ΜΗΤΡΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ (2024)
(MOTHERS' INSTINCT)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Ψυχολογικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπενουά Ντελόμ
- ΚΑΣΤ: Ανν Χάθαγουεϊ, Τζέσικα Τσάστεϊν, Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, Τζος Τσαρλς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Στα αμερικανικά suburbs του ’60, δύο αγαπημένες γειτόνισσες βιώνουν μία τραγωδία που θα μετατρέψει τις ζωές τους σε θρίλερ. Ή μήπως κάποια από τις δύο έχει φαντασία που οργιάζει;
Παράξενη περίπτωση τούτη εδώ, αποτελεί remake ενός (στα ελληνικά) ομότιτλου βελγικού δράματος παραγωγής του 2019, το οποίο αστοχούσε διότι σχεδόν ποτέ δεν αποφάσιζε αν πρέπει να παραστήσει (ή όχι) το… θρίλερ! Ο διευθυντής φωτογραφίας Μπενουά Ντελόμ είναι πιο αποφασισμένος σε τούτο το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αν και ουσιαστικά… δεν έχει αλλάξει τίποτα! Πέραν του (πιο απειλητικά υφέρποντος) τόνου.
Και πάλι, βρισκόμαστε στο νοσταλγικό και φιλήσυχο κλίμα της δεκαετίας του ’60, αλλά με ένα vintage look αμερικανιάς που παραπέμπει στο τηλεοπτικό «Mad Men». Αυτό το κομψευόμενο «προκάτ» σαγήνης, δηλαδή. Δύο οικογένειες που κατοικούν σε διπλανά dream houses μοιράζονται αρμονικά τις ζωές τους, μεγαλώνοντας από δύο ανήλικα αγόρια αντιστοίχως. Οι μανάδες τους, η Άλις και η Σελίν, είναι οι καλύτερες φίλες, ώσπου να συμβεί το κακό και ένα επιπόλαιο ατύχημα κοστίσει τη ζωή του παιδιού της δεύτερης. Χωρίς να μπορεί να ξεπεράσει το σοκ, η Σελίν αρχίζει να φθονεί τη γειτόνισσά της, μέχρι και να βάζει ύποπτες ιδέες κατά νου, προκαλώντας την ανησυχία της Άλις, η οποία διαισθάνεται μια πρόθεση εκδίκησης. Ή μήπως η φαντασία της εκτροχιάζεται σε νοσηρό βαθμό;
Οι γνώστες του original του Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς θα νιώσουν πως βιώνουν ένα ιδιόρρυθμο déjà vu, καθώς η πλοκή παραμένει ολότελα ίδια, αλλά το φιλμ του Ντελόμ μοστράρει πιο αξιοζήλευτο production design και δύο πρωταγωνίστριες οι οποίες προσφέρουν καλύτερα κίνητρα για να φτάσεις μέχρι το ταμείο του κινηματογράφου. Άπαξ και το «δίλημμα» για το αν η Άλις έχει (ή όχι;) σώας τας φρένας της καταρρέει ολοκληρωτικά, τούτο το «Μητρικό Ένστικτο» παραδίδεται στη δίνη ενός ελαφρώς εξωφρενικού twist, το οποίο λειτουργεί πιο ικανοποιητικά στο remake, καθώς ο Ντελόμ έχει φροντίσει να μπολιάσει (σταδιακά) το στοιχείο του θρίλερ και του σασπένς στο καταστασιακό, επιτρέποντας στο φινάλε να φαντάζει ουχί τραγελαφικό, μα απόλυτα (και ανέλπιστα!) αμοραλιστικό και διδακτικό (με την έννοια του προειδοποιητικού) για την τρομακτική φύση του ανθρώπου. Που σίγουρα είναι ικανός για όλα, όταν παρασύρεται από στόχους ακραίων όρων επιβίωσης.
