της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ολίγον α λα «Τιτανικός» ιστορία ενός μεγάλου, απαγορευμένου έρωτα, με φόντο ένα τραγικό, ιστορικό γεγονός. Λίγο α λα «Μονομάχος» ιστορία εκδίκησης ενός άνδρα ενάντια στο (πολιτικοκοινωνικό) Σύστημα που του στέρησε τα πάντα και τον έκανε γρανάζι τού… «άρτος και θεάματα» μοχλού τής άσκησης εξουσίας. Και ουκ ολίγο α λα «Η Κορυφή του Δάντη» ή «Μετά την Επόμενη Μέρα» ταινία καταστροφής, με την αδάμαστη Φύση να κάνει σκόνη και θρύψαλα τα υλικά και μη δημιουργήματα (ενδείξεις ύβρης;) του ανθρώπινου πολιτισμού. Αυτή η «Φωτιά Πάνω από την Πομπηία» δεν κρύβει ούτε την καταγωγή του κινηματογραφικού της DNA, ούτε τη φιλοδοξία της να αρέσει σε ένα όσο το δυνατό πιο ευρέος γούστου κοινό. Ο – κύριος Μίλα Γιόβοβιτς – Βρετανός Άντερσον («Resident Evil»), όμως, δεν είναι ούτε Τζέιμς Κάμερον, ούτε Ρίντλεϊ Σκοτ, και το σενάριό του εδώ (γραμμένο από 4 διαφορετικούς σεναριογράφους, συμπεριλαμβανομένου του Τζούλιαν – «Downton Abbey» – Φέλοους!) δεν πετυχαίνει τη συναισθηματική εμπλοκή τού θεατή που προκαλούν, λιγότερο ή περισσότερο, όλα τα προαναφερθέντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τελεολογικά φιλμ. Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, λένε…

Το πρόβλημα είναι πως αυτή η, μόλις 105’, φαντασμαγορία τού Άντερσον παίρνει τον εαυτό της πολύ πιο σοβαρά από ό,τι δικαιούται. Τόσο το ρομάντζο (με το οποίο ο Κάμερον παλεύει ολόκληρες τις δύο πρώτες ώρες του τρίωρου, θρυλικού «Τιτανικού» του), όσο και αφενός η ανάγκη τού Κέλτη για εκδίκηση και αφετέρου η σταδιακά ισχυρή φιλία του με τον μονομάχο αντίπαλο του (συγκριτικά, η ουσία και η εξέλιξη αναλόγων θεμάτων διαπερνούν το «Μονομάχο» του Σκοτ καθ’ όλη τη δυόμισι ωρών διάρκειά του), σκιαγραφούνται βιαστικά, προβλέψιμα και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Έτσι το φιλμ δεν αποκτά ποτέ αδιάκοπα παλλόμενη καρδιά. Μοναχά μερικά σκιρτήματα προκαλεί όταν: ο Κέλτης μάς πρωτο-συστήνεται ως ενήλικος, χαρισματικός μονομάχος στο Λονδίνιο, ανταλλάσσει το πραγματικό του όνομα με τον πρώην αντίπαλο, νυν φίλο, Άττικους (ο Αγκμπάτζε σε ρόλο… copy / paste εκείνου του Ντζιμόν Χούνσου στο «Μονομάχο»), ανεβαίνει θριαμβευτικά σε άλογο στην αρένα, και, λίγο πριν απ’ το τέλος, δίνει και παίρνει (για πάντα) το πρώτο φιλί με την αγαπημένη του αριστοκράτισσα, Κάσια. Σκιρτήματα που, επίσης, ως λίγα και φευγαλέα, αδυνατούν να κατευνάσουν την ανυπομονησία σου για το υπερθέαμα της τελικής καταστροφής, άμα τη εκρήξει του ηφαιστείου, και κατά συνέπεια μπορεί και να σου κάτσουν τελικά ως ενοχλητικοί, αταίριαστοι αντιπερισπασμοί.

Γιατί το μεγαλύτερο ατού αυτής της ταινίας είναι το αδιάντροπα υπερβολικό θέαμα. Τι να σου πρωτοπώ και τι να σχολιάσω; Τα απολαυστικά οφθαλμόλουτρα που προσφέρουν απλόχερα κυρίως ο εκ του «Game of Thrones» Τζον Σνόου, μπουκιά και συχώριο (για τα κοριτσάκια) πρωταγωνιστής Χάρινγκτον, η… υψηλής τέχνης ονείρωξη (για τα αγοράκια) Μπράουνινγκ, με το τέλεια αναγεννησιακό, πορσελάνινο πρόσωπο, αλλά και σύσσωμοι οι συμπρωταγωνιστές τους; Το έλα να δεις μονομαχιών / πολεμικών χοροδραμάτων που γίνεται στην αρένα; Ή τον κακό χαμό, που προκαλεί στην Πομπηία, πρώτα με ασύλληπτων ρίχτερ σεισμό, μετά, κατά σειρά, με βομβαρδισμό από μπάλες / βόμβες φωτιάς, κατακλυσμό στάχτης, εντυπωσιακό τσουνάμι (την εξάπλωση του οποίου σταματάει ως φελλός, παρασυρμένο από το λιμάνι πλοίο που βουλώνει την πύλη, βασική είσοδο στην πόλη!) και εντέλει λάβα, η έκρηξη του Βεζούβιου (στην αρχή της οποίας, ειδικά, το 3D κάνει θαύματα, καθώς ο ιδωμένος από πάνω, μαύρος καπνός που ξερνιέται, εξαπλώνεται απειλητικά, υποβλητικά στην οθόνη, προκαλώντας έντονα την αίσθηση πως πρόκειται να πνίξει και σένα);

«Ιεροσυλία» θα μου πεις, για να σου πω «όχι». Δεν πρόκειται για ιστορικό ντοκιμαντέρ, αλλά για ταινία μυθοπλασίας. Οπότε ναι, αντί για οποιαδήποτε προσπάθεια αφύπνισης συναισθήματος, πολιτικο-οικονομικής συνείδησης ή διαχρονικής αλληγορίας και ρεαλισμού, αυτό το φιλμ, για να γίνει πραγματικά, αβίαστα και καθόλου δήθεν απολαυστικά συναρπαστικό (σαν τα παραπάνω, «Η Κορυφή του Δάντη» και «Μετά την Επόμενη Μέρα»), θα έπρεπε να αποτελεί αμόλυντο σινεμά της διασκέδασης και μόνο: μια άνευ ενοχών ή δικαιολογιών καραμέλα για τα μάτια. Το νόημα το έχει πιάσει τέλεια ο Κίφερ Σάδερλαντ, που συνειδητά σατιρίζει τον κακό Ρωμαίο πολέμαρχο / γερουσιαστή που ενσαρκώνει, χαρίζοντάς μας ένα αναπάντεχο, αλλά τελικά και απαραίτητο comic relief.