του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αν είναι γνωστός για κάτι ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα, είναι για τα οικογενειακά του δράματα, που καταφέρνουν πάντα να βρίσκονται στη λίστα συμμετοχών των διεθνών φεστιβάλ. Είναι ένα σινεμά ειδικού target group, που έχει ωστόσο και πραγματικούς οπαδούς. Με το «Τρίτο Έγκλημα», ταινία που γύρισε προτού κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών με τους «Κλέφτες Καταστημάτων», ο Ιάπωνας σκηνοθέτης στρέφεται σε θεματικές διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στη φιλμογραφία του. Γυρίζει ένα δικαστικό δράμα, με μυστηριώδεις οικογενειακές σχέσεις και μια αρκετά θεωρητική προσέγγιση γύρω από την ενοχή και την τιμωρία. Το αποτέλεσμα είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά όχι «τόσο» ενδιαφέρον για κάποιον που ζητά να δει πλοκή και να λάβει απαντήσεις. Ουσιαστικά, η ταινία από τη μία δεν απευθύνεται στο κοινό που γνωρίζει τη δουλειά του σκηνοθέτη και από την άλλη δεν ακολουθεί αρκετά τους κανόνες του είδους, ώστε να προσελκύσει τους θεατές που θα έβρισκαν ελκυστικό για θρίλερ ένα τέτοιο θέμα.

Η ιστορία εδώ αρχίζει με ένα δεδομένο. Παρακολουθούμε τον δράστη να χτυπά και να καίει το θύμα. Περιθώρια για παρεξηγήσεις δεν υπάρχουν. Ο Μισούμι είναι ένοχος και συλλαμβάνεται για τη δολοφονία του αφεντικού του, που τον κατηγόρησε για κλοπή. Την υπεράσπισή του αναλαμβάνει κάπως απρόθυμα ο έμπειρος δικηγόρος Σιγκεμόρι, ο οποίος διαπιστώνει ότι το πρόβλημα στην υπόθεση δεν είναι απλώς και μόνο το ότι ο πελάτης του έχει ήδη ομολογήσει την ενοχή του. Στην πορεία αλλάζει την κατάθεσή του, δίνει διαφορετικές λεπτομέρειες και επίσης τον ακολουθεί το ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο ότι έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν καταδικασμένος για δολοφονία.

Εκτός απ’ αυτό, σαν να μην ήταν αρκετά όσα του καταλογίζουν, ο Σιγκεμόρι θα έχει να αντιμετωπίσει ασάφειες και από την πλευρά της οικογένειας του θύματος και της κόρης τού θύτη. Κάποιοι από αυτούς ίσως και να έχουν εμπλοκή στο έγκλημα. Εκεί με κάποιον τρόπο θα εμπλακεί και η προβληματική σχέση του ίδιου του δικηγόρου με τη δική του κόρη. Όπως καταλαβαίνει κανείς, το σενάριο δεν τσιγκουνεύεται τις υποπλοκές. Το θέμα, όμως, είναι ότι δεν αναπτύσσονται με αρκετή ίντριγκα, ενδιαφέρον, νοστιμιά στην τελική. Όσο καλοπαιγμένο και καλογυρισμένο κι αν είναι το «Τρίτο Έγκλημα», η ένταση απουσιάζει. Η βασική πλοκή και οι υποπλοκές του παρουσιάζονται μέσα από μικρότερες σκηνές και μεγάλους διαλόγους, που δεν προκαλούν κορυφώσεις. Αν, μάλιστα, αναζητάς συγκεκριμένες απαντήσεις, εκεί είναι που η ταινία προκαλεί απογοήτευση.