του Άγγελου Μαύρου

Ή πώς η Κάθριν Χάιγκλ έπαθε αλλά δεν έμαθε από τη χαμένη υπόθεση «Killers», έγινε μελαχρινή, πήρε αγκαζέ (καθότι είναι «Φιλενάδες» από την… περίοδο «Grey’s Anatomy») τη γκόμενα που φάλτσαρε σκηνοθετώντας «Το Τελευταίο Τραγούδι» της Μάιλι Σάϊρους, και από κοινού ΔΕ ρευστοποίησαν καλλιτεχνικά ή ταμειακά ένα best seller της Τζάνετ Εβάνοβιτς. «Η Γυμνή Αλήθεια»; Έχοντας επιπλέον οπισθογραφήσει τις χιουμοριστικές επιταγές της genre τρόικας «whodunit με παράπλευρες απώλειες μαρτυριάρηδων («Φονικό Όπλο»), ρομάντζο αφροδισιακών κοντρών δύο εκατέρωθεν του Νόμου εραστών στο παρελθόν («Επικηρύσσοντας την Πρώην») και ηθογραφία γραφικού πολυεθνικού γειτονιακού ή ιταλικού οικογενειακού περίγυρου στο Νιου Τζέρζι («The Sopranos»)».

Αν σου βγει ο γοφός στριφογυρίζοντας στο κάθισμα είναι εξαιτίας του σχεδίου διαλευκάνσεως της καπάτσας τυχερούλας, του στημένου «Λαβ Σόρι» διωκόμενου και διώκτριας, των κλισέ σκετς προαστ(ε)ίου και policier, αλλά κυρίως του τελικού λογυδριακού μπαμ διασαφήνισης ενόχου. Φυσικό γκελ του βισάζ της ενζενί, ο Ο’Μάρα ως νέο pin-up αρσενικό και τσαλιμάκια σε ατάκες και ρολάκια αθωώνονται. Αλλά να μπλέξεις, βρε, με sitcom/ αστυνομικά/ Λένα Μαντά; Grow up, επιτέλους…