του Ηλία Φραγκούλη

Η κινηματογραφική διανομή δεν αποτελεί ένα είδος pattern. Δεν σημαίνει ότι μια επιτυχία από την όποια χώρα προέλευσης, ενίοτε (και) σε συνδυασμό με ένα συγκεκριμένο genre, ανοίγει τον δρόμο για την επανάληψη του ενός (συνήθως) εμπορικού «φαινομένου». Το μόνο σίγουρο που μπορεί να εξασφαλίσει κανείς όταν προσπαθεί να επαναλάβει εκείνο το σουξέ, είναι να κάνει μερικές «αρπαχτές» (δημιουργώντας μια πλαστή «μόδα») και στη συνέχεια να κάψει την εμπιστοσύνη του κοινού, στρεβλώνοντας ακόμη και την αντίληψη / φήμη που υπάρχει για κάποιο είδος. Στην τελική, να απογοητεύσει τόσο πολύ τους θεατές, σε βαθμό να σκέφτονται αν θα ξαναπάνε σινεμά (ειδικά το καλοκαίρι).

Στην προκειμένη, «κατηγορούμενος» είναι το ισπανόφωνο θρίλερ. Από «Το Μικρό Νησί», στη θερινή περίοδο του 2015, μέχρι τον «Αόρατο Επισκέπτη» πέρσι, αυτά τα φιλμ καταντούν χρόνο με τον χρόνο να ξεχειλώνουν όχι μόνο το genre αλλά και τις αντοχές μας, καθώς βασίζονται σε εξωφρενικά σενάρια αστυνομικού μυστηρίου που μάλλον έχουν «οικοδομηθεί» επάνω σε κάποιο gimmick ανατροπής του φινάλε. Καθώς το είδος (γενικά) είναι ιδιαίτερα προσφιλές στο ελληνικό κοινό τέτοια περίοδο, εφέτος φτάνουμε στο σημείο να παρακολουθούμε πρεμιέρα ισπανικής ταινίας του 2016 (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, για να μη μιλήσω και για γνωστή πλατφόρμα… νόμιμου streaming!), με την απόγνωση για το επόμενο hit να μην λογαριάζει έτος παραγωγής…

Σκηνοθετημένη από μια Ισπανίδα παραγωγό αρκετών παρεμφερών φιλμ, από «Το Ορφανοτροφείο» (2007) μέχρι «Το Σώμα» (2012), η «Απαγωγή» ξεκινά με αινιγματικό ενδιαφέρον στην πλοκή, μέχρι τη στιγμή που το παιδάκι μασάει τα λόγια του στους αστυνομικούς και δεν επιδεικνύει καμία βεβαιότητα ως προς την αναγνώριση του προσώπου τού απαγωγέα του. Σταδιακά, η ιστορία προσθέτει διαρκώς υποπλοκές (με πρωταγωνιστές τον αμφισβητούμενης ταυτότητας λωποδύτη που μπορεί και να είχε απαγάγει τον γιο της δικαστικού, κάποιους «από πάνω» που μπορεί να ηγούνται της όλης συνωμοσίας, αλλά και τον πρώην σύζυγο της ηρωίδας, ο οποίος δεν γνώριζε καν ότι είναι πατέρας!) που στηρίζονται κυρίως σε ψέματα και κρυφά συμφέροντα όλων των χαρακτήρων, τα οποία οδηγούν σε ακόμη πιο ακραίες συνέπειες και σε ένα άνευ προηγουμένου καταστασιακό αλαλούμ, καταλήγοντας να μην είσαι σίγουρος για το ποιο είναι το ζητούμενο που πρέπει να λύσει το σενάριο στην τελική.

Άνθρωποι πεθαίνουν (ή μπορεί και όχι…), το γαϊτανάκι των εκβιασμών δεν λογαριάζει μπούσουλα, η δικαστικός μετατρέπεται σε χειρότερη εγκληματία και από τους εχθρούς της, το παιδί ξαναχάνεται, οι αστυνομικοί πάνε πέρα δώθε χωρίς καμία απολύτως σημασία (ή μένουν στον δρόμο από βενζίνη!), λύτρα αλλάζουν χέρια με αφελέστατες μεθόδους και η κατακλείδα «αποκάλυψης» στο φινάλε αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο σεναριακής ανικανότητας. Συνολικά, από ερμηνείες μέχρι και σκηνοθεσία, το έργο φέρνει πιο κοντά σε τηλεοπτική φωσκολειάδα που την είδε «upgrade» α λα Μανούσος Μανουσάκης! Δεν ξέρω τι άλλο να πω, ειλικρινά, τα έχασα. Σάστισα. Αυτό.