του Ηλία Φραγκούλη

Ναι, είναι ο Τζο Κάρναχαν του «Άσσος στο Μανίκι» (2007) και του «The Grey» (2012). Σίγουρα ελαφρώς «ντεφορμέ», αλλά κάπου φταίει και η προτεραιότητα… φλυαρίας στο σενάριο, πόσω μάλλον για περιπέτεια δράσης. Εδώ δεν έχουμε το σύνηθες ενός ζευγαριού που χώρισε και κατόπιν βρέθηκε σε αντίπαλα μέτωπα, αλλά δύο… γονείς που κάνουν τα πάντα για την ασφάλεια του παιδιού τους, χρησιμοποιώντας… βαρύ οπλισμό! Απλά, τα λένε μεταξύ τους (και) λιγάκι παραπάνω…

Αν και πάντοτε παράνομοι, αναλαμβάνοντας που και που καμία αποστολή εκτέλεσης… για το ψωμί του ανήλικου παιδιού τους, ο Άιζακ και η Κίρα έχουν θέσει άλλες προτεραιότητες για το μέλλον, δίχως να υπολογίζουν το μένος του παλιού αφεντικού τους, που θα εντοπίσει τον πρώτο από κάμερες ασφαλείας σε επεισοδιακή εξολόθρευση ληστών τραπέζης και θα βαλθεί να τους εκδικηθεί… θανάσιμα, βγάζοντας γενναιόδωρη επικήρυξη που δείχνει να ενδιαφέρει περισσότερο τους προδομένους πρώην συνεργάτες τους στις ειδικές δυνάμεις.

Το μοτίβο θυμίζει λίγο τον επικηρυγμένο… «John Wick», όμως, ο Κάρναχαν δεν επιλέγει να ξεσαλώσει με συνεχόμενες μονομαχίες διωκτών, αλλά επιχειρεί να διαχειριστεί μια κάπως πιο… ανθρώπινη πλευρά του ζευγαριού των βασικών του χαρακτήρων. Χωρίς να είναι κάτι που στοιχίζει άσχημα στο «Shadow Force», απλά, κατεβάζει σταδιακά τον πήχη των προσδοκιών για θεαματική δράση και αφήνει περισσότερα περιθώρια για διαλόγους και χιούμορ, το οποίο υπηρετεί ιδανικά ο Μαρκ Στρονγκ ως το αφεντικό από το παρελθόν που (επιπλέον) «την είχε δαγκώσει» με την Κίρα και θέλει να πάρει το αίμα του πίσω… εις διπλούν. Η παρουσία του Στρονγκ είναι τόσο cool και διασκεδαστική, που δεν θα «χάλαγε» κανέναν εάν αποκτούσε ένα ολόδικό του spin-off!

Από το πρωταγωνιστικό ζεύγος, ο Ομάρ Σι είναι τυπικά… άχρωμος, δίπλα στην αποφασισμένη να το δει πιο δραματικά… τσαμπουκαλεμένη Κέρι Γουόσινγκτον, ενώ οι μικρές υποπλοκές των υπόλοιπων μελών των ειδικών δυνάμεων επιφυλάσσουν και εκπλήξεις όπως την οσκαρική (για τα «Παιδιά του Χειμώνα») Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ.

Η έμπνευση από το «Mr. & Mrs. Smith» (2005) φαντάζει αρκετά αισιόδοξη, όμως, δεν τίθεται σύγκριση μεγέθους αστέρων, ενώ εκεί (έστω) υπήρχαν κάποιες σεκάνς ανθολογίας που, και πάλι, δεν τολμούσαν να συγκριθούν με τα… συζυγικά προβλήματα του καμερονικού «Αληθινά Ψέματα» (1994), το οποίο αποτελεί κάτι σαν τη «Βίβλο» για τούτο το υπο-είδος πρακτορικής περιπέτειας.