του Νίκου Παλάτου

Οι ντετέκτιβ Βελάρδε και Αλφάρο, οι κεντρικοί πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας, είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο πρώτος, ένα μοναχικός τύπος που αντιμετωπίζει πρόβλημα τραυλισμού, είναι ο μεθοδικός αστυνομικός, αυτός που αναφέρει την πιθανή ύπαρξη serial killer καθώς βλέπει σύνδεση της υπόθεσης βιασμού και δολοφονίας που καλείται να εξετάσει με μια παρεμφερή ανεξιχνίαστη του παρελθόντος. Ο δεύτερος, ένας οικογενειάρχης που έχει προβλήματα στον γάμο του, είναι ο σκληρός, συχνά ανορθόδοξος αστυνομικός, οι εξάρσεις έντονης βίας στη συμπεριφορά του οποίου τον έχουν θέσει υπό ψυχολογική παρακολούθηση και οριακά εκτός υπηρεσίας. Η σχέση αυτών των δύο μπορεί να είναι δευτερεύουσας σημασίας στην εξέλιξη της υπόθεσης (ποιος και γιατί δολοφονεί ηλικιωμένες γυναίκες είναι το πρωτεύον ερώτημα), η πορεία της όμως συμβαδίζει με αυτήν της αστυνομικής έρευνας: αρχική αδιαφορία, συνειδητοποίηση πως εδώ υπάρχει κάτι που ενώνει, σεβασμός και αλληλοεκτίμηση μπροστά στην πιθανότητα λύσης του γρίφου. Μπορεί αρχικά οι δυο αυτοί να μοιάζουν τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, γίνεται όμως κατανοητό, καθώς ξετυλίγουν το κουβάρι της υπόθεσης που έχουν αναλάβει, πως τα κοινά τους σημεία είναι περισσότερα και πιο βαθιά απ’ ότι επιφανειακά φαίνεται.

Παράλληλα με τα μεταξύ τους κοινά χαρακτηριστικά, αφήνεται να εννοηθεί πως και ο δολοφόνος τον οποίο αναζητούν μανιωδώς, δεν διαφέρει και τόσο από αυτούς. Το χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης του Βελάρδε (ένεκα του τραυλισμού του) τον οδηγεί να επιτεθεί στη γυναίκα για την οποία ενδιαφέρεται, ενώ η βίαιη συμπεριφορά του Αλφάρο, που συχνά κρύβεται κάτω από τον μανδύα μιας φιλικής πλην όμως ακατάσχετης πολυλογίας, έχει ως αποτέλεσμα τη σοβαρή κρίση σχέσεων με τη γυναίκα και το παιδί του. Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Σορογκόγιεν αντιμετωπίζει το Αστυνομικό Σώμα σαν μικρογραφία μιας οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, όπου μπορεί κανείς να συναντήσει κάθε είδος ανθρώπου. Ο αρχηγός του Τμήματος και προϊστάμενος των δύο ντετέκτιβ σχεδόν επικροτεί την πλημμελή άσκηση καθηκόντων ενός συναδέλφου τους, που για γραφειοκρατικούς λόγους αμελεί να καταγράψει έναν από τους βιασμούς, καθώς τον ενδιαφέρει πρωτίστως η επικοινωνιακή πολιτική. Με την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα στη Μαδρίτη, το τελευταίο που θέλει είναι να υπάρχει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων η είδηση της ύπαρξης ενός serial killer στους δρόμους της πόλης. Το γεγονός του ερχομού του Ποντίφικα προφανώς και ενισχύει τη βουή και την πολυκοσμία της πόλης, σε βαθμό που καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την αστυνομική έρευνα (χαρακτηριστική η έξοχη σεκάνς καταδίωξης με κατάληξη σ’ έναν υπόγειο σταθμό του metro), πέραν τούτου όμως δεν δικαιολογείται η ύπαρξή του ως σεναριακού φόντου, αφού η όποια σύνδεση μένει μόνο ως ειδησεογραφική καταγραφή.

Ο Σορογκόγιεν κριτικάρει την καθολική εκκλησία μέσω των διαστροφών τού δολοφόνου της υπόθεσής του (έχει γράψει και το σενάριο, μαζί με τη μόνιμη συνεργάτιδά του Ιζαμπέλ Πένια), δεν κατορθώνει όμως να σκάψει βαθιά μέσα στην ψυχή αυτού του ανθρώπου, ενδοσκοπώντας τους λόγους που τον έφεραν σε αυτό το σημείο, παρά τον παρουσιάζει «εύκολα» σχηματοποιημένο, αιτιολογώντας τη δράση του σε έναν συνδυασμό οιδιπόδειου και βαθιάς χριστιανικής πίστης. Πιο εύστοχες είναι οι ευρύτερες πολιτικοκοινωνικές νύξεις του σεναρίου, που πιάνουν από την ισπανική (και όχι μόνον, ασφαλώς) οικονομική κρίση, μέχρι τις σχέσεις αστυνομίας – πολιτών, όπως αυτές μπορεί να διαμορφωθούν εξαιτίας της δράσης της πρώτης (με μια αποκαλυπτική σκηνή άρνησης παροχής βοηθείας στη διενεργούμενη έρευνα των ντετέκτιβ). Τα κοινά σημεία αναφοράς με «Το Μικρό Νησί» είναι προφανή, αν και το έντονο τοπικό στοιχείο εκείνου (που βρισκόταν στη καρδιά της υπόθεσης), δεν μπορεί να βρει αντιστοιχία εδώ, καθώς εκεί έπαιζαν σημαντικότατο ρόλο, εκτός από τη μικρή κοινότητα της επαρχίας, τα έντονα πολιτικά ισπανικά πάθη της εποχής της αποκατάστασης της δημοκρατίας, που εξ ορισμού εδώ δεν μπορούν να υπάρξουν. Σε ό,τι έχει να κάνει πάντως με την… κλιμάκωση των καιρικών φαινομένων, το ένα έχει επηρεαστεί από το άλλο και τα δυο μαζί από το «Seven» (1995), αλλά… από την ανάποδη, καθώς η εκτυφλωτική λιακάδα, που υπάρχει καθ’ όλη τη διάρκεια και των δύο, αντικαθίσταται από μια καταρρακτώδη βροχή στο κομμάτι της τελικής (και άδοξης σεναριακά) λύσης, σε αντίθεση με τα τεκταινόμενα στη σπουδαία ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ.