της Βαρβάρας Κοντονή

Υπάρχει λόγος όταν… μαλλιάζει η γλώσσα μας να λέμε πως οι μισές τουλάχιστον από τις ταινίες που βγαίνουν στις ελληνικές αίθουσες θα έπρεπε να κυκλοφορούν straight to DVD και «Ο Κυνηγός της Νύχτας» είναι η καινούργια φόλα της εβδομάδας, μια ταινία που μας γυρίζει πίσω στη χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας (όχι της καλής, της άλλης που έπιανε σκόνη στα ράφια των video club) και της φτηνιάρικης αισθητικής, που για μια ακόμη φορά καλούμαστε να δούμε και να γράψουμε… γιατί έτσι.

Στη σκηνοθεσία συναντάμε τον Ντέιβιντ Ρέιμοντ («τον ποιον;» θα αναρωτηθείς και θα έχεις δίκιο) με ένα, ομολογουμένως, ταλαντούχο καστ ερμηνευτών που εδώ, φυσικά, πάει ολοκληρωτικά στον βρόντο αφού κανείς δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τον ρόλο του, μιας και το μόνο που φαίνεται να τους νοιάζει είναι να τσιμπήσουν το μεροκάματο και πιθανότατα να βρεθούν αργότερα εκτός set γυρισμάτων για να κράξουν όλοι παρέα τον σκηνοθέτη – και, ξέρεις κάτι, πολύ καλά θα κάνουν.

Ο Μάρσαλ (Κάβιλ) είναι ένας προσφάτως χωρισμένος αστυνομικός, ο οποίος μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη δουλειά και την ανατροφή της έφηβης κόρης του. Η σύλληψη ενός δράστη, ο οποίος συνδέεται άμεσα με μια σειρά δολοφονιών νεαρών γυναικών, θα οδηγήσει τον Μάρσαλ και την ομάδα του σε επικίνδυνα μονοπάτια, με τον Σάιμον (Φλέτσερ) να πάσχει (όπως όλα δείχνουν) από διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, γεγονός που τον καθιστά ιδιαιτέρως απρόβλεπτο και εν δυνάμει επιθετικό. Καθώς το κουβάρι της ζωής τού συλληφθέντος αρχίζει σταδιακά να ξεμπερδεύει, θα έρθουν στο φως συνταρακτικές αποκαλύψεις σχετικά με το οικογενειακό του παρελθόν, αποκαλύψεις που θα επαναπροσδιορίσουν μια και καλή την εικόνα του ως ψυχικά νοσούντος.

Η παραπάνω περίληψη ανήκει σε μια ταινία που υπό άλλες συνθήκες (σίγουρα υπό άλλον σκηνοθέτη) κάποιος θα ήθελε να δει, τυγχάνει όμως να αποτελεί και τη γενική εικόνα της ταινίας του Ρέιμοντ με την οποία ουσιαστικά κανείς δεν θα ήθελε να χάσει τον χρόνο του. Όταν, όμως, πλασάρεται ως αστυνομική περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον πιο πρόσφατο… Superman, ε, όλο και κάποιος θα τσιμπήσει το διαφημιστικό δόλωμα. Με τον δημιουργό να στοχεύει σε wannabe κλασικουργιά, κοπιάροντας ανελέητα στοιχεία από ‘90s ταινίες όπως «Η Σιωπή των Αμνών» (1991) και το «Se7en» (1995), προοδευτικά αντιλαμβάνεσαι πως το πράγμα αρχίζει να μπάζει από παντού, ιδιαίτερα από τη στιγμή που καταλήγεις να απαριθμείς όλα τα πιθανά και απίθανα στερεοτυπικά μοτίβα άλλων crime ταινιών – βλέπε μπάνικος πλην ολίγον σκληροτράχηλος πρωταγωνιστής, γυναίκες συνάδελφοι που αναγκαστικά θα χαλβαδιάσουν σε κάποια στιγμή της ταινίας τον ήρωα, δολοφόνοι σε υποκριτικά κακό ψυχιατρικό κρεσέντο και εκδικητές με απροσδιόριστες εισοδηματικές πηγές (εδώ ο Κίνγκσλεϊ υποδύεται έναν δικαστή που γίνεται vigilante και ευνουχίζει τύπους που αποπλανούν κορίτσια μέσω διαδικτύου, ναι, μα την αλήθεια!) – και να φανταστείς πως αυτά αποτελούν τα μικρότερα ελαττώματα (sic) τούτου του φιλμ, μιλάμε για τρελό κέφι.

Αντικειμενικά το σενάριο (και αυτό δια χειρός Ρέιμοντ) είναι ένα συνονθύλευμα από κλισέ και ακραίες καταστάσεις που δεν θυμίζουν σε τίποτα σοβαρή ταινία του είδους, μοιάζοντας περισσότερο με κάτι που αφηρημένα θα είχε στο μυαλό του όποιος είχε μονάχα μία ασαφή εικόνα για το τι πάει να πει αστυνομική ταινία. Κάπου μέσα σ’ αυτό θα εντοπίσεις επιρροές και από το «Νομοταγής Πολίτης» (2009), που αν και στο original φιλμ (με πρωταγωνιστή τον Τζέραρντ Μπάτλερ) τις δεχόσουν αβλεπί λόγω του γενικότερου «so bad it’s good» κλίματος του έργου, εδώ δεν χρειάζεται να σου πω το πόσο εξόφθαλμα κακό μοιάζει αυτό ως επιλογή σεναριακής εξέλιξης. Ίσως, πάλι, το χειρότερο απ’ όλα να παραμένει η ερμηνεία του Μπρένταν Φλέτσερ, ο οποίος δίνει μία από τις χειρότερες ερμηνείες της χρονιάς ως ψυχωτικός serial killer, μία αγνά… ξεκαρδιστική παρουσία που θυμίζει τόσο τον Έντουαρντ Νόρτον του «Φόβος Ενστίκτου» (1996) όσο εγώ την Κατερίνα Στικούδη.