FreeCinema

Follow us

ΑΠΑΓΩΓΗ (2016)

(SECUESTRO)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μαρ Ταργκαρόνα
  • ΚΑΣΤ: Μπλάνκα Πορτίγιο, Αντόνιο Ντετσέντ, Βιθέντε Ρομέρο, Μαρκ Ντομένεκ, Χοσέ Κορονάδο, Αντρές Χερέρα, Μακαρένα Γκόμεθ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER / ΦΛΟΙΣΒΟΣ

Ο κωφάλαλος γιος μιας δικαστικού εξαφανίζεται… χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι κανείς και εντοπίζεται να περπατά μόνος σε ένα δάσος. Το παιδί δεν θυμάται σχεδόν τίποτα, αλλά πιστεύει πως είχε πέσει θύμα απαγωγής. Οι παρασκηνιακές κινήσεις της μητέρας σε υποθέσεις σκανδάλων που εμπλέκουν εγκληματίες μέχρι και πολιτικούς ίσως κρύβουν την ταυτότητα ενός προσωπικού της εχθρού.

Η κινηματογραφική διανομή δεν αποτελεί ένα είδος pattern. Δεν σημαίνει ότι μια επιτυχία από την όποια χώρα προέλευσης, ενίοτε (και) σε συνδυασμό με ένα συγκεκριμένο genre, ανοίγει τον δρόμο για την επανάληψη του ενός (συνήθως) εμπορικού «φαινομένου». Το μόνο σίγουρο που μπορεί να εξασφαλίσει κανείς όταν προσπαθεί να επαναλάβει εκείνο το σουξέ, είναι να κάνει μερικές «αρπαχτές» (δημιουργώντας μια πλαστή «μόδα») και στη συνέχεια να κάψει την εμπιστοσύνη του κοινού, στρεβλώνοντας ακόμη και την αντίληψη / φήμη που υπάρχει για κάποιο είδος. Στην τελική, να απογοητεύσει τόσο πολύ τους θεατές, σε βαθμό να σκέφτονται αν θα ξαναπάνε σινεμά (ειδικά το καλοκαίρι).

Στην προκειμένη, «κατηγορούμενος» είναι το ισπανόφωνο θρίλερ. Από «Το Μικρό Νησί», στη θερινή περίοδο του 2015, μέχρι τον «Αόρατο Επισκέπτη» πέρσι, αυτά τα φιλμ καταντούν χρόνο με τον χρόνο να ξεχειλώνουν όχι μόνο το genre αλλά και τις αντοχές μας, καθώς βασίζονται σε εξωφρενικά σενάρια αστυνομικού μυστηρίου που μάλλον έχουν «οικοδομηθεί» επάνω σε κάποιο gimmick ανατροπής του φινάλε. Καθώς το είδος (γενικά) είναι ιδιαίτερα προσφιλές στο ελληνικό κοινό τέτοια περίοδο, εφέτος φτάνουμε στο σημείο να παρακολουθούμε πρεμιέρα ισπανικής ταινίας του 2016 (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, για να μη μιλήσω και για γνωστή πλατφόρμα… νόμιμου streaming!), με την απόγνωση για το επόμενο hit να μην λογαριάζει έτος παραγωγής…

Σκηνοθετημένη από μια Ισπανίδα παραγωγό αρκετών παρεμφερών φιλμ, από «Το Ορφανοτροφείο» (2007) μέχρι «Το Σώμα» (2012), η «Απαγωγή» ξεκινά με αινιγματικό ενδιαφέρον στην πλοκή, μέχρι τη στιγμή που το παιδάκι μασάει τα λόγια του στους αστυνομικούς και δεν επιδεικνύει καμία βεβαιότητα ως προς την αναγνώριση του προσώπου τού απαγωγέα του. Σταδιακά, η ιστορία προσθέτει διαρκώς υποπλοκές (με πρωταγωνιστές τον αμφισβητούμενης ταυτότητας λωποδύτη που μπορεί και να είχε απαγάγει τον γιο της δικαστικού, κάποιους «από πάνω» που μπορεί να ηγούνται της όλης συνωμοσίας, αλλά και τον πρώην σύζυγο της ηρωίδας, ο οποίος δεν γνώριζε καν ότι είναι πατέρας!) που στηρίζονται κυρίως σε ψέματα και κρυφά συμφέροντα όλων των χαρακτήρων, τα οποία οδηγούν σε ακόμη πιο ακραίες συνέπειες και σε ένα άνευ προηγουμένου καταστασιακό αλαλούμ, καταλήγοντας να μην είσαι σίγουρος για το ποιο είναι το ζητούμενο που πρέπει να λύσει το σενάριο στην τελική.

Άνθρωποι πεθαίνουν (ή μπορεί και όχι…), το γαϊτανάκι των εκβιασμών δεν λογαριάζει μπούσουλα, η δικαστικός μετατρέπεται σε χειρότερη εγκληματία και από τους εχθρούς της, το παιδί ξαναχάνεται, οι αστυνομικοί πάνε πέρα δώθε χωρίς καμία απολύτως σημασία (ή μένουν στον δρόμο από βενζίνη!), λύτρα αλλάζουν χέρια με αφελέστατες μεθόδους και η κατακλείδα «αποκάλυψης» στο φινάλε αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο σεναριακής ανικανότητας. Συνολικά, από ερμηνείες μέχρι και σκηνοθεσία, το έργο φέρνει πιο κοντά σε τηλεοπτική φωσκολειάδα που την είδε «upgrade» α λα Μανούσος Μανουσάκης! Δεν ξέρω τι άλλο να πω, ειλικρινά, τα έχασα. Σάστισα. Αυτό.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αναζητώντας το επόμενο σουξεδάκι των όποιων δεκάδων χιλιάδων εισιτηρίων σε ισπανικό θριλεράκι και τούτο το καλοκαίρι, ένα… χαμένο φιλμ από το 2016 φτάνει κι από τα μέρη μας. Δεν θα είχαμε πρόβλημα αν η ταινία άξιζε τον κόπο και είχε παραμεληθεί αδίκως. Αλλά, φυσικά, πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Κακέκτυπο του είδους, με αστεία στην εξέλιξή της πλοκή, αυτή η «Απαγωγή» αποτελεί μάλλον το κατώτερο δείγμα αντίστοιχων παραγωγών των τελευταίων χρόνων, το οποίο απευθύνεται στο αποκαλούμενο «λαϊκό κοινό» που δεν έχει ίχνος απαίτησης γύρω από το τι πρόκειται να δει σε ένα θερινό σινεμά. Μέχρι πότε θα ψάχνουμε να βρίσκουμε… «άλλοθι» γι’ αυτό το κακόγουστο πλήθος;


MORE REVIEWS

RICH FLU: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Ιός που πλήττει μονάχα τους… πολυεκατομμυριούχους μετατρέπεται σε επιδημία και προκαλεί κοινωνική αστάθεια σε ολόκληρο τον πλανήτη! Το να έχεις τεράστια περιουσία, ξαφνικά, γίνεται… ο θάνατός σου!

ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η αφαίρεση ενός μενταγιόν από έναν τόπο ταφής «ανασταίνει» το σαπισμένο πτώμα του Τζόνι, που ζητά εκδίκηση για ένα φρικτό έγκλημα ηλικίας εβδομήντα ετών. Θα την «πληρώσει» μια παρέα νεαρών που… ατυχώς εκδράμει στην δασώδη περιοχή.

ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ

Καλόκαρδος σκύλος του αλωνιού βοηθά σκυλίτσα του σαλονιού να εντοπίσει έγκαιρα την πολύτιμη τιάρα της prima ballerina αφεντικίνας της, η οποία εκλάπη από τα καμαρίνια της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης, λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα της «Κάρμεν». Η αυλαία ετοιμάζεται να σηκωθεί. Θα προλάβουν;

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

Ο ξαφνικός θάνατος της συντρόφου της φέρνει την 60χρονη Άντζι αντιμέτωπη με την οικογένεια της εκλιπούσας, για μια σειρά θεμάτων που άπτονται κληρονομικών δικαιωμάτων και ηθικής. Ο Νόμος, εντούτοις, ζητά αποδείξεις και όχι αγάπη.

THE BRUTALIST

Στα 1947, ένας ουγγρικής καταγωγής μοντερνιστής αρχιτέκτονας της σχολής Bauhaus μεταναστεύει στις ΗΠΑ, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για εκείνον και τη σύζυγό του που αγωνίζεται ακόμη να βρει τρόπο διαφυγής από την Αυστρία. Ένας μεγιστάνας βιομήχανος θα γίνει ο πάτρονάς του και θα του αναθέσει τη δημιουργία ενός μνημειώδους κτηρίου.