του Νίκου Παλάτου

Δεν αλλάζει ιδιαίτερα στυλ στη δεύτερη ταινία του ο Ιρανός σκηνοθέτης Νίμα Τζαβίντι. Το ντεμπούτο του «Μελβούρνη» (2014) ήταν ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματιζόταν σχεδόν εξολοκλήρου εντός ενός διαμερίσματος στην Τεχεράνη, όπου νεαρό ζευγάρι έτοιμο να μετακομίσει στην Αυστραλία έβρισκε τον μπελά του εξαιτίας βρέφους το οποίο είχε αναλάβει να προσέχει για λίγες μόλις ώρες. Σε τούτον τον με αύρα μυστηρίου «Φύλακα» είναι μια… ολόκληρη φυλακή που πρόκειται να μετακομίσει, με τον διευθυντή της να είναι αυτός που μπλέκει σε μία αγωνιώδη για εκείνον κούρσα με τον χρόνο, όταν χωρίς να το καταλάβει χάνει μέσα από τα χέρια του έναν εκ των κρατουμένων.

Κτηριακό συγκρότημα φυλακών το οποίο βρίσκεται στη μέση του πουθενά, κάπου στα νότια του Ιράν, πρόκειται να κατεδαφιστεί, προκειμένου να ανεγερθεί στην περιοχή νέο αεροδρόμιο. Ο ταγματάρχης Γιαχέντ έχει οργανώσει στην εντέλεια τη μετεγκατάσταση, αποσπώντας τα κυβερνητικά συγχαρητήρια, μαζί με την υπόσχεση μιας βέβαιης προαγωγής. Την ύστατη ώρα, όμως, κι ενώ οι μπουλντόζες είναι έτοιμες να πιάσουν δουλειά, πληροφορείται πως ένας από τους θανατοποινίτες έχει εξαφανιστεί. Δίνει διαταγή να ανακριθούν οι συγκρατούμενοι του κελιού του, αρχίζει να ψάχνει σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε γωνιά της φυλακής, παραξενεύεται όταν πέφτει στην αντίληψή του παραγγελία ποσότητας μαύρου βερνικιού από πλευράς τού φυγά λίγες μόλις ημέρες πριν, η άφιξη, δε, κοινωνικής λειτουργού, η οποία φαίνεται να γνωρίζει καλά τόσο τον δραπέτη όσο και τις συνθήκες καταδίκης του, δυσκολεύει περισσότερο την έρευνα. Διότι ο διευθυντής Γιαχέντ επιθυμεί τη σύλληψη του εγκληματία, ενώ η όμορφη δεσποινίς Καρίμι το ακριβώς αντίθετο.

Τοποθετημένος χρονικά στη δεκαετία του ’60, «Ο Φύλακας» δράττεται της ευκαιρίας του τότε κοσμικού ιρανικού κράτους του Σάχη Παχλαβί, ώστε να ασκήσει κριτική στη θανατική ποινή ως μέσο τιμωρίας, αλλά σε ένα πιο ανάλαφρο επίπεδο να διατηρήσει και μία χαλαρή ερωτική υποπλοκή ανάμεσα στους δύο βασικούς ήρωες (με τη γυναίκα, μάλιστα, να είναι απαλλαγμένη από τον βραχνά της μαντίλας). Αμφότερα τα subplot, όμως, παραμένουν σε δεύτερο πλάνο, μιας και το σενάριο στηρίζεται ολοκληρωτικά στο «κόλπο» της μίας σπαζοκεφαλιάς που δείχνει αδύνατον να λυθεί. Ένα-δύο twist που αφορούν το μυστήριο της εξαφάνισης δεν ανεβάζουν ακριβώς την αδρεναλίνη στα ύψη, πλην όμως έστω και με ένα τέτοιο μονοδιάστατο στόρι το φιλμ του Τζαβίντι τη βγάζει καθαρή, αφού εκμεταλλεύεται σε ικανοποιητικό βαθμό τους περιορισμούς χώρου και χρόνου, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που διαφέρει από τα τετριμμένα του σινεμά της πατρίδας του.