ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΑ (2024)
(SMALL THINGS LIKE THESE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τιμ Μίλαντς
- ΚΑΣΤ: Κίλιαν Μέρφι, Αϊλίν Γουόλς, Ζάρα Ντέβλιν, Έμιλι Γουότσον, Κλερ Νταν, Πάτρικ Ράιαν, Χέλεν Μπέχαν, Μισέλ Φέαρλι, Μαρκ ΜακΚένα
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 98'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, η πολυμελής οικογένεια του καρβουνιάρη Μπιλ Φέρλονγκ ετοιμάζεται να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, όμως, ένα περίεργο συμβάν στο τοπικό μοναστήρι θα κλονίσει την ηρεμία του πάτερ φαμίλια, καθώς θα ξυπνήσει μνήμες από το δικό του παρελθόν.
Βασισμένη σ’ ένα ιστορικό θέμα το οποίο είχε εμπνεύσει και τις «Κόρες της Ντροπής» (2002), η ταινία του Τιμ Μίλαντς λειτουργεί σαν ένα αφηγηματικό «αντίβαρο» στο φορτωμένο με μελοδραματικά στερεότυπα κατάντημα του σινεμά του Κεν Λόουτς (για παράδειγμα), εστιάζοντας σ’ έναν κεντρικό χαρακτήρα με ηθικές αρχές, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με την απώλεια συνείδησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, στήνοντας έτσι ένα συνταρακτικό story που ασκεί (διαχρονικά) κριτική στους μηχανισμούς του (κάθε) συστήματος και τον τρόπο με τον οποίο η διάβρωση νικά… τους πάντες. Τόσο σιωπηλά, τόσο συνωμοτικά.
Διατηρώντας ένα σεβαστά χαμηλότονο ύφος, ο Μίλαντς κινείται ανάμεσα σε δύο χρόνους δράσης, με σκοπό να σχεδιάσει (και να εξηγήσει) τον χαρακτήρα του ήρωά του, από την παιδική του ηλικία έως το ενήλικο παρόν, καταλήγοντας σ’ έναν αποκαλυπτικό, δραματικό παραλληλισμό βιωμάτων. Δίχως εξηγήσεις για τη συνθήκη της σχέσης των προσώπων από τα flashback, το «Μικρά Πράγματα Σαν κι Αυτά» χτίζει μια λανθάνουσα ατμόσφαιρα μυστηρίου, με το σενάριο να μοιάζει μ’ ένα μεγάλο puzzle από το οποίο ουσιαστικά δεν λείπουν τα κομμάτια αλλά η συνολική εικόνα! Σταδιακά, καθώς ο Μπιλ θα επισκέπτεται απανωτές φορές το τοπικό μοναστήρι για να παραδώσει κάρβουνο και άλλη καύσιμη ύλη, αυτή η εικόνα θα φανερώσει την τρομακτική της όψη.
Πέρα από τη σκληρότατη αντιμετώπιση του εκκλησιαστικού βόρβορου που καλύπτεται από την «αθωότητα» του ράσου, ο Μίλαντς δεν εμβαθύνει ποτέ στο κοινωνικό background που επιλέγει τη φρίκη της αποσιώπησης, αφήνει τους πολίτες αυτής της μικρής πόλης να ζουν στο «σκοτάδι» σχεδόν σημειολογικά και με διαφορετικές αναγνώσεις, πνίγοντας διαρκώς τις αξίες του κεντρικού ήρωα, ο οποίος είναι έτοιμος να εκραγεί ανά στιγμές, μα επιλέγει την πραότητα συμπεριφορικά, σαν μια μορφή μαρτυρίου που κάποτε θα πρέπει να εκτονωθεί. Σίγουρα όχι με βία, όπως δηλώνει με προφανή τρόπο η αφήγηση του έργου.
Η απογείωση του φινάλε απέχει τόσο επιδέξια από το δακρύβρεχτο ή το καταγγελτικό δράμα, που σε κάνει να θαυμάζεις τις σκηνοθετικές επιλογές και ικανότητες του Μίλαντς, οι βάσεις των οποίων συχνά φέρνουν στον νου το λαμπερό παρελθόν της φιλμογραφίας του Τέρενς Ντέιβις! Βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα γεμάτοι συναισθήματα και κουράγιο, θα χρειαστεί να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να «φορτίσετε» ξανά με θυμό για όσα συμβαίνουν γύρω σας. Και για τον κόσμο ολόκληρο. Για την ένοχη σιωπή του. Που (ίσως) καταδικάζει και τη δική σας ζωή. Με εγκληματική ευκολία. Και ελάχιστες, πρόσκαιρες απολαβές. Ήθος; Ας σταυροκοπηθούμε!