του Νίκου Παλάτου

Ακόμα ένας κρίκος προστίθεται στη μακρά αλυσίδα των χωρών που «προμηθεύουν» με animated ταινίες τους κινηματογράφους της χώρας μας, χάρη σε τούτη την «Περήφανη Πριγκίπισσα». Έπειτα από το σπάνιο χαρτάκι της Νορβηγίας (της προηγούμενης εβδομάδας), αυτό το επταήμερο υποδεχόμαστε το new entry της περίπτωσης της Τσεχίας!

Η κοινή συνισταμένη αμφότερων των φιλμ (πέραν της ελληνικής διανομής τους…) είναι πως στηρίζονται σε κλασικές ιστορίες της λαϊκής παράδοσης των χωρών τους. Η εν λόγω «Περήφανη Πριγκίπισσα» βασίζεται σ’ ένα παραμύθι της εκ των σπουδαιότερων Τσέχων συγγραφέων Μποζένα Νέμτσοβα, το οποίο μάλιστα έχει τύχει και live action κινηματογραφικής μεταφοράς (στα 1952). Η ταινία είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία τότε στην πατρίδα της και (πλέον) θεωρείται κλασική εκεί, προτάσσοντας ανάλαφρο, ταξικό ρομάντζο υπό έντονη σοσιαλιστική προσέγγιση, ασφαλώς σε συμφωνία με την πολιτική κατάσταση της εποχής εκείνης.

Η animated εκδοχή του μύθου δεν έχει (φυσικά) τίποτα που να λειτουργεί ως… προλεταριακή αλληγορία! Πρόκειται για ένα (σχεδόν) τυπικό παραμύθι με καλούς βασιλιάδες και στριμμένες πριγκίπισσες, το οποίο θα ήθελε να μοιάσει στα κλασικά πρότυπα του είδους, όπως αυτά έχουν τεθεί όχι από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ή τους αδελφούς Γκριμ, αλλά από… το studio της Disney (στην προκειμένη, από τα «Μαλλιά Κουβάρια»). Όπως, όμως, αναφέρει η δικιά μας λαϊκή παράδοση… άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Το σύγχρονο, animated upgrade που οι φιλότιμοι Τσέχοι επιχειρούν στο classic της πατρίδας τους πάσχει σοβαρά στα δύο εκ των πλέον βασικών στοιχείων, τα οποία πρωτίστως θαρρώ εξετάζει η πιτσιρικαρία της πελατείας τους: το κινούμενο σχέδιο μόνο ως σημαντικά κάτω του μετρίου μπορεί να χαρακτηριστεί (με μικρή εξαίρεση την απεικόνιση των φυσικών τοπίων), το δε χιούμορ (που ενδεχομένως θα λειτουργούσε ως αντιστάθμισμα) κάθε άλλο παρά ως πετυχημένο μπορεί να λογιστεί.

Η χρήση της κηπουρικής ως μοχλός έλξης δύο νεαρών γαλαζοαίματων (ο ένας εκ των οποίων κρύβει τα πλούτη του υπό μανδύα φτωχού αγρότη) έχει κάτι το γουστόζικο για εύρημα, εν τούτοις, ο τρόπος με τον οποίο διατηρείται στο στόρι από ένα σημείο κι έπειτα είναι κομμάτι χαζοχαρούμενος και ουχί ωσάν σαϊτεμένος από τα βέλη του έρωτα. Ο πονηρός συμβουλάτορας που επιθυμεί διακαώς να χαλάσει το ειδύλλιο, καθώς αυτό πηγαίνει κόντρα στους φιλοχρήματους, ιδιοτελείς σκοπούς του, προσπαθεί ως χαρακτήρας να σύρει την πλοκή μακριά από τις αγάπες και τα… λουλούδια, ρίχνοντας στο στόρι ολίγη από συκοφαντία, με απώτερο σεναριακό σκοπό την περιπέτεια. Η σεκάνς καταδίωξης σε κάτι που θυμίζει αγωνιστικό έλκηθρο την… εποχή του Μεσαίωνα δεν είναι και άσχημη, όμως, όλα τα σχετικά υπόλοιπα μάλλον είναι.