του Παναγιώτη Μήτσικα

Ορμώμενη από τη δεκαετία του ’20, η κοινότητα των KiKi ballrooms έχει διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στη ζωή του LGBTQI+ κινήματος, εκτελώντας χρέη ασφαλούς χώρου για νεαρούς μαύρους και λατίνους που έχουν εκδιωχθεί από το σπίτι τους (ύστερα από coming out ή απλά εναγκάλισης της ταυτότητάς τους) ή τεθεί αντιμέτωποι με τη βία στους αφιλόξενους δρόμους των ΗΠΑ, απλά επειδή δεν είναι straight λευκοί άνδρες. Έχοντας τη μορφή μιας πολύτεκνης οικογένειας (υπάρχει η «μητέρα», ο «πατέρας» και τα πολυάριθμα «παιδιά»), η κουλτούρα του KiKi έχει βοηθήσει τα μέγιστα ώστε να υπάρχει καθοδήγηση, πολιτιστική ταυτότητα (μέσω των συχνών και πολύ ανταγωνιστικών αγώνων χορού μεταξύ των houses), αλλά και (ιδίως στις δεκαετίες των ’90s και ’00s) προφύλαξη από τη μάστιγα του AIDS.

Φυσικά, όταν μιλάμε για τη συγκεκριμένη κουλτούρα, μπορούμε να αρχίσουμε και να τελειώσουμε τη συζήτηση με το μνημειώδες ντοκιμαντέρ «Paris is Burning» (1991) της Τζένι Λίβινγκστον, ενώ δε μπορούμε να μην αναφέρουμε το πολιτιστικό ορόσημο του «RuPaul’s Drag Race», του μαντονικού άσματος «Vogue», αλλά και της πρόσφατης σειράς «Pose» στο Netflix. Η Ντανιέλ Λέσοβιτς έρχεται να προσθέσει το όνομα της στη συζήτηση, χάρη στο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό της ντεμπούτο, «Σταθμός: Νέα Υόρκη» (με executive producer τον Μάρτιν Σκορτσέζε, παρακαλώ), το οποίο προβλήθηκε στο πρόγραμμα του Un Certain Regard των Καννών.

Ο Πολ καταφτάνει στο σταθμό λεωφορείων της Νέας Υόρκης (από εκεί δανείζεται τον original τίτλο του το φιλμ), περιμένοντας την ετεροθαλή του αδελφή που υποτίθεται πως θα τον φιλοξενούσε στο σπίτι της. Όταν εκείνη δεν εμφανίζεται ποτέ, ο Πολ θα περιπλανηθεί στο σκληρό, αφιλόξενο metro της πόλης, θα δεχτεί επίθεση από δύο άνδρες και, τελικά, θα βρει καταφύγιο στο ιδιότυπο κατάλυμα του Λι, ενός street-wise τύπου που κάνει κουμάντο σε αυτούς τους κοιτώνες για περιπλανώμενες ψυχές όπως ο Πολ. Σύντομα, ο ήρωας μας θ’ αρχίσει να βοηθά τον Λι κι έναν φίλο του σε μεροκάματα που τους θέλουν να εκτελούν χρέη περίπου… «ομάδας κρούσης» για σπιτονοικοκύρηδες που θέλουν να κάνουν έξωση σε ενοίκους, ενώ έχει να υπομένει και την καθημερινή casual ομοφοβία των νέων του συντρόφων.

Τα πράγματα θα περιπλεχθούν όταν ο Πολ, θαμπωμένος από έναν νεαρό χορευτή που ζει στο ίδιο μέρος με αυτόν, θα τον ακολουθήσει και θ’ ανακαλύψει ένα αυτοσχέδιο KiKi ballroom, και μαζί την εκθαμβωτική Γουάι, τον πρώτο άνθρωπο που θα τον προσεγγίσει με ειλικρινές ενδιαφέρον. Εκεί θ’ αρχίσει ένας αυθεντικός μαγνητισμός μεταξύ τους, ο οποίος θα έχει την εξέλιξη μιας όμορφης σχέσης που αποτελεί την βασική θεματική του φιλμ, μιας και η Γουάι είναι μία trans γυναίκα, κάτι που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό από τον Πολ, χάρη (και) στην άγνοιά του για την εν λόγω κουλτούρα της Νέας Υόρκης.

Η Λέσοβιτς καταγράφει το θέμα της με ευαισθησία κι έναν ωμό ρεαλισμό, μένοντας μακριά από το υπερ-στυλιζάρισμα και το glitter. Σε αυτό βοηθά και η επιλογή της υπέροχης Λέινα Μπλουμ που, παρά την ελάχιστη κινηματογραφική της εμπειρία, κατακτά το φακό σε κάθε της λήψη. Η χημεία της με τον Φιόν Γουάιτχεντ (ίσως τον θυμάστε από τη «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν) είναι εξαιρετική, όσο κι αν οι αρχικές τους στιχομυθίες μοιάζουν αρκετά awkward, πράγμα που θα μπορούσε να είναι αληθές ακόμη και σε μία αντίστοιχη συνάντηση των δυο τους στην πραγματικότητα.

Φυσικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα «ήσυχο», τρυφερό φιλμ φεστιβαλικών προδιαγραφών που δεν απογειώνεται ποτέ, και ουχί ένα «Tangerine» ή ένα «American Honey» (από εκεί θ’ αναγνωρίσετε τον ΜακΚόλ Λομπάρντι), όσο κι αν μπορούμε να εντοπίσουμε ομοιότητες με το σινεμά του Σον Μπέικερ και το εκπληκτικό πόνημα της Άντρεα Άρνολντ. Χωρίς να αποτελεί αυτό που λέμε «must-see», όμως, δε μπορούμε ν’ αρνηθούμε τη συμμετοχή του στο κινηματογραφικό puzzle της underground κουλτούρας της Νέας Υόρκης, αλλά (κυρίως) τη σημαντικότητα της πρώτης μαύρης trans γυναίκας σε πρωταγωνιστικό ρόλο ταινίας που έκανε τον κύκλο της σε major φεστιβάλ του κόσμου.