του Ηλία Φραγκούλη

Τα έχω ξαναπεί (και γράψει) το 2018, όταν η SONY μας «υποχρέωνε» να παρακολουθήσουμε ακόμη μια ταινία… οθόνης υπολογιστή, με παρόμοιο θέμα. Σ’ εκείνο το «Searching», ένας πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση ανακαλύπτοντας πως η 16χρονη κόρη του έχει εξαφανιστεί και χρησιμοποιούσε το laptop της για να βρει τα ίχνη της. Μία από τα ίδια και σε τούτο το «Missing», με τη διαφορά ότι εδώ η κόρη ψάχνει τη χαμένη μάνα της και χρησιμοποιεί οποιαδήποτε… online μέθοδο για ν’ ανακαλύψει τι συμβαίνει, καθώς οι Αρχές δεν δείχνουν και τόσο συνεργάσιμες ή αποτελεσματικές.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ένας θεατής που πηγαίνει σινεμά πρέπει να υποστεί ένα «θέαμα» το οποίο παρουσιάζει τα πάντα μέσω της οθόνης ενός υπολογιστή, καθώς η έφηβη Τζουν λειτουργεί σαν άλλος… Σέρλοκ Χολμς (φευ!) και «χακάρει» κάθε account της εξαφανισμένης μητέρας της ή «κατεβάζει» το WhatsApp για να μιλήσει με Κολομβία. Ξαφνικά, καθώς αμέτρητα «παράθυρα» ανοίγουν μπροστά στα μάτια σου για να σε ξεγελάσουν οπτικά (και δραματικά), θυμάσαι εποχές στις οποίες τα software έκαναν updates… ωρών, διότι ο φιλμικός ρυθμός κινείται σαν χελώνα!

Το σενάριο περνάει από δεκαπέντε κύματα «ανατροπών», προσπαθώντας να μανιπιουλάρει τη σκέψη του θεατή (και εκείνη της Τζουν), που διερευνά πιθανές εξηγήσεις δολοπλόκων σχεδίων… ακραίας απιθανότητας. Είναι μια πλεκτάνη που έστησε ο καινούργιος γκόμενος της μάνας της, για να της φάει λεφτά; Είναι ένα «σκηνοθετημένο» ταξίδι μιας… ηθοποιού που νόμιζε ότι παίζει σε reality και η μάνα της δεν έφυγε ποτέ από το Λος Άντζελες; Έπεσε το ζευγάρι θύμα απαγωγής για λύτρα στην Κολομβία; Υπάρχει πιθανότητα η εξαφανισμένη να έκρυβε από παλιά μια εντελώς άλλη ταυτότητα; Γιατί δεν ρωτούσε τη… Siri από τη αρχή; Το πιθανότερο είναι να ήξερε την απάντηση και να γλιτώναμε τούτο τον πονοκέφαλο δύο (γιατί;) ωρών!

Η τελευταία ανατροπή της ανατροπής πάνω στην ανατροπή, αν και αψηφά κάθε λογική σκέψη, ίσως θα μπορούσε να δώσει ένα πιο υποφερτό στη θέαση θρίλερ (ναι, ακόμα και μ’ αυτό το φινάλε), αν γυριζόταν με παραδοσιακό τρόπο που θα μας επέτρεπε να παρακολουθούμε κάθε στιγμή της δράσης σε… full screen! Αντ’ αυτού, εδώ είναι σαν να έχει πατήσει Like ο Μανώλης Σφακιανάκης.