του Νίκου Παλάτου

Αντιλαμβανόμενος πως ο σκηνοθέτης τούτου του animation, Άλεξ Τσιτσίλιν, ήταν ο ένας εκ των δύο που υπέγραφαν το πρόσφατο «Η Βασίλισσα του Χιονιού & το Παγωμένο Βασίλειο», ομολογώ πως… με έλουσε κρύος ιδρώτας. Το φιλμ της πρωτοεμφανιζόμενης, αγγλοκυπριακών συμφερόντων Magic Frame Pictures απέχει έτη φωτός από τις φτηνιάρικες (κατά κανόνα ανατολικοευρωπαϊκές) animated παραγωγές που συνεχώς στηλιτεύουμε στο site, αφήνοντας καλές πρώτες εντυπώσεις χάρη στο προσεγμένο της κινούμενο σχέδιο, αλλά και στην παραμυθένια, spoof διάθεσή της. Η σεναριακή ατολμία, εν τούτοις, που οδηγεί σε τυπικές συμβιβαστικές λύσεις, καθώς και η σχετική απειρία που έχει ως αποτέλεσμα το φόρτωμα της πλοκής στη λογική του «εν τω πολλώ το ευ», μετριάζουν κάπως τις εντυπώσεις, δίχως όμως να στέκουν ως καταδικαστικοί ψυχαγωγικοί παράγοντες.

Το στόρι ακολουθεί το τυπικό στήσιμο ενός παραμυθιού. Μια πριγκίπισσα ονόματι Μίνα, που είναι τολμηρή, περήφανη και λάτρης της περιπέτειας, επιθυμεί να παντρευτεί τον αγαπημένο της Ρόναν, πηγαίνοντας κόντρα στην επιθυμία του πατέρα της. Εκείνος, όμως, δεν θέλει για γαμπρό του έναν σπουδαγμένο, μαλθακό νέο, αλλά για λόγους ασφάλειας και εξουσίας προτιμά έναν εκ των σκληροτράχηλων πριγκίπων που την πολιορκούν. Όταν η νεαρή απάγεται από τον θρυλικό μάγο Κέζαμπορ, προς έκπληξη όλων, ο Ρόναν ξεκινά για το μυστηριώδες κάστρο εκείνου, προκειμένου να τη σώσει. Μάγισσες, σοφοί γέροντες, ιππότες, δράκοι και… αρκούδες που συναντά στον δρόμο τού στέκονται είτε ως εμπόδια είτε ως σύμμαχοι στο πλευρό του.

Προσπαθώντας ν’ αντιστρέψει την κλασική παραμυθένια φόρμουλα αλά Disney, η «Πριγκίπισσα Επαναστάτρια» φτιάχνει ένα ανατολίτικο περιβάλλον που θυμίζει «Αλαντίν» (1992), εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία (ειδικά στον σχεδιασμό των βασικών χαρακτήρων) που παραπέμπουν στο «Μαλλιά Κουβάρια» (2010). Διανθίζει την πλοκή με ένα ενίοτε αντισυμβατικό, σαρκαστικό χιούμορ στο ύφος του «Shrek» (2001), κάνει την αφήγηση διασκεδαστική και για το ενήλικο κοινό, όμως, ο παραλογισμός της ιστορίας κάπου τιθασεύεται, διότι και η αποδόμηση έχει τα όριά της. Η επαναστατική φύση της Μίνα δεν χρησιμοποιείται και τόσο με τον τρόπο που ο τίτλος αφήνει να εννοηθεί (πλην της girl power υποπλοκής με τις μαρμαρωμένες φυλακισμένες πριγκίπισσες), αφήνοντας τους πολλούς ηρωισμούς στον καλόκαρδο όσο και… διαβαστερό Ρόναν. Οι συνήθεις σε τέτοιες περιπτώσεις «πνευματώδεις» σύγχρονες αναφορές απουσιάζουν εντελώς από εδώ, με το όλο καταστασιακό πλαίσιο να παραμένει προσηλωμένο στην αυθεντική εποχή των παραμυθιών, κοιτώντας το με μια ελαφρώς διαφορετική (έστω) ματιά.