της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο Σωκράτης Καψάσκης ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος: έχοντας αντιληφθεί τη δύναμη της ατάκας τού κειμένου των Τσιφόρου – Βασιλειάδη (με όλα τα απανωτά κουσούρια πλοκής του), είχε φροντίσει τον σύνολο ρυθμό και βάλει «τόσο, όσο» σουρντίνα στο παίξιμο του θεμέλιου ζευγαριού της μεταφοράς της θεατρικής επιτυχίας τού διδύμου, επιτρέποντας στα ιδιαίτερα, κοσμαγάπητα εκφραστικά μέσα των ρολιστών του να προκαλέσουν το γέλιο και το συμπάσχειν. Φτάνει μια ματιά στην εμφάνιση και μια λέξη από το στόμα της Γεωργίας Βασιλειάδου στην αρχή της ταινίας του 1962 για να πειστείς απόλυτα για τη μούχλα της και, εννοείται, ο Αυλωνίτης σερβίρει με τα φυσικά (κρατήστε το επίθετο) τικ του το ένα πείραγμα μετά το άλλο απολαυστικά. Αυτά (δι)αρκούν, παρά τη συνήθη έλλειψη κωμικού αναστήματος του Νίκου και τη διακοσμητικότητα της Έλσας Ρίζου, το μονολιθικό τσαγανό αγένειας της Λάζου κ.ο.κ. Η εγκράτεια εκείνης της πρότασης προς γάμου κοινωνίαν αποκαθιστούσε την Ευτυχία και τη σε σημαντικό βαθμό ευτυχία μας.

Μισόν αιώνα και τρία χρόνια μετά, προσπαθώντας να χτίσουν με σοβά ψιμυθίων και να μεταμφιέσουν ό,τι πήγαινε στραβά στο δραματουργικό σώμα τής παλιάς ταινίας (όπως κάνουν οι οικείοι της με τη μεγαλοκοπέλα ηρωίδα), οι Έλενα Σολωμού και Κωστής Παπαδόπουλος, πένες των δύο «ΝήSOS», πετυχαίνουν απλώς να τριπλασιάσουν τα περιουσιακά στοιχεία των ευφυολογημάτων, αλλά ταυτόχρονα οδηγούμενοι ως πρόβατα προς σφαγή στης εκκλησιάς την πόρτα. Παπάς ο filmer των «Λάρισα Εμπιστευτικό» και «I ❤ Karditsa», που με μακρυχέρη κουμπάρο την παραγωγή δίνουν την ευχή τους σ’ ένα απογοητευτικά μουσαντένιο σύστριγγλο συνοικέσιο με μεταχειρισμένα κι άβολα στέφανα διανομής, τηλεπροδιαγραφές μπομπονιέρας συν… κοτρώνα ύφους.

Καλεσμένοι στο μυστήριο ο ευπροσήγορα λαϊκός ως φερτό έτερον ήμισυ Ευρυπιώτης και, κυρίως, ο καιροσκόπος λιμοκοντόρος τού Τσιμιτσέλη (ο Τσιτσόπουλος του oldie τού ρίχνει ακόμη περισσότερο στη σύγκριση) είναι οι πρώτοι που «κλωτσάνε» αντί να πατάνε το πόδι σου, αλλά όχι όσο το freak show των αναντίρρητα καλών ηθοποιών Αποστολάκη και Ρώπα. Ο πρώτος είναι ταμένος σ’ ένα Ησαΐα Χόρευε στο πιο καρικατουρίστικο πλήρους μίμησης του Αυλωνίτη σε εκδοχή Κρητίκαρου – και είναι δείγμα του ταλέντου του το ότι μετά από ώρα συνηθίζεις στο μη ιλαρό… μυστήριο της φιγούρας του. Η δεύτερη σύρεται στον άμβωνα ως λιγότερο νευρόσπαστο αλλά, χωρίς το δωρικό κωλοπετσωμένο και τη natural αντικαλλονή της «θείας» Γεωργίας, πλειοδοτώντας στριγγά και με χειρονομίες (το σκηνοθετικό ευχολόγιο προς αυτές και τις μούτες ενώνει, εξάλλου, το ensemble) σ’ ένα μεταξύ των ιντσών τού serial και του σανιδιού της επιθεώρησης αξιοπερίεργο αμηχανίας που φλερτάρει πομπωδώς με τη θλίψη τής κλοουνερί – κι εκείνη του χαρακτήρα και, δυστυχώς, του θεατή.

Αυτή η επίκτητη κλαψομουνίαση, σεναριογραφικό δώρο άδωρο του remake μαζί με δύο εργένισσες φίλες και ψωμάκια στο ρεζουμέ υπόβαθρο της υστερίας της γεροντοκόρης συν την σε βαθμό αφηγηματικού ξεχειλώματος σκηνή τής διπλής παρεξήγησης περί του ποια είναι η υποψήφια νύφη απ’ τον μιλημένο προκομμένο (μια αδύναμη καμπύλη τού original που εδώ καταλήγει θρεφτάρι, και με το κεντρικό αρσενικό δίδυμο να παίζει πλαγιομετωπικά σαν σε παλκοσένικο το «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος») σε αφήνουν στο ράφι. Εκεί όπου ο Θεός συνέζευξεν επίσης τη Μάλφα ως μανταμέ φωνακλού, το μη πειστικό δάγκωμα της λαμαρίνας απ’ το μπουμπούκι της φοιτήτριας Γερονικολού (η επόμενη παίζω-με-τα-μάτια-και-τα-χείλια Αλίκη) με τον μεσήλικα εκδοροσφαγέα, κομπαρσαρία από wedding crashers, μια grοovy σκηνή σε μπιτσόμπαρο με την κάμερα να ζουμάρει μέσα-έξω α λα 80’s βιντεοκασέτα, κυριολεκτικά φουνταρίσματα του slapstick, έναν λούτσο και ένα χταπόδι. Ο χώρος τέλεσης του μυστηρίου, δε, έχει αλλάξει από την πανέμορφη Ύδρα των 60’s στον banale Πόρο των 10’s – όταν κάποτε, αμήν, βγαίνουμε από το σαλόνι της δράσης και προτού επιστρέψουμε εκεί. Ένα «Στις χαρές σας!» θα το πω για το σποραδικά αστείο λογοδόσιμο, κληροδοτημένο απ’ τους παλιούς γραφιάδες (ο γαλέος, η Πελοπόννησος, ξέρεις…) ή νέας κοπής («Ο τύπος είναι σαν ντολμάς!») και η σεκάνς των σεξουαλικών υπονοουμένων κάνει τόσες γλύκες στο kitsch ώστε μπορεί να αισθανθείς βίον ανθόσπαρτον προς στιγμήν. Αλλά το αναστηλωμένο σούργελο να ζητήσει το χέρι (στην τσέπη) μου; Καλύτερα ανύπανδρη. Τέτοιο βέλο δε θέλω…