του Ηλία Φραγκούλη

«Αν πάρω δύο (‘αστεράκια’) θα ανησυχήσω», δήλωσε ο Ρένος Χαραλαμπίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του που έπεσε στην αντίληψή μου, θεωρώντας πως προηγούμενα φιλμ του τα οποία έλαβαν ένα «αστεράκι» (από την πλειοψηφία των Ελλήνων κριτικών κινηματογράφου) έμειναν διαχρονικά, ενώ άλλα «τριάστερα» ξεχάστηκαν (μαζί με την ταινία). Βρίσκομαι, λοιπόν, στην ευχάριστη θέση να δικαιώσω τον δημιουργό, αν και η άνωθεν βαθμολογική αξιολόγηση δεν αφορά καθόλου στο δικό του κομμάτι! Το ένα «αστεράκι» για τον «Νυχτερινό Εκφωνητή» πηγαίνει σχεδόν αποκλειστικά στη θαυμάσια δουλειά του dp Κωστή Γκίκα, ο οποίος έχει φωτίσει συγκλονιστικά μια Αθήνα της νύχτας λες και είχε πάρει παραγγελιά απ’ τον ΕΟΤ (με την καλή έννοια, όχι μια κάποια γραφική και «τουριστική») για να υμνήσει συγκεκριμένα τοπόσημά της. Σε εικόνες, λοιπόν, η νέα ταινία του Χαραλαμπίδη είναι πανέμορφη και θελκτική. Κάπου εκεί ανάμεσα, όμως, υπάρχει και ο Ρένος…

Το εύρημα του σεναρίου θα έβγαζε κάτι πιο ωφέλιμο φιλμικά αν περιοριζόταν στις (χρονικές) διαστάσεις που του έπρεπε, δηλαδή σαφώς όχι σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Ένα παραγωγός after hours ραδιοφωνικής εκπομπής συνδυάζει τον εορτασμό των γενεθλίων του με το παίξιμο μερικών παλιών κασετών τηλεφωνητή on air, στις οποίες πρωταγωνιστεί ένας έρωτας από το παρελθόν και μια υπόσχεση προσπάθειας επανασύνδεσης ακριβώς επάνω σε αυτό το ηλικιακό timing (για εκείνον). Ο εκφωνητής αναπολεί από το studio και, εκεί έξω, μια άγνωστη γυναίκα (την οποία βλέπουμε μονάχα πλάτη) τρέχει σε νυχτερινό μαραθώνιο φορώντας ακουστικά και «κρυφακούγοντας» την όλη ιστορία.

Δίχως άλλους ρόλους ή χαρακτήρες, μεταξύ ολιγόλεπτων flashback – οπτικοποιήσεων των μηνυμάτων της κοπέλας από τα παλιά, ο Χαραλαμπίδης παίζει στην οθόνη τη στερεοτυπικά «cool» persona του, «εγκλωβισμένος» σε μια «καμπίνα» ραδιοφωνικού σταθμού, σχεδόν «απαγγέλοντας» τσιτάτα στομφώδους αυταρέσκειας μ’ ένα vibe nine-τίλας, μπας και ξορκίσει το «κακό», ότι γκόμενα είχε τολμήσει να τον χωρίσει… από το τηλέφωνο! Θα σας έρθει ένα άγριο déjà vu αρρένων παραγωγών με βραδύκαυστα «νωχελικές» φωνές που είχαν πέραση στις late night ζωντανές εκπομπές του ραδιοφώνου της εποχής κι «έριχναν» τέζα από καύλα τις ακροάτριες (οι οποίες, ευτυχώς, δεν είχαν και την εικόνα της φάτσας τους εντός των ερωτικών φαντασιώσεων που έτρεφαν για δαύτους…), μαζί με αναφορές σε στέκια του τότε (ή, για την ακρίβεια, μονάχα του Green Door της Καλλιδρομίου, διότι το εξαρχειώτικο τη σήμερον ημέρα τιμάται καλύτερα σημειολογικά), θα δείτε αρχαιολογικούς χώρους και τους τσολιάδες του Συντάγματος (αν η ταινία πουληθεί σωστά σε πλατφόρμες streaming του εξωτερικού, θα φέρει πίσω τρελό «χαρτί»), όμως, κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει και ο Ρένος…

Η επανάληψη του «καταστασιακού» δεν αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα εδώ. Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» συνθλίβεται από τον υπέρμετρο ναρκισσισμό του Χαραλαμπίδη, ο οποίος αυτοθαυμάζεται διαρκώς στον «θρόνο» της solo παρουσίας του, χρησιμοποιεί οτιδήποτε παλιακό μέσα σ’ ένα τεχνολογικά άψογα συγχρονισμένο με το παρόν studio (με το γραμμόφωνο τερματίστηκε το cringe!) και ενίοτε φιγουράρει χορευτικά με τόση πόζα και στυλ που λες και θέλει να παραδώσει μαθήματα ακόμη και στον Τζον Τραβόλτα (του «Pulp Fiction», μην πάμε παρακάτω και καούν όλα τα λαμπάκια των φωτεινών dancefloor…).

Η ταινία ουσιαστικά έχει τελειώσει ακριβώς πάνω στη μία ώρα, αλλά για να χαρακτηριστεί ως «μεγάλου μήκους», τσοντάρεται ένα replay από καλομονταρισμένα πλάνα… επανάληψης κι ένα επικό ξημέρωμα με drone από την Πύλη του Αδριανού που «αποφορτίζει» από την παρουσία του Χαραλαμπίδη. Φυσικά, όμως, κάπου εκεί ανάμεσα θα πρέπει να υπάρξει και… ο Ρένος. Με έναν «ποιητικό» επίλογο μουντάδας επιθανάτιου ρόγχου σε voice-over. Το ζήσαμε κι αυτό. Θα περάσει.