του Ηλία Φραγκούλη

«Don’t see it alone», λέει το tag line της «Μεταφυσικής Δραστηριότητας». Και θα συμφωνήσω. Γιατί χωρίς μεγαλόφωνα σχόλια «γαλαρίας» και κανιβαλισμό με παρέα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πάθεις ότι συμβαίνει στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών, στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ: να κοιμηθείς!

Δίχως ίχνος καλλιτεχνικής αξίας, με μέσα που κάνουν το οποιοδήποτε home video που μπορείς να βρεις στο YouTube να μοιάζει με την πτυχιακή του ————- (συμπλήρωσε το κενό με τον genius σκηνοθέτη της αρεσκείας σου) και τον «τρόμο» (λέμε τώρα…) να πηγάζει από πόρτες και φωτιστικά που κουνιούνται, το πέρασμα μιας σκιάς ή ένα σεντόνι που αψηφά τους νόμους της βαρύτητας, ο Όρεν Πέλι δημιούργησε τη μεγαλύτερη απάτη της δεκαετίας, κοπιάροντας βήμα-βήμα (και ξεδιάντροπα, προφανώς) το «The Blair Witch Project» (1999), ενώ το ίδιο, δοκιμασμένο marketing campaign έκανε τους Αμερικανούς να ουρλιάζουν στα ταμεία και τις αίθουσες, οδηγώντας το φιλμ σε δυσθεώρητα ύψη εισπρακτικής επιτυχίας. Ακόμη πιο… «τρομακτικό», δε, είναι το budget της ταινίας. Γιατί 11.000 δολάρια; Τι κόστισε τόσο; Η ενοικίαση της κάμερας; Οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κομπάρσοι; Η καθαρίστρια που ήρθε μετά το πέρας των γυρισμάτων να κάνει τα πατώματα;

Το final cut επιμελήθηκε για λογαριασμό της Paramount ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, τσιτώνοντας τα sound effects και αλλοιώνοντας το αρχικό φινάλε προς όφελος ενός in your face «μπου!», που (ξανά) κατακλέβει – ή σχεδόν διακωμωδεί – εκείνο της μάγισσας του Μπλερ και σ’ αφήνει με το στόμα ανοιχτό για το θράσος και τη διάθεση αισχροκέρδειας αυτών των ανθρώπων. Περιέργως, μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κριτικής έπεσε με τα μούτρα σε αμπελοφιλοσοφίες περί της δύναμης υποβολής του φόβου από αυτό που δεν βλέπεις, το άγνωστο, το σκοτάδι και… αν ρωτάς κι εμένα, την παντελή απουσία του σεξ από την κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού (!). Προβλέπω να γίνομαι Παζούζου με το sequel…