του Άγγελου Μαύρου

Ό, τι θυμάται χαίρεται κανείς. Εγώ; Το vintage, γαλλικό, παρεμφερούς εκπαιδευτικού κλου «Μια Φορά κι Έναν Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος» του «γυαλιού». Ο δημιουργός τού «Ποντικομικρούλη», που εδώ ξαναπιάνει ορεξάτα μετά 20ετία το πλήρες animation απ’ όπου ξεκίνησε ντισνεϊκά (και έπιασε κορυφή με τον «Βασιλιά των Λιονταριών»), για λογαριασμό της DreamWorks, πλέον; Το side σκετς δυό χαρακτήρων της 60’s toon σειράς τής αμερικανικής τηλεόρασης «Rocky and Bullwinkle», που μετά από… σχέδια χρόνων προβιβάζει στο πανί, συχνά μετ’ επαίνων, παρά τα ντράβαλα.

Χρειάστηκαν: μία ιδέα Τόνι «Iron Man» Σταρκ στο τετράποδο maximum (γιατί ο ομιλών και κορυφαίου IQ Αζόρ είναι όχι μόνο εφευρέτης κι εταιρειάρχης, αλλά και ολυμπιονίκης, και νομπελίστας, και με – τύπου Ντρούπι, διόλου τυχαία αστείο cocktail – αταραξία τέλειος σε ό,τι κι αν… δοκιμαστεί), το μοτίβο υιοθεσίας τού «Εγώ ο Απαισιότατος» (στο πιο «Το Χαμίνι» αντικριστό του), η sci-fi ίντριγκα πισωγυρίσματος τού (πάρτε το πιο έσχατο, και ως υπενθύμιση του σεναριακού «ο κλέψας του κλέψαντος» και στον εξαιρετικά ανταγωνιστικό χώρο των studio «κινούμενων») «Free Birds», το συμπούρμπουλο κυριολεκτικά μνημειωδών νοματαίων αμολητών στη μεγαλούπολη του «Μια Νύχτα στο Μουσείο».

Και δεν έτυχε, πέτυχε (στα περισσότερα καμώματά της, τελοσπάντων) αυτή η «παίζω και μαθαίνω» περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας για-όλη-την-οικογένεια και συνάμα ατακτούλας θυμηδίας, ζωικών μετα-δικαιωμάτων, με στόχο πιο εχέφρονα τα σκασμένα και πιο ανοιχτόμυαλη την κοινωνία διδαγμάτων, και χαλυβδωτικά επαπειλούμενων (εξίσου για τα πατρικά και τα «αρφ» ένστικτα) κηδεμονευμάτων. Τα εύσημα είναι καταρχήν στους μα γνώριμα… ανθρώπινους μα απολαυστικά πλακατζίδικους, φυσικούς μανιερισμούς των ανηλικοενήλικων σιλουετών που έχει πλάσει η ομάδα των character effects (και που χτυπάνε tilt, εννοείται, στη δημιουργία της μυστήριας έκφρασης της Μόνα Λίζα).

Και η συνέχεια στο επόμενο: στα γκαγκ και τις ατάκες που, γραμμένα από τον μπαγάσα του θεάτρου και της TV Κρεγκ Ράιτ (στο κινηματογραφικό ξεπέταγμά του), ταξιδεύουν με fun το «κουλό» μπλέξιμο των ηρώων στην Αμερική του Προέδρου Γουόσινγκτον, την κοιλιά του Δούρειου Ίππου, τις πυραμίδες του Τουταγχαμών και την Τοσκάνη του Λεονάρντο (παραδεκτό, εδώ ξενίζει το ανεπιθύμητα slapstick νουμεράκι των ξύλινων πύρων που βρίσκουν καύκαλο). Στην αδρεναλίνη κασκαντών (απαύγασμα η καταδίωξη και το surf στους υπονόμους των Παρισίων του 18ου αιώνα) την οποία βολεύει αβίαστα χαλαρά το visual development (πετάει, όντως, το «φεύγα» τού ανεμοπλάνου). Στη, guess what, χάρμα μεταγλώττιση, αν και το ηχοληπτικό σπιντάρισμα της ενήλικης ντουμπλέρ Μαρίας Ζέρβα στο ρόλο της λιλιπούτειας Πένι «φωνάζει» (κι αυτό το «Ντελάγουερ», αν δεν ακουγόταν για την πολιτεία Delaware…).

Εκεί που η υπόθεση ήθελε τον μπόγια της είναι στο ΟΚ, αναποδογυρισμένου ρεαλισμού και συμβολισμών αλλά εντελώς ξεκούδουνης βάσης ακόμη και στον «μαγικό» κόσμο των ταινιών εμψύχωσης (και ένα παραμυθατζίδικο αναδρομικό μοντάζ υπό τις νότες του «Beautiful Boy» του Λένον «τη βλέπει» συγχωρητέα Pixar αλλά δε γειώνει δεόντως το «ποιητική αδεία» τής έμπνευσης) concept «Φλοξ διάνοια μεγαλώνει μπόμπιρα»: ένα υπερευφυές, με ανδρική λαλιά beagle; Γιατί και πώς, ειδικά από τη στιγμή που ουδέν άλλο pet σκάει μύτη για μιάμιση ώρα στην οθόνη; Έτερος μούργος που κόβει κομμάτι από το φιλμ αποδεικνύεται ο στόρι πανζουρλισμός στο τρίτο τέρμινο, οπότε γίνεται του… «Plus One» με τα alter ego και το timewarp πήγαιν’ έλα (ούτε Αϊνστάιν δε θα ’βγαζε άκρη – και εμφανίζεται κι αυτός) να υπεργαβγίζουν. Ας είναι. Κι αν ψάχνουν (και χάνουν) κάπως τους εαυτούς τους, «Ο Κύριος Πίμποντι & ο Σέρμαν» το διασκεδάζουν νουθετώντας σε ανεκτά. Κουνάς ουρίτσα;