της Βικτωρίας Μιχαήλ

Επτά χρόνια πίσω, εχθρών ιδιοκτητών σπιτιών νάνοι διακόσμησης κήπων τρώγονται επίσης, αλλά ένθεν παλικάρι και κακείθεν δεσποσύνη ερωτεύονται τρελά. Όταν οι φάρες τους το παίρνουν πρέφα και σηκώνουν σαματά, πέπρωται να χωρίσουν ή να σκοτωθούν να ευτυχήσουν Ζουμπαίος και Ιουλιέτα; Τους τα είχε φτιάξει παρά τα σάλια ο Κέλι Άσμπερι, έχοντας χαλβαδιάσει αντιλαμβάνεσαι ποιο σαιξπηρικό classic αντιξοοτήτων λόγω family βεντέτας boy meets girl, σ’ ένα περιπετειώδoυς κωμικού ρομαντικού fun καρτουνάκι με το οποίο ακόμα η καρδιά σκιρτάει ενώ και το χειλάκι σκάει. Το χρωστάνε στο αγαπησιάρικα εκφραστικό τόσο κινητικά όσο και χρωματικά σχέδιο (με bonus τη δυνητική στερεοσκοπία), το ταίρι του στο timing των γκαγκ γέλιου και θεάματος, την στο soundtrack τύπου «Mamma Mia!» θωπεία στου συμπαραγωγού Έλτον Τζον τη μελωδική δισκογραφία, και σε αγαπησιάρικες περσόνες (με «αφασία» το φλαμίνγκο κυπριακού αξάν) κι αξέχαστες σεκάνς: τον χωρισμό των ti amo πτηνών, την parfait d’ amour ακροβατική αρπαχτή της ορχιδέας, το pop μοντάζ του καλλωπισμού προ ραντεβού και το «φεύγα» μπουλντόγκ και μπουλντόζας. Ακόμη κι αν το ψηστήρι στην αρχή ψιλοαργεί, η τελική σύρραξη των σογιών είναι χάβρα νιανιά αδρεναλίνης και είναι εμφανή τα ξενοπηδήματα, απ’ το «Toy Story» το κλου τού εν τη αγνοία ημών ζωντανέματος των άψυχων γύρω μας και από το «Shrek» η «Dancing with the Stars» χοροεσπερίδα.

Σε νέα εστία, μεσοτοιχία Paramount και Metro-Goldwyn-Mayer πια, το δεύτερο αγγλικού chic τσαρδάκι του διαφαινόμενου franchise «χτίζει» επάνω στον μύθο του πλέον φημισμένου ντετέκτιβ στην Ιστορία των τεχνών, εσχάτως ψαγμένου «αλλιώς» και σε δύο ταινίες του Γκάι Ρίτσι για τη Warner και μια τηλεοπτική σειρά του BBC. Περιττό να επισημανθεί ότι λάου-λάου πατάνε επάνω και σ’ αυτές οι σπιθαμιαίοι μας (προσέξτε τα ασπρόμαυρα ιντερλούδια που μας μπάζουν στο μυαλό του gumshoe για φαντεζί απεικονίσεις της επαγωγικής σκέψης του σε κρίσιμες στιγμές). Δυστυχώς, παρότι δεν γκρεμίζουν ό,τι είχαν οικοδομήσει, στο ύψος ενός «Η Ταινία Lego» (όπου επίσης σμίκραιναν και μεταβάλλονταν, σε πρώτη ύλη και σύμπαντα, bigger than life… ήρωες της μαζικής ψυχαγωγίας χιουμοριστικώ τω τρόπω), για τα δημοτικά σχολεία έστω, ποσώς αίρονται.

Οι ένοχοι; Πρώτο πρώτο ένα δελτίο ειδήσεων (με θεατές ανθρώπους στο σαλόνι τους, έτσι;) όπου φιγουράρει ως θέμα η μαζική εξαφάνιση των λιλιπούτειων αξεσουάρ από τις πρασιές της πόλης, «χτυπάει» ως η πρώτη (και ευτυχώς μοναδική) ημι-άλογη, καθώς σχεδόν ακυρώνει τη συνθήκη της αφανούς ζωής των πρωταγωνιστών, έμπνευση των σεναριστών που καρφώνονται μόνοι τους πρώιμα λόγω πρεμούρας να σπρώξουν την ίντριγκα. Στο ίδιο πλαίσιο, σκόνη τρώνε και στη σκιαγράφηση, εδραζόμενη σε απώτερες δραματουργικές βλέψεις μεν ξενέρωτα δε, της περσόνας του Γουότσον που παρέχοντας λειψή ανάδραση στον νάρκισσο VIP φίλο του δεν βοηθάει να ζωντανέψει το κάτι-παίζει-εδώ μεταξύ τους. Από τη μικρή κουστωδία των χαρακτήρων πρώτος βέβαια έχει κλωτσήσει ο mini κάφρος με το μπανιερό τού Μπόρατ και μετά ο θηλυκός μπάκακας, αντικείμενο της λατρείας ενός σκούφια από τερακότα (στην αντιστροφή της φλερτ ετερωνυμίας του «Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος»), με την έκβαση του νταραβερακίου τους να έρχεται πιο νωρίς και να «σκάει» πιο μονοδιάστατα του επιθυμητού, ενώ η συμπαθέστατη ιδέα των άλαλων κουνελιών που επικοινωνούν με γκάου υποτίτλους υποϋλοποιείται από την αφήγηση που αδυνατεί να τα μετατρέψει στα εδώ «Minions». Το επί μακρόν καβγαδάκι του καψουρεμένου το 2011 ντουέτου μας ως παραπλοκή δεν συνιστά επαρκές αντίβαρο, το ρεπερτόριο του executive κου «Pinball Wizard» προσαρμόζεται ως υπόκρουση λίγο πιο στανικά στα δρώμενα αυτή τη φορά, για το φυσιογνωμικού φόρου τιμής και πενταγραμμικής carte blanche στην ντουμπλέζ του original Μέρι Τζέι Μπλάιτζ μουσικοχορευτικό νούμερο στο Μουσείο Παιχνιδιών η Μπιγιόνσε θα μειδιά χαιρέκακα. Η νίλα της… υπόθεσης αποδεικνύεται, όμως, ο τρόπος με τον οποίο κρατάνε πισινή στον θεατή τρεις διαδοχικές προδοσίες από ισάριθμα πρόσωπα στην ύστερη κλιμάκωση, τεκμήριο της γράφω-ξεγράφω mini απόγνωσης στην πλοκή.

Αν κάνεις ότι δεν είδες και το ότι οι CCTV της πιο αστυνομοκρατούμενης από κάμερες πρωτεύουσας του πλανήτη αλλά και οι human Brits δεν παίρνουν πρέφα το παραμικρό από τη χλαπαταγή που σηκώνουν οι ζουν-ανάμεσά-μας shorties, τουλάχιστον όταν αυτή λαμβάνει χώρα ακόμη και σε πολυσύχναστα μέρη όπως η Γέφυρα του Πύργου (η γκαγκάν κορύφωση), εδώ υπάρχει πράμα που σαλεύει. Οι φέρνουσες σε παραδοσιακό πενάκι μπούκες στον εγκέφαλο του Ζουμπόμς, ειδικά η πρώτη που αισθητικά μιξάρει τον Φριτς Φρέλενγκ με τον Μ.Κ. Έσερ. Οι γατόφιλοι και οι fans της πολιτιστικής σινικής μελάνης θα ξεσαλώσουν με το απειλητικό τάγμα των αιλουροειδών – γουριών (στο «Kung Fu Panda», άλλωστε, ανδρώθηκε ως filmer o Στίβενσον). Η κοψιά, αν όχι η δραστηριότητα, δύο Γκαργκόιλ, που υπερίπτανται του πατιρντί, ρίχνει τον μέσο όρο ηλικίας της δρακογενιάς αλλά τιμά παρά προσβάλλει τη λογοτεχνική κληρονομιά του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και τους θρύλους του Νησιού. Ο μπούλης κακός (είναι ή όχι ο Μοριάρτι;) αποτελεί μια αποτελεσματικά μοχθηρή σύλληψη του μπατμανικού Joker ως emoji. Τα ηθικά διδάγματα δεν σου την πέφτουν ρητά παρά στο τέλος (βασικά το «Πρέπει να σεβόμαστε τους φίλους μας»). Και οι αδρεναλινικές εξτραβαγκάντζες ρολάρουν καλά, με πιο διασκεδαστική μια παίρνουσα γραμμή απ’ το «Άκρως… Τρελό και Απόρρητο» ακολουθία που εκκινεί απ’ το κοστούμι ενός σκίουρου για να εμπλέξει τον Σκύλο των Μπάσκερβιλ (!) κι ένα χλοοκοπτικό. Το laytout, το βαψιματάκι και η κινητική εμψύχωση στέκουν παραδοσιακά στο ύψος τους, η υποχρεωτική μεταγλώττιση το ίδιο (με εξαίρεση ένα «απαγάγει», αντί του σωστού «απάγει»). Τι να το κάνεις όταν το μέγεθος της νοημοσύνης (που θα πάτασσε το κάθε πταισματικό αστειάκι και θα ξετρύπωνε ευφυώς το καλό) και της τόλμης δύο studio (να κάνουν θρύψαλα τα στεγανά της 6 – 16 ψυχαγωγίας) μετράει – και σ’ αυτό αναμενόμενα υπολείπεται ετούτο το (όπως οι ήρωές του) καλλωπιστικά αποδεκτό και προς οικιακή χρήση αλλά ετοιματζίδικο, όχι εκ των ων ουκ άνευ προϊόν. Το επόμενο «Coco» είναι μακριά ακόμα, μπαμπα-Στρουμφ;