ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Παναγιώτης Φαφούτης
- ΚΑΣΤ: Χρήστος Λούλης, Ερρίκος Λίτσης, Όλια Λαζαρίδου, Νατάσσα Ζάγκα, Μιχάλης Φωτόπουλος
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS
Μια φοιτήτρια γυρίζει στην Πάτρα από το Λονδίνο για να ζήσει το καρναβάλι με το αγόρι της, ένας σεφ προσπαθεί να εκδηλώσει τον κρυφό πόθο του για το αφεντικό του, μια μητέρα φοβάται ν’ αντιμετωπίσει την κριτική της κόρης της για τη σχέση της με τον κατά πολύ νεότερο φίλο της, ο οδηγός ενός άρματος προσπαθεί με κάθε τρόπο να επανασυνδεθεί με την πρώην γυναίκα του τη βραδιά της χρυσής επετείου τους.
Τέσσερις ιστορίες ζευγαριών, που καλύπτουν σχεδόν το ηλικιακό φάσμα, σε αναζήτηση του δικού τους παράδεισου, ξεδιπλώνονται στη διάρκεια του τελευταίου Σαββατοκύριακου του Πατρινού Καρναβαλιού, στη δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Παναγιώτη Φαφούτη, ενός από τους πιο ελπιδοφόρους νέους σκηνοθέτες του ελληνικού σινεμά. Αυτό το τελευταίο μπορεί να πανηγυρίζει ότι «έξω πάμε καλά», δεν είναι λίγοι, όμως, αυτοί που δικαίως του προσάπτουν έντονο φεστιβαλικό αλληθωρισμό. Όσο για τις ταινίες που καταναλώνονται αφειδώς στο εσωτερικό, κινούνται συνήθως σε πλήρως απαξιωτικό επίπεδο.
Εδώ, λοιπόν, έρχεται ο ευπρόσδεκτος «Παράδεισος», σε μια προσπάθεια (μετά την κατά παραγγελία και επιεικώς μετριότατη «Κληρονόμο», που αποτέλεσε το ντεμπούτο του), να καλύψει αυτόν ακριβώς τον απόντα «μεσαίο» χώρο του ελληνικού σινεμά. Ταινίες, δηλαδή, που αφορούν ένα μεγάλο μέρος του κοινού και το σέβονται απόλυτα χωρίς να διεκδικούν εκβιαστικά την ταυτότητα του arthouse σινεμά. Η επιτυχία του «Παράδεισου» ξεκινά πάνω απ’ όλα από το ίδιο το σκηνικό του, την πολύχρωμη Πάτρα του ξέφρενου Καρναβαλιού, πόλη καταγωγής του σκηνοθέτη, που τη γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά και την αξιοποιεί με τον πιο ιδανικό τρόπο. Η γιορτή της μάσκας αποδεικνύεται η πιο ικανή συνθήκη για να βγουν οι χαρακτήρες από τους καθημερινούς τους ρόλους και να υποδυθούν, επιτέλους, τους εαυτούς τους.
Ο «Παράδεισος» πετυχαίνει να στοχεύσει στην καρδιά, καθώς κουβαλά στο σύνολο των εικόνων του, ακόμη και στις ιστορίες των μεγαλύτερων ηλικιών, προσωπικά βιώματα, καταστάσεις και συναισθήματα καλά χωνεμένα, που καταφέρνουν να βρουν το κινηματογραφικό τους ισοδύναμο. Το κομμάτι του νεαρού ζευγαριού (αποκάλυψη η Νατάσσα Ζάγκα) είναι ίσως το πιο δυνατό της ταινίας και θα μπορούσε ακόμη και να την υποστηρίξει, η gay ιστορία ίσως η πιο αμήχανη, το ζευγάρι του Ερρίκου Λίτση και της Όλιας Λαζαρίδου αφοπλίζει με την ερμηνευτική του ωριμότητα και τη σπάνια, αβίαστη μεταξύ τους χημεία.
Ακόμη και αν στο σύνολό του ο «Παράδεισος» οδηγεί τις αναζητήσεις των πρωταγωνιστών του σε κάποιες γνώριμες λύσεις και προβλέψιμους τερματισμούς ή συχνά κάνει άσκοπους γύρους γύρω από τον εαυτό του, ξεχειλώνοντας τη διάρκειά του, αυτό το γλυκόπικρο ταξίδι στην αναζήτηση του άλλου μας μισού παραμένει εξόχως συγκινητικό, αφήνοντας μια παρόμοια επίγευση με εκείνη τού να περπατάς για το σπίτι το ξημέρωμα σε άδειους δρόμους, μετά από μια γεμάτη βραδιά, τόσο κοντά στον παράδεισο…
