του Νίκου Παλάτου

Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τίποτα για τη ζωή του Αντουάν ντε Σεν-Εξιπερί, τότε… μην περιμένετε πως από την παρακολούθηση τούτης της ταινίας θα μάθετε κάτι γι’ αυτήν! Δεν πρόκειται, άλλωστε, για κάποια βιογραφία του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα, αλλά για μια (κατ’ ουσίαν) περιπέτεια, η οποία ως σημείο αναφοράς έχει το έτερο πάθος του, την αεροναυτιλία. Μπορεί (ίσως) να μαντέψει κανείς την αξιέπαινη αιτία που κρύβεται πίσω από την κατ’ αυτόν τον τρόπο προσέγγιση σκιαγράφησης πορτρέτου του διάσημου συγγραφέα και αεροπόρου. Τούτη δεν είναι άλλη από την αποστασιοποίηση απέναντι στην τυπική φόρμα κινηματογραφικής βιογραφίας, η οποία μαστίζει τη συντριπτική πλειονότητα των ταινιών του είδους.

Ωστόσο, η ποιητική πρόταση του Γαλλοαργεντινού σκηνοθέτη Πάμπλο Αγουέρο καταλήγει σε ένα θλιβερό αδιέξοδο. Το στόρι που επικεντρώνεται στην από τον Αντουάν ντε Σεν-Εξιπερί διάσωση του φίλου και μέντορά του (σε ό,τι έχει να κάνει με το κοινό τους πάθος για τα αεροπλάνα), Ανρί Γκιγιομέ, ο οποίος κατέπεσε στις Άνδεις το χειμώνα του 1930, βυθίζεται σ’ ένα τρομακτικό οπτικό… kitsch. Από τα εκτός λογικής ρίσκα που έπαιρναν οι δύο πρωτοπόροι της αεροπορίας, μέχρι τα ψυχεδελικά τοπία της Παταγονίας, κάθε πλάνο και κάθε στιχομυθία θυσιάζεται στον συγχυσμένο βωμό ενός απελπισμένα παλαιομοδίτικου στυλ.

Η συγκεκριμένη λογική δεν ανυψώνει επ’ ουδενί το φιλμ στους αιθέρες, αλλά το γκρεμοτσακίζει άγαρμπα στις απόκρημνες βουνοκορφές. Από αισθητικής απόψεως, το «Saint-Exupéry» ασφυκτιά υπό το βάρος των αδιάκοπων CGI, σε σημείο που τα απίθανης ομορφιάς τοπία του φυσικού σκηνικού (παρόλο που αποτυπώθηκαν με πραγματικές λήψεις) να μοιάζουν αφενός με… «ταπετσαρία» των Windows, αφετέρου να κάνουν το ακόμα πιο ψεύτικο «Κάλεσμα της Άγριας Φύσης» (2020) να δείχνει ό,τι πιο ζωντανό έχει γυριστεί ποτέ! Από αφηγηματικής σκοπιάς, ο Αγουέρο εγκλωβίζει το στόρι του σε μία παιχνιδιάρικη κούρσα με τον χρόνο, εν τούτοις, χρησιμοποιώντας το εύρημά του με καθαρά προσχηματικό τρόπο ώστε να αποτίνει φόρο τιμής στον περίφημο μυθιστορηματικό κόσμο του «Μικρού Πρίγκιπα». Ένα πρόβατο, μία αλεπού ή ένα μικρό αγόρι που τεμπελιάζει αμέριμνο στην αχανή pampa είναι μερικές μόνο από τις πλείστες όσες αναφορές στον κόσμο του βιβλίου, για το οποίο ο σκηνοθέτης δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο απ’ ότι για τον συγγραφέα του.

Η παραμυθένια (ωσάν βγαλμένη μέσα από τις σελίδες ενός comic) ματιά του φιλμ με έκανε ανά στιγμές να νομίζω πως παρακολουθώ κάτι αντίστοιχο του παλιακού (σε αισθητική) «Sky Captain: Ο Κόσμος του Αύριο» (2004), αν εκείνο είχε γυριστεί τον καιρό του… Κλαρκ Γκέιμπλ! Όλο αυτό δεν είναι κατακριτέο από μόνο του, αλλά η ταινία λέγεται «Saint-Exupéry» και όχι… «Περιπέτεια στις Άνδεις». Η επανεφεύρεση του κεντρικού χαρακτήρα ώστε να προκύψει μία ονειρικού τύπου εκδοχή του, ακυρώνει την όποια βιογραφική διάθεση του φιλμ, κάνοντας τον κεντρικό ήρωα να μοιάζει σαν ένας οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης με πάθος για αδρεναλίνη και… σκιτσογραφία. Το ύστατο χρονικό άλμα στην εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έρχεται ξεκούδουνα, από μία άλλη, «κανονική» βιογραφία ή (έστω) τέτοια διάθεση επιδεικνύει. Πως κολλάει τώρα ο φασισμός και οι Ναζί με μία επιχείρηση διάσωσης στην Κορδιλιέρα, μόνο όσοι ξέρουν πολύ καλά τη ζωή του Αντουάν ντε Σεν-Εξιπερί θα αντιληφθούν. Όσοι πάλι όχι, θα μείνουν με την απορία.