Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ (2012)
(SAFE)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Δράσης
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπόαζ Γιάκιν
- ΚΑΣΤ: Τζέισον Στέιθαμ, Κάθριν Τσαν, Τζέιμς Χονγκ, Ρόμπερτ Τζον Μπερκ, Κρις Σαράντον
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Παλιός ασφαλίτης νυν πολυπυγμάχος, άστεγος και χαροκαμένος απ’ τη Ρωσική μαφία επειδή τσίνισε νικώντας σε σικέ ματς, τα βάζει επίσης με τις Τριάδες και τη διεφθαρμένη αστυνομία και Δημαρχία της Νέας Υόρκης, υπερασπιστής θετής κορούλας (με μαθηματικό μυαλό – κρησφύγετο συνδυασμών δύο θησαυροφυλακίων) Κινέζου «μπαμπά» του τζόγου.
Είναι ο Μπρόνσον της νέας χιλιετίας, ο Άγγλος επίγονος του Γουίλις ή και τα δύο; Το μουρτζούφλικα μοραλιστικό je ne sais quoi της μπέσας (και) των ρόλων του σηκώνει τα μανίκια για το πρώτο, το φιζίκ και η φάτσα φόρα υπεξαίρεση ενός ακόμα Bruce «classic» (εν προκειμένω του «Κωδικός: Mercury») για το δεύτερο. Ό,τι κι αν ισχύει, το παλικάρι της Ρόουζ Χάντινγκτον-Γουάιτλι τα κάνει ξανά όλα (γκαζώνει, «φορτώνει», μπουκετώνει, σκοτώνει, εκδίκηση – raison d’ etre – εξιλέωση οργανώνει και father figure ενσαρκώνει) και συμφέρει, διατηρώντας έτσι αλάβωτο το προφίλ του ως actionman, αλλά έχοντας χρησιμοποιήσει ως «ντουλάπα» ένα ακόμα φιλμ του δρόμου για να μην τσαλακωθεί σε κάτι με art μούσκουλα.
Σαν το «Transporter» να πηγαίνει καροτσάκι το «Leon», το πρώτο genre γρονθοκόπημα πίσω απ’ το φακό για τον άνθρωπο που στο πρώτο του σενάριο, 23 χρόνια πριν, έφαγε ήττα τολμώντας να τα βάλει με την είσοδο στο ρινγκ των 35 mm του «The Punisher» της Marvel στο πλευρό του… Ντολφ Λούντγκρεν, αφήνει τις πληγές του ολούθε: στη βιογραφική ουβερτούρα ανδριάντα «τελειωμένου» πριν ανανήψει κηδεμονικά τιμωρητικά, σε στάκαμαν και παλικαριές έθνικ διακόσμων που κάνουν μπαμ ως μικρού διαμετρήματος Τζον Γου βολίδες (σε λάθος, όμως, γεμιστήρα, ας πούμε Τζέιμς Γκρέι), στο διαρκές χώσιμο υποβάθρου ιστορίας και χαρακτήρων στις «ντελαμαγκέν» στιχομυθίες που γαζώνει την αφήγηση μοιραία, στη φορητή κάμερα που ενίοτε ψάχνει στόχο χωρίς διόπτρα, στην παιδίσκη Τσαν και το Σαράντον που είναι ψόφιο κάστινγκ.
Μην αρπάζεσαι, αν ποντάρεις στάνταρ στον «Ιάσονα», κάνεις χάζι υπεράνετα φατσούλες και την καταμέτρηση πτωμάτων ως απότοκο του in your face μπαλέτου βίας – ο «τζάμι» πήδος παραθύρου με αερόσακο «κακό» είναι αχτύπητος. Αλλά μακριά από πρότυπο (δε συζητάμε φυσικά για πατρικό και κινηματογραφοφιλικό) αδρεναλινικό, αυτή είναι μία «Ο Κλέψας του Κλέψαντος» παράκρουση parental guidance τύπου. Το «Οι Αναλώσιμοι 2», επόμενη εκ του ασφαλούς αποκοτιά του, εγώ αν ήμουν στη θέση του, θα το «ένιωθα» επικίνδυνα ως τίτλο. Μη σου πω και στο πετσί μου…