του Ηλία Φραγκούλη

Κάπου στη Γεωργία. Οι μαθητές σχολάνε και οι δρόμοι γεμίζουν από μικρά παιδιά που έχουν βγει από τις τάξεις τους. Εικόνες λιτές, αληθινές, από την απλή καθημερινότητα. Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ, με την ίδια υπογραφή. Του Αλεξάντρ Κομπερίτζε. Ο οποίος εκτελεί και χρέη αφηγητή, στο voice-over του έργου. Δεύτερη μεγάλου (150 λεπτά…) μήκους ταινία για τον Γεωργιανό δημιουργό. Η πρώτη του, το 2017, με διάρκεια στα 202 λεπτά, χωρίς (κανένα) credit σεναριογράφου, αλλά με τις υπόλοιπες ιδιότητες ξανά στους ώμους του, μας έλεγε πως «η αγάπη δεν έχει τέλος – μα, μια ιστορία πάντοτε έχει». Δεν ξέρω για εσάς. Εγώ, πάντως, είπα να είμαι λιγάκι επιφυλακτικός με το «Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;», εξαρχής…

Η αρχική ιδέα είναι όμορφη, τοποθετημένη σ’ ένα νορμάλ ρομαντικό πλαίσιο, με απροσδόκητα στοιχεία φανταστικού. Η Λίζα και ο Γκιόργκι γνωρίζονται εντελώς τυχαία, μάλλον είναι έρωτας με την πρώτη ματιά, κανονίζουν να βρεθούν την επόμενη μέρα σ’ ένα café, ούτε που προλαβαίνουν ν’ ανταλλάξουν ονόματα. Καθώς εκείνη επιστρέφει προς το σπίτι της, ένας σωλήνας, μια κάμερα κι ένα δενδρύλλιο την προειδοποιούν για έναν επερχόμενο κίνδυνο. (Ναι. Τι;) Ο αφηγητής μας μεταφέρει τα κακά μαντάτα. Ένα «κακό μάτι» τους είδε και τους καταράστηκε, με αποτέλεσμα η Λίζα να ξυπνά το πρωί με… άλλο παρουσιαστικό! Ο άνεμος, όμως, είχε να της αποκαλύψει και κάτι ακόμα, που η κοπέλα παράκουσε: το ίδιο ακριβώς πράγμα θα συνέβαινε και στον Γκιόργκι! Έτσι, ακόμη κι αν πάνε στο rendezvous τους, κανένας δεν θ’ αναγνωρίσει τον άλλον! Ταυτόχρονα, δε, και οι δύο χάνουν τα «ταλέντα» τους, εκείνη ως φαρμακοποιός, εκείνος ως ποδοσφαιριστής.

Το σκεπτικό ενός λυρικού παραμυθιού «ποιητικής» αφέλειας, κάπου χάνεται μέσα στην απίστευτη φλυαρία του Κομπερίτζε, που δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη αφηγηματική δομή, ούτε υπηρετεί δραματουργικούς κανόνες. Τα πλάνα του μονάχα παρατηρούν, καθώς οι υποπλοκές που αναγκάζεται να προσθέσει (για να μην καταρρεύσει από την ασάφεια όλο το «οικοδόμημα»), εγκλωβίζουν τους δύο ήρωες σε στιγμές καθημερινής ρουτίνας, μεταξύ ενός συνεργείου που ψάχνει να βιντεοσκοπήσει ιδανικά ζευγάρια και μερικών αδέσποτων σκυλιών τα οποία στέκουν αναποφάσιστα σε σχέση με το που θα πάνε για να παρακολουθήσουν… αγώνες του Mundial!

Ο Κομπερίτζε δείχνει την εκτίμησή του απέναντι σε μικρές λεπτομέρειες της ζωής και σε στιγμιότυπα της πόλης κοινά, βινιέτες που ενίοτε καταφέρνουν να δείχνουν χαριτωμένες, χωρίς όμως να μπορούν να λειτουργήσουν σαν σύνολο. Η σημαντικότητα και το νόημα, αν όχι και ο λόγος ύπαρξης αυτού του φιλμ, αιωρούνται σ’ ένα «σύννεφο» ματαιοδοξίας του δημιουργού, που αντιλαμβάνεται το όλο project σαν άσκηση «φόρμας», την οποία «δεν καταλαβαίνει» (όπως λέει «ειρωνικά» και ο ίδιος στην αφήγησή του), τελικά. Εδώ με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.