της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Άντι ΜακΝαμπ (συγγραφέας και πρώην στρατιώτης του βρετανικού Στρατού), το φιλμ του Μάγκνους Μάρτενς είναι μια τυπική περιπέτεια από εκείνες που σωρηδόν βλέπεις / βλέπουμε στο Netflix από την βολή του καναπέ σου / μας, συνεπώς αδυνατώ να καταλάβω (σε πρώτη φάση) γιατί το γραφείο διανομής θεώρησε απαραίτητη την κυκλοφορία ενός τέτοιου έργου στους ελληνικούς κινηματογράφους, με τον Δεκαπενταύγουστο προ των πυλών. Ναι, νομίζω πως μόλις απάντησα στην έμμεση ερώτησή μου. Ή, όπως το αποκαλεί και ο Ηλίας Φραγκούλης, «άδειασμα ραφιών»…

Πιθανότατα και να μην έχεις ιδέα ποιος είναι ο Μάρτενς. Λογικό, δηλαδή, μιας και ο Νορβηγός σκηνοθέτης μετρά στο ενεργητικό του κυρίως τηλεοπτικά επεισόδια και λιγότερο ταινίες, με την προηγούμενή του να τοποθετείται χρονικά στο μακρινό 2011. Το μόνο που μπορώ να του αποδώσω είναι ότι, αν μη τι άλλο, εκμεταλλεύτηκε κάπως το momentum του Σαμ Χιούγκαν και του πάσαρε εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και με το «Outlander» να βαδίζει ολοταχώς για την έβδομη σεζόν του, δεν θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση εάν από Τζέιμι Φρέιζερ ο Χιούγκαν κατέληγε σε… Γιάγκος Δράκος.

Το πράγμα έχει ως εξής. Υπάρχει μία οικογενειακή «επιχείρηση» Αμερικανών στρατιωτών, γνωστοί ως οι «Μαύροι Κύκνοι», οι οποίοι προσλαμβάνονται από Κυβερνήσεις προκειμένου να κάνουν τις βρωμοδουλειές εκείνων όσο πιο ήσυχα γίνεται. Στην τελευταία αποστολή της οικογένειας Λιούις, η οποία περιλαμβάνει την καταστροφή ενός ολόκληρου χωριού στην Γεωργία, λόγω συμφερόντων βρετανικής εταιρείας φυσικού αερίου, τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά, αφού ένας μάρτυρας θα καταγράψει τις θηριωδίες της ομάδας σε… κινητό, κάνοντάς τους βούκινο στο διαδίκτυο. Η βρετανική Κυβέρνηση θα βρεθεί σε δύσκολη θέση και θα θελήσει να σιωπήσει μια και καλή την εν λόγω ομάδα, δίχως να υπολογίζει τη σθεναρή αντίσταση της κόρης Γκρέις Λιούις (Ρόουζ), η οποία μαζί με την παρέα της θα καταλάβει υποθαλάσσιο τρένο γεμάτο κόσμο, απειλώντας να το ανατινάξει εφόσον το κράτος δεν ικανοποιήσει τα αιτήματά της. Αναμενόμενα, η Γκρέις υπολογίζει χωρίς τον «ξενοδόχο» Τομ Μπάκιγχαμ (Χιούγκαν), ο οποίος εργάζεται για μια ειδική υπηρεσία της βρετανικής Κυβέρνησης και που έχει προσωπικούς λόγους να την θέλει νεκρή.

Ποτέ δεν λέμε όχι σε μια καλή περιπέτεια, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν πολλά που καθιστούν την ταινία του Μάρτενς σε… όχι καλή περιπέτεια. Για αρχή, η διάρκειά της. Δυο ώρες και κάτι ψιλά για μια υπόθεση που τραβιέται από τα μαλλιά προκειμένου το φιλμ να έχει την μέση διάρκεια έργου που συναντάται πλέον στα σινεμά (τι μάστιγα κι αυτή!), λες κι αν έλειπε κάνα μισάωρο, θα χώλαινε το σενάριο! Για να μην αναφερθούμε στην «κοιλιά» που κάνει η υπόθεση, με μπόλικους αχρείαστους διαλόγους κι αλλοπρόσαλλες επιλογές σε επίπεδο δράσης από πλευράς των χαρακτήρων, που θα σε κάνουν να διερωτηθείς σοβαρά εάν υπάρχει ίχνος λογικής πίσω από την εκάστοτε απόφασή τους ή απλά μιλάμε για παντελώς ηλίθιο σενάριο.

Αντιλαμβάνεσαι πως εδώ δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να δεις. Ας πούμε ότι ακόμη κι αν θες να απολαύσεις το υποκριτικό μεγαλείο του Άντι Σέρκις (το οποίο δεν μοιάζει και τόσο μεγαλείο σε τέτοιου είδους παραγωγές), ούτε καν να το σκέφτεσαι, καθώς εδώ περιορίζεται σε ρόλο δευτεράντζας, με τον Χιούγκαν να κρατά τα ηνία. Μια ξεκάθαρα κακή απόφαση, αφού (ο κατά κόσμον Τζέιμι Φρέιζερ) μπορεί να είναι λουκούμι στην τηλεοπτική σειρά (στις τρεις πρώτες σεζόν εν τω μεταξύ, οι άλλες δεν βλέπονται), όμως, εδώ αποδεικνύει την ανικανότητά του να σταθεί ως leading man, κάνοντας ακόμα και την Ρούμπι Ρόουζ να μοιάζει απείρως πιο «ψημένη» στον ρόλο της villain πρωταγωνίστριας.