του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αν και δε λέγονται τα πάντα με το όνομά τους, όπως οι ιδιότητες της πόρνης και του προαγωγού, το 1945 που βγήκε στις αίθουσες η «Σκύλα», θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα σοκαριστική για το κοινό. Γι’ αυτό, εξάλλου, και ήταν απαγορευμένη σε αρκετές πολιτείες στην Αμερική. Σήμερα, δεν προκαλεί εντύπωση για τους ίδιους λόγους. Αυτά τα ηθικά όρια έχουν ξεπεραστεί εδώ και χρόνια. Η «Σκύλα», όμως, εντυπωσιάζει με την ωμότητα με την οποία φέρονται οι περισσότεροι χαρακτήρες, εκτός από τον ταμία Κρις Κρος που ερμηνεύει ο Εντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον, διαφορετικά από τους ρόλους σκληρού γκάνγκστερ στους οποίους τον είχε συνηθίσει το κοινό.

Η γυναίκα του, λέει διαρκώς πόσο άνδρας ήταν ο πρώην της σύζυγος, που πνίγηκε (;) ενώ προσπαθούσε να σώσει μια γυναίκα και τον κοροϊδεύει για το πάθος του για τη ζωγραφική. Η Κίτι τού παίρνει συνεχώς χρήματα, αλλά και την «υπογραφή» στους πίνακές του, το μοναδικό πράγμα που του δίνει χαρά, ενώ ο Τζόνι, ο εραστής της, δεν προσπαθεί καν να κρυφτεί. Όλοι τον κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα και εκείνος το ανέχεται γιατί στην Κίτι βρήκε μια ελπίδα – έστω και ψεύτικη – για την ευτυχία, μετά από μια ζωή χωρίς καμία χαρά.

Λανγκ, Ρόμπινσον, Μπένετ και Ντιούρια ξανασυνεργάστηκαν μετά από τη «Γυναίκα της Βιτρίνας» γι’ αυτό το remake της «Σκύλας» που γύρισε το 1931 ο Ζαν Ρενουάρ, ο οποίος λέγεται ότι απέρριψε την εκδοχή του Λανγκ. Με περισσότερο νουάρ ατμόσφαιρα και με μια ηρωίδα εξαιρετικά αντιπαθή, μια femme fatale ξεδιάντροπα εκμεταλλεύτρια, η «Σκύλα» του Λανγκ παραμένει μια τολμηρή ταινία, που στρέφεται προς τον διδακτισμό στο τελευταίο και πιο αδύναμο μέρος της.