της Βικτωρίας Μιχαήλ

Δεν της το ‘χα της Κάθριν Χάρντγουικ. Ότι μπορεί να της άρεσε, ναι, αλλά όχι ότι θα πετύχαινε, έστω με ζόρια, να φτιάξει το «Οι Φίλες» των 00’s. Φαίνεται, ωστόσο, ότι έπρεπε να πάρει εξιτήριο από το Χόλιγουντ και να εισαχθεί στο αγγλικό ΕΣΥ για να φέρει στον κόσμο το σαλιάρικο και καλομαθημένο αλλά πλέον ευπαρουσίαστο και, άντε, αγαπησιάρικο παιδί της στο πανί. Στον τοκετό βοήθησαν πολλοί και διάφοροι, βέβαια: από τα «50/50» (η ψυχοσωματική πραγματικότητα της επάρατου, ο καυτηριασμός ενός εγώ) και «Η Ζωή σε Δύο Πράξεις» (ένα στεφάνι εν κρίσει, η μετάσταση αυτής της κρίσης στα βλαστάρια και η εναλλακτική μιας δεύτερης, ισάξιας μάνας γι’ αυτά) μέχρι τα τηλεοπτικά «The Big C» (η κωμικοτραγική διελκυστίνδα ελπίδας και απόγνωσης για μια πάσχουσα και τους οικείους της, το ρίξιμο έξω σ’ ένα ποτάδικο) και «Νurse Jackie» (η αδιέξοδη διέξοδος της απιστίας, η Βρετανίδα έξω καρδιά επιστήθια ως απάγκιο). Αλλά ο… Στόχος (Πανελλήνια Εταιρεία Πρόληψης για τον ξέρεις τι του Στήθους, αναγνώστη ενίσχυσε κι εσύ…) την ύστατη στιγμή επετεύχθη: αυτό το cherchez la femme επί 2, χιουμοριστικό melo εκ παραλλήλου δοκιμασιών (υγείας, Είναι, γάμων, κυρίως: φιλίας) σου πουλάει και σου φοράει στον καρπό το ροζ βραχιόλι του.

Το δίκοπο… νυστέρι της Χάρντγουικ είναι ο πιο ζωντανός από ποτέ (ούτε στο σκεϊτάδικο «Lords of Dogtown» τέτοιο shoot-and-cut, μιλάμε) σφυγμός της. Η διάγνωση είναι υπέρ και κατά της ταυτόχρονα: με τον μόνιμο dp της, Έλιοτ Σμιθ, επικεφαλής της εντατικής παρακολούθησης με πολυκάμερο και το μοντάζ να μπαντάρει σβέλτα ατάκες και γωνίες λήψεις, οι όγκοι της τιβίλας (γιατί το μικρόβιο του sitcom κυλάει στις φλέβες αυτού του οργανισμού) ουσιαστικά εξαφανίζονται. Την ίδια στιγμή, το ανήσυχο οπτικό νεύρο και απογυμνώνει τη συχνότατα κοσμετολογική εργασία στην επανορθωτική χειρουργική μοτίβων και αποδυναμώνει το δυνάμει αιμάσσον του θέματος σε ενέσεις ενσταντανέ. Η αγωγή έχει συνταγογραφηθεί από τη σεναριογράφο Μοργουένα Μπανκς, έναν θηλυκό Σάιμον Κέρτις που ξαπλώνει καθόλου προκρούστεια στο ράντζο ένα ραδιοθεατρικό της. Αλλά ενώ τα ιλαρά υπογλώσσιά της είναι δραστική ουσία πρώτης, το αντι-physio καταστάσεων και περσόνων δημιουργεί δυσπλασίες.

Μια ανέκαθεν απούσα ως ηθοποιός theatrale μάνα, υπεύθυνη για το so full of herself μέσα τής βαρυγκομούσας μας. Το υπερεφημερεύον στο στόρι αναζωογονητικό κρεβάτωμα με έναν bohème barman. Το «Losing my Religion» των REM ως μεθυσμένο high τού cocktail γενόσημων φαρμάκων τραγουδο-soundtrack. Μια επιπλοκή γκαστριάς στο Γιόρκσαϊρ του «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Μπροντέ με ένα touch Στράντζαλη. Μια απογοητευτικά κέντρου διερχομένων και συνοπτικών διαδικασιών γέννα με το Skype σε επικοινωνία με μια θαλάσσια πετρελαιοπλατφόρμα. Όλα χορηγούνται λελογισμένα πιασάρικα, κάποια μάλιστα ως δραματουργικοί κόμβοι τού ακατάλυτου (μετά και παρά το απαραίτητο για την επανασύσφιγξη «ε, άμε και στο διάολο!») δεσμού των κορίτσαρών μας. Και η Μπανκς, παρότι εντοπίζει με επιδέξιο χέρι στην απεικονιστική σκιές του ψυχισμού του φύλου της (από το σάρκωμα της μητρότητας ώς τον καταπιώνα της επιθυμίας) και των νεοπλασιών της αρρώστιας σε συμπεριφορές και σχέσεις (η αμηχανία στον χώρο εργασίας, το κακοφόρμισμα του πυρηνικού εαυτού, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί), τακτικά τις ξεπετάει σε φρου φρου ραντεβού με γκαγκ ακόμη κι έναν εμετό λόγω χημειοθεραπείας εν ώρα φαγητού. Ή αποτυγχάνει να ψηλαφήσει άλλες (όπως του γλυκού μπελά της κυοφορίας μιας υπογόνιμης, ο πιο προσβεβλημένος και στα όρια του προσβλητικού, τόσο για τη… σιλουέτα που προσπαθεί να κρατήσει η Μπάριμορ όσο και για τη νοημοσύνη μας, λεμφαδένας της ταινίας), με τη Χάρντγουικ να προδίδεται από τη δική της αδύναμη κράση ως filmer σε κρίσιμα σημεία όπως της αρσενικής γενετήσιας αποστροφής απέναντι στο λειψό κορμί – σκεύος ηδονής.

Η σωτήρια σεριτινίμπη τού φιλμ, εκτός από τις εστίες διασποράς του δηλητηριώδους μείγματος ανθρωπιάς και οξυδέρκειας στα ευφυολογήματα, είναι η έστω με χαζοχαριτωμενιές συμπλήρωση του λευκώματος του ισόβιου κονέ των δύο «τα ετερώνυμα έλκονται» soul sisters, με τα πηγαία (επιτέλους) δάκρυα να βάφουν τα τελευταία φύλλα. Και να κολλάνε νοερά την πρώτη, της γνωριμίας των κορασίδων στα μικράτα τους, με την έσχατη, νέα σελίδα του αύριό τους, της κληροδότησης αυτού που μοιράστηκαν στα «σπλάχνα» τους. All-woman, στο απαιτητικότερο και πληθωρικότερο μπούστο της εδώ και χρόνια η Αυστραλέζα (ψάξτε τις ελάχιστες υποτροπές αξάν) Κολέτ το πονάει, γελάει και κλαίει μορφάζοντας οιστρογόνα σε μια κυτταρική ερμηνεία γκάμας που παρά τα υπολείμματα ηθοποιίτιδας (οφειλόμενα στο λευχαιμικό του ρόλου μιας ξέσαλης αλαζόνα) δεν… κρεμάει τη μαγνητική τομογραφία του κυκλοθυμικά ζην υπό τη δαμόκλειο σπάθη του θανάτου. Με λιγότερα ερυθρά, η Μπάριμορ καταφεύγει στο οργανικό παρά στο υποκριτικό ανοσοποιητικό της για να σταθεί πλάι της και, ταιριαστά με τη φιγούρα – υποπόδιο που έχει επωμιστεί τουλάχιστον, ακολουθεί ένα σκαλί πιο κάτω. Και, από αποτελεσματικοί ώς Tonotil, υποδυόμενοι χαρακτήρες από ψευδοφάρμακα ώς υποστηρικτικά σκευάσματα, οι Κούπερ – Κόνσινταϊν και η Τζάκλιν Μπίσετ (με λευκή κώμη αλλά στιλάκι) με τα δύο αγγελούδια τής sicko σε γιατροπορεύουν στην Α΄ κατηγορίας κλίνη του production design (ωραία πινελιά το boathouse της αφοσιωμένης γιάνκισσας) ενώ παλεύεις, το κατά δύναμιν, αυτό το σταδίου 2 ½ βραχυχρόνιο νόσημα. You go, girl. Απλώς θα κουβαλάς και – μην τα κρύβεις – τα σωληνάκια…