του Νίκου Παλάτου

Έχει πέσει η νύχτα και ο Ύπατος Αρμοστής ενός αδιευκρίνιστου νησιού της Πολυνησίας, ο μεσιέ Ντε Ρολέρ, κάθεται στο αυτοκίνητό του. Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, βρίσκεται ο βοηθός του, ο οποίος συνηθίζει να τον συνοδεύει στις συχνές νυχτερινές αποδράσεις του. Ο Γάλλος αξιωματούχος αρχίζει να μιλά για τα πολλά και διάφορα που του συμβαίνουν, για τους εχθρούς που έχει, τους αντιπάλους του γαλλικού κράτους το οποίο αυτός εκπροσωπεί και το πανούργο σχέδιο το οποίο έχει υφάνει ώστε να πιάσει άπαντες στον ύπνο. Ο Ντε Ρολέρ αναλύει με πάθος τις ελαφρώς παράλογες σκέψεις του, μοιάζοντας να είναι ερωτευμένος με τη φωνή του. Ο συνεργάτης του, από δίπλα, δεν ανταποκρίνεται στο παραληρηματικό του λογύδριο, όχι διότι δεν τον έχει συνεπάρει η ροή του λόγου του, αλλά επειδή… έχει αποκοιμηθεί! Έχουν συμπληρωθεί ήδη δύο ώρες από τη συνολική διάρκεια της ταινίας και ομολογώ πως τον συγκεκριμένο τύπο τον… ζήλεψα!

Μετρώντας περίπου είκοσι χρόνια καριέρας και καμιά δεκαριά ταινίες, ο Άλμπερτ Σέρα πρωτοσυστήνεται στο ντόπιο κοινό μ’ ένα φιλμ που δείχνει πως… ουδεμία σχέση επιθυμεί να έχει με το σινεμά της αφήγησης. Με το «Pacifiction», ο Ισπανός auter ενδιαφέρεται περισσότερο για τη δημιουργία μιας ναρκοληπτικής ατμόσφαιρας, πλάθοντας το στόρι ενός δήθεν κατασκοπευτικού θρίλερ, το οποίο γρήγορα διαλύει ολοκληρωτικά, δείχνοντας σαφή προτίμηση στα αδιέξοδα έναντι των λύσεων, καθώς και στις πάσης φύσεως εκτροπές έναντι της αμεσότητας. Χαρακτήρες εμφανίζονται κι εξαφανίζονται δίχως να έχει γίνει σαφές ποιο σκοπό ακριβώς εκπληρώνει η παρουσία τους (η Γαλλίδα συγγραφέας αποτελεί το πλέον κραυγαλέο παράδειγμα), ενώ άλλοι που αρχικά φαίνεται πως θα αποτελέσουν τον μοχλό του σεναριακού μυστηρίου… ξεχνιούνται στις επόμενες σκηνές, σαν να μην αφορούσαν την υπόθεση και απλά να ήταν περαστικοί (όπως ο περίεργος Πορτογάλος, που ισχυρίζεται πως κάποιος του έκλεψε το διαβατήριο).

Κι όμως, καταστασιακό και χαρακτήρες φαινομενικά θα ταίριαζαν γάντι ακόμα και σε μυθιστόρημα του Γκρέιαμ Γκριν! Ένας αξιωματούχος μιας κάποτε αποικιακής δύναμης που σταθμεύει σε μια υγρή τροπική χώρα, πιθανές γαλλικές πυρηνικές δοκιμές που διαταράσσουν την ηρεμία του τόπου, μια νυχτερινή ατμόσφαιρα διαφθοράς και παρακμής με ημίγυμνους άνδρες και γυναίκες να σερβίρουν ποτά σε μια ομάδα σκοτεινών χαρακτήρων, και μια αινιγματική trans γυναίκα που προκαλεί μέχρι και γοητεία στον ξεχασμένο από την Κυβέρνησή του γραφειοκράτη. Ο τελευταίος, μάλιστα, δείχνει πως κατά βάθος γνωρίζει πως δεν είναι παρά ένας άσχετος από πολιτική που για κάποιο λόγο έχει βρεθεί να κατέχει υψηλόβαθμη κυβερνητική θέση, εξ ου και οι γεμάτοι πλήξη ατελείωτοι μονόλογοί του, μέσω των οποίων προσπαθεί να καλύψει όχι την παράνοια του, αλλά την ακαταλληλότητά του.

Ο Σέρα, όμως, δεν ενδιαφέρεται ούτε να στήσει μια κατασκοπευτική ίντριγκα, ούτε ν’ ακολουθήσει τη λογική ενός ερωτικού θρίλερ, ούτε να επικρίνει την αποικιοκρατία. Αυτό που στέκει ως πρωταρχικός σκοπός του είναι να δημιουργήσει μια απόλυτη σύγχυση, παγιδεύοντας χαρακτήρες και… θεατές σ’ ένα ανούσιο μπέρδεμα όπου τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στα σχεδόν εκατόν ογδόντα λεπτά της διάρκειάς του δεν έχουν σημασία. Άλλωστε, τούτη η διάρκεια δεν αποτελεί παρά ένα μικρό, μονταρισμένο δείγμα των περίπου πεντακοσίων ωρών του (άνευ επίσημου γραπτού σεναρίου) συνολικού υλικού που σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του Σέρα είχε γυριστεί υπό αυτοσχεδιαστικό πλάνο! Από αυτά που είδα, σχημάτισα τη βεβαιότητα πως οποιεσδήποτε τρεις ώρες εκ των πεντακοσίων και να κατέληγαν στη μεγάλη οθόνη, πάνω-κάτω την ίδια γεύση θα άφηναν! Ο μεσιέ Ντε Ρολέρ περνά μέρα τη μέρα το χρόνο του στο ίδιο bar πίνοντας και κουβεντιάζοντας με τους ντόπιους, επισκέπτεται τους «εξωτικούς» χορευτές στα καμαρίνια τους μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, συναναστρέφεται μ’ έναν Γάλλο ναύαρχο δήθεν ανησυχώντας για την εκεί παρουσία του και περπατώντας μ’ έναν αέρα σπουδαιότητας, ντυμένος πάντα άψογα με το λευκό κοστούμι του, υποκρίνεται πως κάτι κάνει… μπας και δικαιολογήσει τη θέση του. Η ύπαρξη της ταινίας, εν τούτοις, δεν δικαιολογείται με τίποτα.