του Άγγελου Μαύρου

«Πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μ’ ό,τι έχουμε. Ακόμα κι αν δεν έχουμε τίποτα σπουδαίο», λέει ο ιμπρεσάριος στο «star» του στην αρχή του ταξιδιού τους. Τίποτα σπουδαίο; Το «Δύο Μέσα στη Σούπα» του Ρόκγουελ στην κωμική ή θλιμμένη συνεύρεση στο ίδιο πλατό δύο σε εγκληματικό σημείο wannabe-δων της 7^ης Τέχνης και των θεραπόντων – connaisseurs της. «Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου» του Σλέσιντζερ στο σκαμπανεβασμάτων χρονικό φιλίας ενός κολλημένου στο παρελθόν dreamer στην απόξω και του γυναικομαγνήτη επιστήθιου πιονιού του. Το «Leningrad Cowboys Go America» του Καουρισμάκι στη διασυνοριακή περιπέτεια ενός παρεακίου καλλιτεχνών και το chic λοφίου και fuzz. Το «Στην Παγίδα του Νόμου» του Τζάρμους στα ευτράπελα σκαστής τρόικας στο περιθώριο. «Η Κατάσταση των Πραγμάτων» του Βέντερς στο λούκι αλλαχού ξετρυπώματος filmer προσώπου – κλειδιού και τον δια στόματός του αποχαιρετισμό στο σινεμά όπως το γνωρίζαμε.

Θα τα… δεις όλα στο, κάλλιο αργά παρά ποτέ ευρίσκον το δρόμο του στην Ελλάδα μετά διετία, ντεμπούτο δύο πασιφανέστατα παμφάγων νεαρών cineastes που εκκινώντας από ένα βιωματικό περιστατικό, το επεισοδιακό κυνήγημα ενός ραντεβού με το είδωλο τους Άκι (εννόησες) στο δικό του Midnight Sun Festival πριν από χρόνια, αριβάρουν σε μία μπίου παραβατισμού, ευρω-Οδύσσεια ονειροκαταδίωξης με μοτίβα – στάσεις στις εμμονές ως καύσιμο κι απολειφάδι, στην τυχαιότητα και στην καλοσύνη των ξένων στον πηγαιμό για την Ιθάκη, στη δημιουργία και στη σελιλόζη ως πάθη – έστω χιμαιρικά αυτοκαταστροφικά.

Το ντουέτο έχει λειψά εφόδια: τον μεταξύ Βίνσεντ Γκάλο και… Σαγόνα, χτυπητά ερασιτέχνη Νικομέντες (αλλά γι’ αυτό ακριβώς πείθει στην τρόικα σκηνών ντουμπλάζ της ηχητικής μπάντας ενός νουάρ του auteur – φετίχ του), και τα αίολα ερείσματα τόσο της πίστης τού στοχοπροσηλωμένου manager στις ικανότητες του πελάτη – συνταξιδιώτη όσο και των 2 flirt τούτου εδώ, με μία φοιτήτρια – συμπρωταγωνίστριά του σε ένα υπό απειλή όπλου screen test στην ιστορική σχολή του Λοτζ και με μία περιοδεύουσα πωλήτρια, λυδία λίθο του ξεγλιστρήματος της καταζητούμενης παρέας προς τη Βαλτική (αν και μπορεί να δικαιολογήσει αμφότερα τα boy meets girl το υπόγεια επανερχόμενο θέμα της γοητείας του αλλότριου και του τερατικού – προσέξτε, σχετικά, την έλξη της γκοθούς «Μπέτι Πέιτζ» από τα α λα Νοσφεράτου νύχια του νέγρου αφάνα μουζικάντη). Ευτυχώς ψάχνεται και, σχεδόν πάντα πετυχημένα, για προμήθειες.

Με αποσκευές ήδη την ουδετεροποιημένα άφωτη παλέτα και τον έλεγχο των less is more κάδρων του Τίμο Σάλμινεν (dp του Φινλανδού πνευματικού πατέρα των gosses), το ρεπεράζ σε «εξωτικά» φυσικούς χώρους ή τα τάλε κουάλε σκηνικά (ένα motel στην Πολωνία, μία κλειστή υπαίθρια τέντα προβολής στη Σκανδιναβία) και τον κορυφαίο Βέλγο ρολίστα σε μία ακόμα χαμαιλεοντικά καλή στιγμή, τις βρίσκει, λατρευτικά κι ενίοτε λατρεμένα. Στην υποκουλτούρα του psychobilly (ο συνθέτης του τσίλικου score, Ετιέν Σαρί, είναι ένας από τους Screamin’ Kids που ροκάρουν στη σκηνή της πρόβας στο garage). Στα b-movies (το «I Drink Your Blood» παίζει για λίγο και ο Αντρέ Ντε Τοθ μνημονεύεται μέσω του φημισμένου αφορισμού του «σήμερα τις ταινίες τις φτιάχνουν φαρμακοποιοί», δια στόματος του αποσυρμένου master-Φαντομά). Και στα εν είδει φόρων τιμής ή υφοποίησης συναπαντήματα με τα «όντα» του εκράν που το ενέπνευσαν.

Είναι η αποδοχή της αποτυχίας της ψευδαίσθησης του πανιού ή ο απογαλακτισμός και το παρακάτω ενός άνδρα τα οποία «σημαίνει» η αποδέσμευση του Φραντσέζου με φιλοδοξίες καριέρας απ’ το άρμα του Θέσπιδος προς τη ζωή, στο αδέξια transit τέρμινο του τέλους; Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ είναι νεκρός ή «det går bra»(«Όλα καλά», το μότο των Νορβηγών); Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά, τουλάχιστον, είχε εναλλακτικά αξιοθέατα η πορεία…