του Παναγιώτη Μήτσικα

Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την επιτυχία του σκηνοθετικού του ντεμπούτου, «Café Solo…o con Ellas», που με μικρό budget κατάφερε να αναρριχηθεί στην τέταρτη θέση του ισπανικού box-office της χρονιάς, ο Άλβαρο Ντίαθ Λορένθο επιστρέφει με το (περσινό για την πατρίδα του) «Señor, Dame Paciencia», το οποίο υπόσχεται να μας κάνει να γελάσουμε, παίζοντας με τα στερεότυπα που δομούν την ισπανική κοινωνία όσο πιο… στερεοτυπικά μπορεί.

Ο σύζυγος της αποθανούσας Μαρία, Γκρεγόριο, είναι ένας συντηρητικός, σεξιστής, με ουκ ολίγες ακροδεξιές απόψεις, υποστηρικτής της Ρεάλ Μαδρίτης. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά: την πρωτότοκη Σάντρα, που είναι πλέον παντρεμένη με τον Καταλανό (και φυσικά οπαδό της Μπαρτσελόνα) Τζόρδι, την Αλίθια, το αγόρι της οποίας είναι ένας ψευτοαναρχικός hippie με rasta από την Ανδαλουσία, και τον Κάρλος, έναν ευαίσθητο gay νεαρό που τα έχει με τον Ενέκο, ἐναν μαύρο γεννημένο στη Χώρα των Βάσκων, με καταγωγή από τη Σενεγάλη (δεν έχεις ήδη αρχίσει να παίρνεις τα χάπια σου;). Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η υπόθεση θα εκτυλιχθεί γύρω από το «εγκεφαλικό» του Γκρεγόριο στη συνύπαρξη με όλους αυτούς τους αδιανόητα… στερεοτυπικούς χαρακτήρες.

Σε ένα στοιχείο – απόλυτη προ-οικονομία της συζήτησης με τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια του φιλμ, ο original τίτλος του αποτελεί μία συχνότατη φράση της ισπανικής γλώσσας: μεταφράζεται ως… «Θεέ μου, Δώσε μου Δύναμη». Απορίας άξιον, λοιπόν, το πώς η ελληνική διανομή δεν χρησιμοποίησε το χρυσό χαρτί της (#LOL) και αποφάσισε να καταφύγει στο πιο «παιχνιδιάρικο» (όντως, ο Θεός να το κάνει…) «Κηδεία Είναι, Θα Περάσει»! (Υποψιαζόμαστε πως εκείνο το editorial του Φραγκούλη δημιούργησε βαρύτατες ενοχές, και θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε παρόμοιο κρούσμα σε «τρελά βαφτίσια».)

Αν κάτι στα παραπάνω σάς ακούγεται γνώριμο, είναι γιατί η ταινία όχι απλά κλείνει το μάτι, αλλά σχεδόν ξεπατικώνει το «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;» σε ιβηρικό setting. Βέβαια, τα όνειρα που ίσως έκαναν κάποιοι για τη φετινή κωμωδία – χρυσωρυχείο της θερινής σεζόν, θα παραμείνουν κυριολεκτικά… θερινής νυκτός, μιας και το πόνημα του Ντίαθ Λορένθο αποτελεί ένα συνονθύλευμα χιλιοειπωμένων αστείων που αδυνατούν να φέρουν γέλιο στα χείλη του θεατή. Και είναι απόλυτα φυσικό! Οι Ισπανοί φέρουν ως βασικό χαρακτηριστικό τους αυτήν ακριβώς την πολυπολιτισμικότητα μέσα στον ίδιο τους τον κόσμο. Ήτοι, όλη τους τη ζωή έχουν συνηθίσει τα αστεία για τους χίπηδες Ανδαλουσιανούς, την αλτερνατιβίλα (και αγάπη για τη Μπαρτσελόνα) των Καταλανών, την περηφάνια (που φτάνει σε βαθμό διερώτησης… «Μα, πόσο Βάσκος είσαι;») των Βάσκων, και τους πρωτευουσιάνους της Μαδρίτης που συχνά-πυκνά ταυτίζονται με την υποστήριξη στη Ρεάλ Μαδρίτης (αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, γαρ) και τις φασίζουσες ιδέες. Χώρια του ότι στην Ελλάδα όλα αυτά αγγίζουν το κοινό από μάλλον επιδερμικά έως και… καθόλου (πραγματικά αστείο το tagline «Μία εξαιρετικά οικεία κωμωδία», δηλαδή)! Στην ίδια την Ισπανία, πάντως, το φιλμ λοιδορήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αφού τα όσα «ευτράπελα» συμβαίνουν στο σενάριο τα ακούνε… όλη τους τη ζωή!

Ακόμη κι αν το τελευταίο ήταν πραγματικά πανέξυπνο και με διαλόγους Γούντι Άλεν (επιστημονική φαντασία), όμως, ο σκόπελος θα εξακολουθούσε να είναι δυσθεώρητος. Πολλώ δε μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, όπου διαθέτουμε σενάριο επιπέδου επιθεώρησης στο Δελφινάριο, το οποίο στηρίζεται πάνω σε απόλυτα «απεχθείς» χαρακτήρες, με τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν να μας πετάνε ευθαρσώς στη μούρη τη βαρεμάρα τους. Δεν φταίνε κι αυτοί, βέβαια…Το σίγουρο είναι πως η ταινία (κάπου, κάπως, κάποτε ή… ποτέ!) θα βρει τον δρόμο της. Όχι στα ελληνικά σινεμά, προφανώς, αλλά στα ταξίδια Μαδρίτη – Σεβίλλη με το τρένο είμαστε σίγουροι πως θα θριαμβεύσει.