του Νίκου Παλάτου

Όταν στα μέσα Μαΐου ξεκινούσε η φετινή θερινή κινηματογραφική σεζόν, ουδείς νομίζω μπορούσε να φανταστεί πως για να διανεμηθεί η πρώτη original γαλλική «κωμωδία του καλοκαιριού», θα έπρεπε σχεδόν να πιάσουμε Αύγουστο! Δεν ξέρω εάν αυτό οφείλεται στην πληθώρα τίτλων που όφειλαν να προβληθούν στους κινηματογράφους εξαιτίας της χειμερινής καραντίνας (οπότε και οι γαλλικουργιές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα) ή εάν… μόδα ήταν και πέρασε. Κατά τα φαινόμενα, θα πρέπει να περιμένουμε έως του χρόνου ώστε να ξεκαθαρίσει ποιο από τα δύο ενδεχόμενα ισχύει, ευχόμενοι η μπίλια να κάτσει στο δεύτερο. Διότι κρίνοντας από τούτο το «βαρύ πυροβολικό» του είδους, ουδόλως θα μας λείψει η σύγχρονη tricolore κομεντί, ακόμη κι αν εκλείψει οριστικά.

Ο βασιλιάς (δίχως στέμμα, πια…) του ελληνικού καλοκαιριού, Κριστιάν Κλαβιέ, υποδύεται κακοποιητικά ένα συνδυασμό από Κλουζό και Φρανκ Ντρέμπιν, στο ρόλο του Επιθεωρητή Μπουλέν, ο οποίος ελλείψει άλλου διαθέσιμου αστυνομικού ντετέκτιβ καταφθάνει στην πολυτελή έπαυλη Βέλγου λεφτά στο Σεν Τροπέ, προκειμένου να διαλευκάνει απόπειρα δολοφονίας που ως στόχο είχε τη σύζυγο εκείνου. Με τη σύμφωνη γνώμη του οικοδεσπότη, ο οποίος επ’ ουδενί θέλει να ενοχληθούν οι φιλοξενούμενοί του που περνούν τις διακοπές τους ξέγνοιαστα στο σπίτι του, ο Μπουλέν παίρνει θέση ως μέλος του υπηρετικού προσωπικού της βίλας, με απώτερο σκοπό να διεξάγει τις έρευνές του incognito. Μυστικότητα και Μπουλέν, όμως, είναι δύο εξ ορισμού αντίθετες έννοιες, αφού ο Επιθεωρητής έχει τη μόνιμη συνήθεια να κάνει έστω μια γκάφα σε κάθε ώρα του εικοσιτετραώρου. Ποιος είναι ο επίδοξος δολοφόνος, όμως;

Η απάντηση στο άνωθεν ερώτημα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Τόσο που, δίχως αίσθημα ντροπής, ομολογώ πως μόλις λίγες ώρες έπειτα από την παρακολούθηση του φιλμ, έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για να θυμηθώ ποιος και γιατί επιθυμούσε να σκοτώσει την εκκεντρική σύζυγο του Βαρόνου Τρανσάν! Να είναι ο εραστής της, που την θέλει μόνο για την πάρτη του, αλλά βλέπει πως δεν μπορεί να την έχει; Να είναι ο Έλληνας σκηνοθέτης του σινεμά (ένας κραγμένα gay Βενσάν Ντεσανιά, που μάλλον είδε καμιά δεκαριά φορές τον Μισέλ Σερό στο «Κλουβί με τις Τρελές», αλλά αυτού του τύπου την ερμηνεία μπόρεσε να πετύχει ο δόλιος), επειδή νιώθει στρεσαρισμένος εν όψει της έγκρισης χρηματοδότησης της νέας του ταινίας; Ή μήπως ο επίδοξος φονιάς δεν είναι άλλος από τον Βαρόνο τον ίδιο, καθώς έχει αντιληφθεί πως η μαντάμ τού τα φοράει κανονικά;

Το καρέ των σεναριογράφων, που κουβαλάει μια θλιβερή πρόσφατη προϋπηρεσία σε φιλμ όπως το «Όλα θα Πάνε Στραβά» και το «Πάμε για Επανάσταση;» (αν και ο ένας εκ των τεσσάρων είναι υπεύθυνος για την «ένοχη» απόλαυση των δύο ταινιών του πράκτορα «OSS 117»), δεν έκατσε δα να σκάσει προκειμένου να φτιάξει μια κωμική πλοκή μυστηρίου, στα κοσμοπολίτικα πρότυπα της σειράς του «Ροζ Πάνθηρα», την οποία εμφανώς είχε ως σημείο αναφοράς. Η μόνη τους έγνοια ήταν να χωρέσουν στο στόρι όσες περισσότερες γκάφες και αδεξιότητες δια χειρός Μπουλέν μπορούσαν, προκειμένου να βγει (για ακόμη μια φορά) το επιθυμητό… γέλιο, γέλιο, γέλιο. Πως να γίνει αυτό, όμως, όταν η πλάκα με το σερβίρισμα του ψαριού στο εκλεκτό δείπνο που καταλήγει στην διάλυση των πάντων (εννοείται), κρύβει την έμπνευση φάρσας με… μπανανόφλουδες και τούμπες; Ή όταν η κλιμάκωση με το εκτός τόπου και χρόνου bal masqué, κρύβει την «διασκέδαση» που μπορεί να προσφέρει παρακμιακό καρναβάλι – αρπαχτή μικρής επαρχιακής πόλης, που σαν μέγιστο δέλεαρ διατυμπανίζει την live εμφάνιση των Gipsy Kings (μαντέψτε, κάνουν πέρασμα); Ανάμεσα σε όλα αυτά, ο Μπουλέν καπνίζει μανιωδώς την πίπα του, που μπορεί αντί για τον αγαπημένο του καπνό Amsterdamer να είναι γεμάτη με χασισάκι μυρωδάτο που φτιάχνει κεφάλι στο λεπτό, εξαγριώνει τον chef της έπαυλης (ένας Ζερόμ Κομαντέρ, ο οποίος μιλώντας με μια επιτηδευμένα τσιριχτή φωνή, σε κάνει να θες να πιάσεις τα κουζινομάχαιρα, όχι όμως για να κόψεις το κρέας), αφού σταθερά αδυνατεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα, ενώ άθελά του ενισχύει τις δολοφονικές απόπειρες που λαμβάνουν χώρα εντός οικίας, περιπλέκοντας την φαινομενικά απλή υπόθεση που έχει αναλάβει να διαλευκάνει.

Η ένθεση του χαρακτήρα του νεαρού (τότε) Υπουργού Ζακ Σιράκ, ο οποίος ενδιαφέρεται για την υπόθεση δίνοντας εντολή να βρεθεί ο ένοχος άμεσα και διακριτικά, ειλικρινά δεν κατάλαβα τι ακριβώς εξυπηρετεί, με μόνο τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ (στον ρόλο του προϊσταμένου του Μπουλέν) να θυμίζει κανονικό ηθοποιό, πιάνοντας σε σχέση με το υπόλοιπο καστ απόδοση επιπέδου… César και Όσκαρ μαζί. Κατά τα λοιπά, το μόνο που κάπως διασώζεται από την ταινία είναι το rétrο seventies κλίμα της που αποπνέει μια αύρα αθώας χαλαρότητας, καθώς και τα αμάξια αντίκες της εποχής εκείνης, τα οποία γράφουν όμορφα στα corniches της Νοτίου Γαλλίας. Δεν είναι, όμως, αυτοί λόγοι ικανοί για να προσπαθήσετε να λύσετε το «Μυστήριο στο Σεν Τροπέ».