του Παναγιώτη Παναγόπουλου

«Σ’ αγαπάω, σε λατρεύω, αλλά μερικές φορές μού ‘ρχεται να σε σκοτώσω». Είναι μια φράση που έχει ακουστεί από πολλά στόματα γονιών ή έχει περάσει από το κεφάλι τους, όταν γίνονται έξω φρενών από τα τέκνα τους. Μ’ αυτή την αρκετά έξυπνη και κάπως αστεία ιδέα αρχίζει το «Mom and Dad» του Μπράιαν Τέιλορ, που δεν εξελίσσεται με τον τρόπο που υπόσχεται αρχικά. Στην πρώτη σκηνή, μια μητέρα κλειδώνει το αυτοκίνητό της και το αφήνει πάνω σε γραμμές τρένου, το οποίο περνά και το διαλύει! Με το μωρό της μέσα. Αμέσως μετά ακολουθεί το «Yesterday When I Was Young» της Ντάστι Σπρίνγκφιλντ να συνοδεύει τους – πολύ ωραίους – τίτλους που θυμίζουν «Υπόθεση Τόμας Κράουν», σαν μια αναφορά σε μια πιο ξέγνοιαστη νιότη και μια ηλικία που πέρασε, τέλειωσε και έχει φέρει μια άλλη περίοδο, εντελώς διαφορετική και αγχωτική για τους γονείς.

Οι Ράιαν είναι μια οικογένεια που θα μπορούσε να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Φυσικά, δεν είναι. Ο Μπρεντ είναι φρικαρισμένος με τις οικογενειακές υποχρεώσεις, μια δουλειά που βαριέται και τα λεφτά που είναι πολύ λιγότερα απ’ όσα έβγαζε κάποτε. Η Κένταλ έχει εγκαταλείψει κάθε επαγγελματική προσδοκία ώστε να μεγαλώσει τα παιδιά της και δεν μπορεί να το χωνέψει. Σε ό,τι αφορά τα τελευταία, η έφηβη Κάρλι είναι ένα τυπικό κορίτσι της ηλικίας της που φέρνει αντιρρήσεις σε όλα και έχει ένα αγόρι το οποίο δεν χωνεύει ο πατέρας της, ενώ ο μικρότερος Τζος ασχολείται με το πώς θα σκορπίζει περισσότερα παιχνίδια μέσα στο σπίτι.

Μια συνηθισμένη μέρα, όταν όλοι είναι λίγο αρπαγμένοι με όλους, ένα βουητό θα αρχίσει να μεταδίδεται από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και τηλέφωνα. Κι αυτό θα ξυπνήσει την επιθυμία στους γονείς να… σκοτώσουν τα παιδιά τους. Σε όλους τους γονείς! Στο σπίτι των Ράιαν, η οικιακή βοηθός χτυπά μέχρι θανάτου την κόρη της με ένα σφυράκι για το κρέας. Την Κάρλι το βουητό την πετυχαίνει στο σχολείο, όπου στο άψε-σβήσε μαζεύονται πλήθη γονιών, κυριολεκτικά στα κάγκελα, πριν να αρχίσουν να μακελεύουν τα καμάρια τους. Η Κένταλ πάει να επισκεφθεί την αδελφή της που μόλις έχει γεννήσει και αυτομάτως προσπαθεί να σκοτώσει το μωρό της, ενώ στο παράθυρο της αίθουσας με τα νεογέννητα συγκεντρώνονται μπαμπάδες, όχι πια περήφανοι, αλλά λυσσασμένοι για φόνο!

Μέχρι εκεί, ο Τέιλορ το πάει καλά. Η ταινία έχει μια εξωφρενική ιδέα, αρκετό αίμα για τους οπαδούς του είδους, αλλά και κάποια πλάκα με τη γελοιότητα της κατάστασης. Όταν, όμως, η δράση μεταφερθεί στο σπίτι των Ράιαν, όπου θα μαζευτεί όλη η οικογένεια και θα αρχίσει η μάχη μέχρι τελικής πτώσης ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, το πράγμα ξεθυμαίνει, το ίδιο και το ενδιαφέρον, που επανέρχεται στιγμιαία όταν φτάσουν για δείπνο οι παππούδες, οι οποίοι… επίσης θέλουν να σκοτώσουν τα (ενήλικα) παιδιά τους. Ό,τι το σενάριο προσπαθεί να αφήσει να εννοηθεί για την πληκτική μέχρι τρέλας ζωή στα προάστια ή το άγχος των γονιών να ανταποκριθούν στις ανάγκες της οικογένειας που μπορεί να τους στείλει στα ψυχοφάρμακα, ξεφτίζει μόλις η οικογένεια κλειστεί μέσα στο σπίτι και αρχίσει να κυνηγιέται με πριόνια και κρεμάστρες.