PERFETTI SCONOSCIUTI (2016)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πάολο Τζενοβέζε
- ΚΑΣΤ: Τζουζέπε Μπατιστόν, Άννα Φολιέτα, Μάρκο Τζαλίνι, Εντοάρντο Λέο, Βαλέριο Μασταντρέα, Άλμπα Ρορβάκερ, Κάσια Σμούτνιακ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Επτά φίλοι σε ένα βραδινό τραπέζι, αντί παιχνιδιού, αποφασίζουν να μοιραστούν τα «μυστικά» των κινητών τους τηλεφώνων, επιτρέποντας σε όλους τους συμμετέχοντες να απαντούν στις κλήσεις με ανοιχτή ακρόαση και να διαβάζουν όλα τα γραπτά μηνύματα που θα ληφθούν… επιτόπου! Ποιος θα γελάσει τελευταίος;
Τι εννοείς «σου θυμίζει κάτι»; Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα από τα πιο παράξενα (αν όχι παράδοξα) κρούσματα της φετινής σεζόν. Το «Perfetti Sconosciuti» του Πάολο Τζενοβέζε προβλήθηκε στην Ιταλία τον Φεβρουάριο του 2016. Στις 15 του Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, προηγείται από την εγχώρια διανομή η προβολή τού… ελληνικού remake «Τέλειοι Ξένοι» σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Αθερίδη και σήμερα, στα τέλη Ιουλίου του 2017, κάνει την πρώτη του προβολή εδώ το original, με τον ιταλικό του τίτλο, μάλιστα! Κατά κάποιον τρόπο, η έξοδος του πρωτότυπου φιλμ είναι εμπορικά καταδικασμένη και λόγω καθυστέρησης (όλοι υποψιάζονται τι συνεπάγεται αυτό…) αλλά και εξαιτίας της επιτυχίας της ελληνικής version (με 200.000 εισιτήρια, δεν θέλει και ρώτημα). Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να πουληθεί το έργο στην τηλεόραση, και κάνει μια «guest» εμφάνιση στα θερινά, πλέον, για να πούμε ότι είχε βγει και στα σινεμά ο τίτλος (που ελάχιστοι θα μπορούν να προφέρουν!)…
Για εκείνους που είδαν την ταινία του Αθερίδη, η εμπειρία είναι μάλλον αχρείαστη, αφού εδώ θα βιώσουν μια επακριβή επανάληψη του ίδιου φιλμ, με διαφοροποιήσεις μονάχα στη γλώσσα και τους πρωταγωνιστές. Προσωπικά, όπως είχα γράψει και στην κριτική της ελληνικής παραγωγής, θεωρώ πως εκεί είδαμε ένα ποιοτικό upgrade του original, το οποίο επιτεύχθηκε σαφέστατα εξαιτίας ενός πολύ καλύτερου δεσίματος των δικών μας ηθοποιών απέναντι σε (έστω και μόνο) φάτσες λιγότερο χαρισματικές και ίσως λιγότερο «φυσικές» στο βλέμμα ενός Έλληνα θεατή. Ο Αθερίδης σίγουρα είχε την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει την ιταλική ταινία και σαν «storyboard» ακόμη, για να στρώσει καλύτερα το έργο, που εύκολα μεταφέρθηκε σε δικά μας δεδομένα ταύτισης. Ναι, τίθεται ένα θέμα για την αυθεντικότητα ή την… ευκολία της ύπαρξης των «Τέλειων Ξένων», όμως τολμώ να ομολογήσω ότι το ιταλικό κάπου το βαρέθηκα, δεν υποστήριζε την ωραία ιδέα του παιχνιδιού με τα κινητά τηλέφωνα, την παραβίαση των ορίων του ιδιωτικού βίου και τον εγκλεισμό ολόκληρης σχεδόν της ζωής μας, πια, μέσα από τη χρήση μιας κάποιας συσκευής. Όλο αυτό το ένιωσα καλύτερα στην ελληνική εκδοχή τού φιλμ.
Αυτό που μένει στο φινάλε του «Perfetti Sconosciuti» είναι η πικρία της απουσίας του έρωτα. Κι ένα φεγγάρι γεμάτο… με ψέματα που πλανεύουν τους ήρωες (κι εσένα μαζί). Η αλήθεια θα λάμψει στο τέλος; Ωραίο αστείο…
