του Ηλία Φραγκούλη

Από την πρώτη σκηνή της ταινίας, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς κάνει τα τρελά του, ντουμπλάροντας ένα φιλμάκι κινουμένων σχεδίων. Μια απίστευτη λογοδιάρροια, που φτάνει ακόμη και σε οπερετικά «χωράφια», μας ανοίγει την όρεξη, ως τη στιγμή που ο Ντάνιελ Χίλαρντ (ο χαρακτήρας του Γουίλιαμς) αρνείται να συνεχίσει πάνω στο σενάριό του και αυτοσχεδιάζει (πράγμα που συμβαίνει συχνά με τον Γουίλιαμς…), με αποτέλεσμα… άλλη μία απόλυση. Ο Ντάνιελ είναι αυτό που λένε «still crazy after all these years». Είναι ηθοποιός, κάνει φοβερές μιμήσεις, στα 40 του πιστεύει ακόμα πως είναι αστείος και το hobby του είναι η… ανεργία. Όλα αυτά τα χρόνια, η γυναίκα του, Μιράντα (από… ποιος ξέρει τι μούρλα είχε κι αυτή), έχει μετατραπεί σε επιτυχημένη ντεκορατέρ που δε βρίσκει χρόνο ν’ ασχοληθεί με τα τρία παιδιά τους. Οι σχέσεις του ζευγαριού δε θα χαρακτηρίζονταν ρόδινες και ένα party γενεθλίων που οργανώνει ο Ντάνιελ για το γιο του ξεχειλίζει το ποτήρι.

Ανάμεσα σε κάτι σαν… ζωολογικό κήπο που έχει δημιουργηθεί στο σπίτι, η Μιράντα ζητά διαζύγιο και όταν έρχεται η ώρα του δικαστηρίου, τα παιδιά καταλήγουν στα χέρια της. Ο Ντάνιελ θα προσπαθήσει να βρει μια σταθερή δουλειά για ν’ αποδείξει τις δυνατότητές του ως πατέρας και να διεκδικήσει την κηδεμονία των παιδιών του, το μοναδικό πράγμα που δε θα ήθελε να χάσει στη ζωή του. Η ύστατη θυσία του ακούει στο όνομα «κυρία Ντάπφαϊρ» και είναι το αποτέλεσμα της τέχνης του make-up από τον gay αδελφό του, Φρανκ. Η «κυρία Ντάπφαϊρ» θα γίνει η ιδανική γκουβερνάντα των παιδιών και, φυσικά, θα κάνει «πατίνι» τη διπλή ζωή του Ντάνιελ, ο οποίος πρέπει να βρει κι έναν τρόπο ν’ απομακρύνει από την οικογένειά του έναν γοητευτικό επίδοξο μνηστήρα, που γύρισε από το παρελθόν για να «κλέψει» τη Μιράντα.

Αρχικά, αποκλείεται να μη σας έρθει στο μυαλό η «Τούτσι» (1982). Σας ήρθε; Τώρα… ξεχάστε την! Το κρίμα ξεκινά από το σενάριο. Οι Σίνγκερ και Ντίξον μπορεί να δούλεψαν τον κεντρικό ρόλο πάνω στον Γουίλιαμς, αλλά αυτό που βλέπουμε «φωνάζει» από αυτοσχεδιαστικές πινελιές του περίφημου κωμικού, που ευτυχώς φτάνουν για να διασώσουν την ταινία. Δίπλα του, το χάος… Ανύπαρκτοι οι χαρακτήρες, πέραν της «σχηματικής» καριερίστας Σάλι Φιλντ, η οποία εγκατέλειψε την αγάπη και διαολόστειλε τον άντρα της. Όχι πως αυτή φορτώνεται από μόνη της τα αίτια του χωρισμού. Η ταινία απευθύνεται και σε παιδάκια, γι’ αυτό και οι δύο πλευρές έχουν άδικο, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες και, προσοχή παιδιά, συμμαζέψτε τους γονείς σας, φέρτε τους πιο κοντά και άλλα τέτοια διδακτικά.

Ο Πιρς Μπρόσναν κυκλοφορεί σαν ηλιοκαμένος gigolo που συμπλήρωσε τα ένσημά του και τραβάει για σύνταξη, αλλά πέφτει κάπως νέος και όχι και τόσο άχαρος για να κυνηγάει τη Φιλντ! Τελείως ανεκμετάλλευτοι (εις βάρος της ταινίας) μένουν ο μεσήλικας και βάλε οδηγός του λεωφορείου που γλυκοκοιτάζει την «κυρία Ντάπφαϊρ» και ο gay αδελφός του Ντάνιελ, δυο αβανταδόρικοι ρόλοι με διασκεδαστικές υποσχέσεις που μένουν ανεκπλήρωτες για το κοινό. Ο Κρις Κολόμπους μοιράζει στην ταινία απλόχερα τα gags και τις «βιντεοκλιπάδικες» κωμικές σκηνές, αφού έχει να κάνει με έναν Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο οποίος δίνει ένα κυριολεκτικό «one man show» (ή μήπως να πούμε «woman»;). Αν και είμαι ένας από εκείνους που περιμένουν εδώ και χρόνια να δουν τον Γουίλιαμς μ’ ένα Όσκαρ στα χέρια του, δεν τολμώ να πω ότι αυτή είναι η στιγμή…

Μια χαρά αν αυτό που ζητάτε είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια, η «Κυρία Ντάπφαϊρ» μπορεί σε άλλους να πέσει λίγο «βαριά» (λόγω διάρκειας) και περισσότερο εκνευριστική παρά διασκεδαστική στο ρεζουμέ, το οποίο… αλήθεια, εδώ που τα λέμε, ποιο είναι; Το cross-dressing μας φέρνει πιο κοντά;