της Βικτωρίας Μιχαήλ

«We’ve played a long game you and I. But now it’s over», λέει στο Αλικάκι, προτού αυτοδιαψευστεί ξεφουρνίζοντας τρία απανωτά φινάλε, ο μοχθηρός καταπατητής του ιπποκράτειου όρκου διώκτης της. Δεν ξέρω αν σε μακροζωία θα αποδειχθούν οι Scorpions (για να επισημάνουμε και την εδώ και χρόνια γερμανική υπεροπλία στην ποσόστωση της παραγωγής) του gaming σε μεγάλη οθόνη κάνοντας το ίδιο παρά τη διαβεβαίωση του τίτλου. Σίγουρα, όμως, οι ταινίες στις οποίες μεταλλάχθηκε το καταστατικό bestseller βιντεοπαιχνίδι της Capcom εγώ προσωπικά, και μάλλον σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, δεν περίμενα ότι θα έβρισκαν επιτέλους τον Πολ Άντερσον σε ευπρόσδεκτη αναστροφή (με ορατότητα στις άγριες… πίστες τού remake του στην «Κούρσα Θανάτου», ου μην αλλά και στην αγγλική αρχή της καριέρας του, στο «Shopping») και ανάσχεση της κοντά στο εκτρωματικό πορείας που ακολουθούσαν επί δεκαετία και βάλε. Είναι κάτι: σε κάνει να ελπίζεις για το μέλλον τού γένους του σινεμά ειδών σε μια εποχή ραγδαίας καθυπόταξης και ισοπέδωσής του με μαζικοποιημένα αγοραίες ταπεινές βλέψεις. Ακόμη κι αν, εννοείται, δεν ανακάλυψε… θεαματικά το φάρμακο που θα έσωζε αυτό το γένος ή θα κρατούσε στη ζωή το παιδί τού (joystick και του καθοδικού) σωλήνα που στους κόλπους του έκαναν ο Βρετανός και η Μίλα Γιόβοβιτς, επίσης ζεύγος στη ζωή.

Ρίχνοντας στη δυστοπική αρένα ακόμα και ένα βιολογικό τέκνο τους, την πρωτοεμφανιζόμενη κορούλα τους Έβερ στον ρόλο της ολογραμματικής απεικόνισης του λογισμικού «Κόκκινη Βασίλισσα», πώς έφερε εις πέρας ό,τι τελοσπάντων κατάφερε; Περισσότερο χρήμα και οραματικότερη δουλειά στο μετα-Αποκαλυπτικό σύμπαν (με αντίκρυσμα στα εναλλασσόμενα, συνηθέστατα φυσικά σκηνικά από την Αυστραλία και τη Ρωσία μέχρι τον Καναδά και τη Νότια Αφρική), μορφική ποικιλία και εκτέλεση τακτά σκαστών φοβήτρων και κασκαντών (που οδήγησαν έναν stuntman στον άλλο κόσμο και μία συνάδελφό του σε ακρωτηριασμό) και, κατά τη γνώμη μου κυρίως, ψιλοοργανικό χώνεμα, αφού ξεκορμίστηκαν από γίγαντες της προ-(ή μετα-)ιστορίας της κατηγορίας του, χορταστικών μοτιβικών και στιλιστικών μελών.

Θα μυρίσεις σάρκα «Mad Max» στην οχηματική δράση / τις αμυντικές ή επιθετικές κατασκευές / τις παγιδοενέδρες, «Παγκόσμιο Πόλεμο Ζ» και «The Walking Dead» (αλλιώς) στις ατραξιόν πλήθους των νεκροζώντανων, «The Matrix» στα περιβάλλοντα / τον σενιαρισμένο και μοστράροντα γυαλιά ηλίου κουμανταδόρο του απέναντι στρατοπέδου / την πολυομοιωματική φαινομενικά τελική αναμέτρηση, «Σέρλοκ Χολμς» (του Ρίτσι) στο καταλεπτώς προείκασμα της εξέλιξης μιας αναμέτρησης απ’ τη διάνοια ενός εμπλεκομένου, ακόμα και «Cube» σε μια απειλή κλεινής τοιχοποιίας και «Πύργο της Κολάσεως» σ’ ένα κτηριακό παρανάλωμα και «Μission Ιmpossible» στο ένα-θηλυκό-κρεμασμένο-ανάποδα-εναντίον-πέντε-ανδρών, αλλά και σε μια φτέρη τουρμπίνας αεραγωγού ή στο laser πλέγμα δωματίου που παραφυλάνε να κόψουν σε φέτες αυτή την Αλίκη στην έρημη Χώρα των τεχνολογικά δυστοπικών αντι-Θαυμάτων.

Ευτυχώς, σχεδόν ποτέ τα μοσχεύματα, που έχουν βέβαια ενσωματωθεί στον οργανισμό του «Resident Evil» κατά τα προηγούμενα κεφάλαια (μάλλον από εκεί θα τα πάρουν μυρωδιά οι πιστοί αποκλειστικά της νουμεράδας), δεν απορρίπτονται ως ξένα. Αν κάτι όζει σαπίλας, είναι – ακόμη – η ανικανότητα να μη… χυθεί αδρεναλίνη κατά το άρπαγμά της απ’ τις κάμερες και το μάζεμά της στην ένα τσικ πριν απ’ το εκνευριστικό αεικίνητη μουβιόλα. Όταν, δε, οι διαπιστωμένα χαμηλές ερμηνευτικές – αντίθετα προς τις γυμναστικές – επιδόσεις της κας Άντερσον στήνουν κουβεντολόι με το έμφυτο sleaze της ομο(αν)ούσιας Άλι Λάρτερ (για λίγο, ευτυχώς στα dailies είδαν τι τρέχει και στην πορεία ξάφρισαν πράμα), ο Θεός να σε φυλάει.

Κρατήστε το τελευταίο: συνιστά την πιο «πώς του ‘ρθε;» προσθήκη στα «θέματα», καθώς ο κακός γιατρός & μεγιστάνας (ο Ίεν Γκλεν πιο αμοραλιστικά εκτιμητός αυτή τη φορά) εκδηλώνεται κάποια στιγμή και ως φανατικά θρήσκος χριστιανός, με ποίμνιο εξαθλιωμένων απρόσβλητων απ’ την επιδημία σκλάβων. Ατυχώς, ο και σεναριογράφος Άντερσον αδυνατεί να θεμελιώσει είτε δραματουργικά την πίστη των υποδουλωμένων lumpen στον ταγό τους είτε συνυποδηλωτικά μια κριτική στον προσηλυτιστικό φονταμενταλισμό των μαζικών φονιάδων του 21ου αιώνα. Άσε ότι προτού το κουρασμένο εύρημα του «καθ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν» απαντήσει επιτέλους περί του μυστηρίου της αμνησίας της Άλις (με μια τροπή που εναποτίθεται στη γηριατρική προσθετική και προσφέρει τη Γιόβοβιτς παρά εαυτήν βορά προς κανιβαλισμό) και βάλει μέσω της επιστήμης της κρυογονικής στη «φάση» ακόμη και μια φουτουριστική Κιβωτό του Νώε για την elite ώστε να το τερματίσει μ’ ένα κλαψο-View-Master που… κατεβάζει (όπως λέμε downloading;) και προβάλλει το κρυφό «Η Ζωή της Άλλης» της προς λύτρωση ηρωίδας όσο και της ίντριγκας, η πλοκή έχει εμβολιάσει ανεπιθύμητα νοθευτικά το δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ της και μ’ έναν προς μαντεψιά ρουφιάνο.

Όλα… καταπίνονται, καθώς οι κάλυκες της παλέτας δοκιμάζουν από το αποχρωματισμένο fresco του ερειπιώνα της Ουάσιγκτον (Ντόναλντ Τραμπ, φάε τον Λευκό Οίκο σου ρημάδι) μέσω του alert κοκκιναδιού της τεχνητής νοημοσύνης παιδίσκης έως το blue light electric στη σφηκοφωλιά της Κυψέλης, εφόσον είσαι εδώ για το δαπανηρά Β πατιρντί. Με gore που σκύβει το κεφάλι στο 15 rating, χάρη στην αποφυγή των κοντινών και στο tempo τού κόφτη που δεν αφήνει πεινασμένη τη sick for this μάζα, καραδοκεί προς τέρψη σου κατ’ αρχήν το standard kickboxing – και το πιο multiculti από ποτέ ensemble που επιστρατεύει μέχρι Ασιάτες εγγυάται αλύπητο ραβδί. (Η Ρούμπι Ρόουζ του «Orange is the New Black» δεν έχει πολλά να κάνει πέρα από κάποιες μηχανολογικές και καλά πατέντες, αλλά ως μουρίτσα πετάει μάτια έξω – προτού το ίδιο, κυριολεκτικά, πράξει και μία από τις σεκάνς βίαιης τελευτής). Έπειτα το πλούσιο οπλοστάσιο: στα συνήθη μαχαίρια, αυτόματα, πυραυλικά συστήματα κ.ο.κ. πρόσθεσε μια ματσέτα που συναντάει απ’ τα πλάγια και διαμπερώς έναν λαιμό, καρφοπίστολα του θανατά, πυρφόρα βαρέλια εκτοξευμένα από καταπέλτες, ρίψεις τσιμεντένιων μπάζων κι έναν παγοκόφτη. Και, best of the best, τα πιο τρομακτικά αποκυήματα του μελλοντολογικού λοιμώδους Αρμαγεδδώνα, τη σύνοψη των καθεκάστων του οποίου (και των προηγηθέντων episodes του) σου έχει χώσει στο τσερβέλο, με στόχο βασικά τους πιθανούς νεοπροσήλυτους θεατές, η ανακεφαλαιωτική εισαγωγή – ντιρεκτίβα όσον αφορά αυτή τη νέα, deadline όσο ποτέ άλλοτε αποστολή της Άλις.

Το ξέσπασμα του κακού σ’ ένα téléférique, ένας αναδυόμενος φρίκουλας, ένας πτεροδάκτυλος με ορέξεις σε ραντεβού με μια νάρκη, μια αγέλη Κερβέρων που θα έκαvαν τον Κούτζο να φύγει με την ουρά στα σκέλια και το ντου ενός σκελετού στήνουν, πλάι στα σωτήρια όχι φορτικά στίφη των άλιωτων σαρκοφάγων, γερά, με τσαμπουκά την ταφόπλακα του μύθου που ‘χουν λαξεύσει πειστικά τα F/X τεράτων και λιγότερο εκείνα των καταστροφών μεγακλίμακας. Αν κατά τη διάρκεια αυτών των μπαμ έλειπαν και τα συχνότατα απίθανα απέθαντα των εν πολλοίς αψάχνωτων απ’ το στόρι νοματαίων μας, το «The final level of the game is the lowest» (ναι, κάνει και μεταμοντέρνα πνεύμα περί του ποιού τού πλάσματός του ο Άντερσον) που ακούγεται κάποια στιγμή στους διαλόγους θα ανταποδεικνυόταν ακόμη πιο ηχηρά. Το τηλεοπτικό serial που κυοφορείται πλέον, κατά πόσο είναι σε θέση να γιατρέψει μία και… καλή το («Resident) Evil»; Αρρωστάκια, βαστάτε…