του Ηλία Φραγκούλη

Βασισμένο σε μία σειρά από short stories τρόμου… για παιδιά, το «Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι» μαρτυρά κατά κάποιον τρόπο τον «σπονδυλωτό» του χαρακτήρα, ενώ αγωνίζεται να σε πείσει ότι από κάτω υπάρχει μία ενιαία ιστορία. Ατυχώς, τα στερεότυπα του genre τρίζουν από κούραση εδώ και το όνομα του Γκιγέρμο ντελ Τόρο (στην παραγωγή του φιλμ, σαν «κράχτης») δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξη αυτού του αναμασημένων ιδεών project.

Με πολιτικές «νύξεις» και αναφορές στο background της δράσης (βρισκόμαστε στην Αμερική του 1968, λίγο πριν από την εκλογή του Προέδρου Νίξον, με τη χώρα να βράζει από αμφισβήτηση για τη συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ), οι οποίες δεν ολοκληρώνουν τον λόγο ύπαρξής τους στην ταινία, μία παρέα έφηβων συμμαθητών ετοιμάζεται να γιορτάσει το Halloween. Από τους χαρακτήρες των παιδιών η πλοκή ξεχωρίζει εκείνον της Στέλλα, που έχει και μία έφεση στο γράψιμο (συμπτωματικά, της αρέσουν οι ιστορίες τρόμου). Όταν στον δρόμο τους βρεθεί η φημισμένη ως «στοιχειωμένη» έπαυλη της επαρχιακής τους πόλης, θα παραβιάσουν την είσοδο και θα εξερευνήσουν τα δωμάτιά της. Από εκεί, η Στέλλα «δανείζεται» ένα παλιό βιβλίο με χειρόγραφα κείμενα, τα οποία ανήκαν στην καταραμένη και βασανισμένη από την οικογένειά της Σάρα Μπέλοουζ. Ξαφνικά, το βιβλίο θα «ζωντανέψει» στα χέρια της Στέλλα και κάθε νέα ιστορία που θα εμφανίζεται στις σελίδες του θα προβλέπει ποιος από την παρέα… θα αποχαιρετήσει τα εγκόσμια!

Η αίσθηση της ανακύκλωσης πλανάται πιο απειλητικά κι από τον τρόμο σε τούτο το φιλμ, το οποίο βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε jump scares σκοτεινών σκηνικών, με παιδιά τα οποία καταδιώκονται από γκροτέσκα πλάσματα και τέρατα, μάλλον ανίκανα να σε τρομάξουν (παρά τα σχετικά καλοδουλεμένα εφέ). Όταν έχεις ξαναδεί τόσο πολλές φορές το ίδιο μοτίβο (από σκιάχτρα που ζωντανεύουν μέχρι φρικαλέα φαντάσματα που σε σέρνουν κάτω από ένα κρεβάτι), η βαρεμάρα της διάρκειας του φιλμ καταντά το ουσιαστικό στοιχείο… τρόμου που παίζει ρόλο, τελικά.

Το production design επιζεί, επίσης, αλλά σε έργο του συγκεκριμένου genre άλλα πράγματα περιμένεις να θαυμάσεις. Η κατακλείδα – «ξόρκι» που σπάει την κατάρα του βιβλίου είναι αναμενόμενη, με το φινάλε να μοιάζει σχεδόν με απειλή ή επιθυμία να υπάρξει και sequel. Ήταν η μόνη στιγμή στην οποία κατατρόμαξα σε τούτες τις «Ιστορίες»!