υποπλοκή της επανασύνδεσης με τον πρώην σύζυγο και παραγωγό τής ηρωίδας προκύπτει μονάχα για τη δημιουργία κάποιου παραπανίσιου μελοδραματισμού, τη στιγμή που το μοναδικό πράγμα το οποίο είναι πραγματικά για κλάματα εδώ είναι το σύνολο του έργου! Εάν η Ιπέρ υποδυόταν μια φιγούρα που θα ενέπνεε τις drag queens εκεί έξω να πάρουν το τραγούδι της και να κάνουν «παιχνίδι», θα υπήρχε ένας (λάθος) λόγος για να αποκτήσει κάποια φήμη αυτή η ταινία. Αλλά… καμία σχέση!