της Κατερίνας Ανδρεάκου

Το σενάριο της ταινίας είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία / «κίνημα» της «Χορωδίας Στρατιωτικών Συζύγων» που πρωτοξεκίνησε σχεδόν πριν μία δεκαετία στη Βρετανία, ως αρχική ιδέα του διευθυντή χορωδίας και μουσικού Γκάρεθ Μαλόουν, και πραγματοποιήθηκε μέσα από την υπερ-επιτυχημένη σειρά ντοκιμαντέρ του BBC «The Choir». H audition συζύγων και συντρόφων στρατιωτικών που πολεμούν σε βρετανικές / συμμαχικές αποστολές στο εξωτερικό, προχώρησε στη διαμόρφωση μιας κανονικής χορωδίας και κατέληξε πανηγυρικά στη δημόσια εμφάνιση και ερμηνεία τους στο φημισμένο Royal Albert Hall του Λονδίνου, ξεκινώντας ένα ρεύμα που σήμερα μετρά περισσότερες από 75 χορωδίες και 2.300 μέλη! Η προκειμένη ταινία εγκαταλείπει την ιστορία του Μαλόουν και της τηλεοπτικής σειράς, προτιμώντας να παίξει στα πιο γνώριμα, «ρηχότερα» νερά αυτού του υπο-είδους της βρετανικής δραματικής κομεντί με ήρωες (συχνά αληθινούς) ερασιτέχνες ή outsiders, οι οποίοι κάνουν κάτι αναπάντεχα μοναδικό με θριαμβευτικά αποτελέσματα. Λογική επιλογή, λοιπόν, ο Πίτερ Κατανέο για το τιμόνι, ένας από τους πρώτους διδάξαντες σε τούτο το τόσο επιτυχημένο κινηματογραφικό genre, καθώς η κορυφαία στιγμή της (γενικότερα αδιάφορης ως τώρα) καριέρας του ήρθε 23 χρόνια πριν με το κλασικό πια «Άντρες με τα Όλα τους». Δυστυχώς για εκείνον (και τούτη την «Υπόθεση»), η σκηνοθετική του δεινότητα δεν έχει ωριμάσει ανάλογα με το πέρασμα τόσων χρόνων (αν και η στροφή του στην τηλεόραση έχει αποφέρει καλύτερους καρπούς πρόσφατα).

Η ιστορία επικεντρώνεται σε δύο γυναίκες, τη σύζυγο του Συνταγματάρχη της βάσης και εκείνη του νέου Ταγματάρχη. Καθώς οι σύζυγοι πακετάρουν τα σακίδιά τους για ακόμη μία αποστολή στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες που μένουν πίσω προσπαθούν να βρουν ομαδικές ασχολίες για να σταματήσουν (έστω και για λίγο) τις σκέψεις τους προς τις εμπόλεμες ζώνες, το άγχος για τη μοίρα των αγαπημένων τους και τον χειρότερο φόβο του ξαφνικού χτυπήματος της πόρτας τους με τα… δυσάρεστα νέα. Για την «Πρώτη Κυρία» της βάσης, τη σύζυγο του Συνταγματάρχη, η συνεχής ενασχόλησή της με κάτι (οτιδήποτε!) έχει μια extra σημασία, καθώς το ζευγάρι έχει χάσει ήδη τον νεαρό τους γιο σε μια μάχη. Ο οργανωτικός, υπερ-πειθαρχημένος και αρκετά «ελιτίστικος» τρόπος της να προσεγγίζει άτομα και καταστάσεις, κρύβει μεν τον βαθύ πόνο της τραγικής απώλειας, έρχεται όμως και σε σύγκρουση με τον πιο χαλαρό, ανεπίσημο μα και συχνά χαοτικό τρόπο λειτουργίας της συζύγου του Ταγματάρχη, η οποία είναι (αρχικά) η διοργανώτρια των κοινωνικών εκδηλώσεων των γυναικών. Όταν η ιδέα της χορωδίας αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, οι δύο γυναίκες και οι εκ διαμετρικά αντίθετες μέθοδοί τους θα συγκρουστούν, ωστόσο κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουν πως τα χαρίσματα της μιας συμπληρώνουν ιδανικά εκείνα της άλλης, ενώ η σκιά του πολέμου και των συνεπειών του δεν βρίσκονται ποτέ μακριά από τη σκέψη και την καθημερινότητά τους.

Χωρίς να επιθυμεί να γίνει ένα «πατριωτικό» φιλμ που εξυμνεί και ηρωοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις, το «Γυναικεία Υπόθεση» επιλέγει να στρέψει την προσοχή του αποκλειστικά στα άτομα που μένουν πίσω, όσο και στις συνέπειες που αντιμετωπίζουν σε αυτή τη συχνά «νομαδική» ζωή που βιώνουν (από βάση σε βάση), και στην έλλειψη σταθερότητας και ηρεμίας στις οικογενειακές τους σχέσεις, με τον σύντροφο, τον πατέρα, τη μητέρα, την κόρη ή τον γιο να φεύγουν σε αποστολές με τον απτό κίνδυνο να μην επιστρέψουν ποτέ. Ωστόσο, και παρόλο που η αληθινή ιστορία είχε αρκετό «ζουμί» ώστε να γίνει μία ενδιαφέρουσα ταινία, το σενάριο ακολουθεί τόσο τυφλά την αφηγηματική δομή πρότερων παρόμοιων επιτυχιών, και η σκηνοθεσία του Κατανέο είναι τόσο ανέμπνευστη, που δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει κάτι παραπάνω από ένα συμπαθές ψυχαγωγικό και συγκινητικό έργο, το οποίο φυσικά και αδυνατεί να σταθεί (συγκριτικά) δίπλα σε φιλμ όπως τα «Κορίτσια του Ημερολογίου», το «Μπίλι Έλιοτ» και το «Άντρες με τα Όλα τους». Τα προβλέψιμα κλισέ και οι αναμενόμενες συναισθηματικές μεταπτώσεις πλήττουν μια ταινία που κατά τα άλλα στέκει αξιοπρεπώς, κυρίως λόγω των δύο βασικών ερμηνευτριών, της πάντα αξιόπιστης Κριστίν Σκοτ Τόμας και της ευπρόσωπης σαν παρουσία Σάρον Χόργκαν (σεναριογράφου και πρωταγωνίστριας της υπέροχης σειράς «Catastrophe»), αλλά και της έτσι κι αλλιώς πιασάρικης ιστορίας, που γίνεται απείρως πιο γοητευτική γνωρίζοντας ότι βασίζεται όχι απαραίτητα σε συγκεκριμένους πραγματικούς ανθρώπους, αλλά σε μία αληθινή ιστορία που πήγασε από την ανάγκη μιας ομάδας ανθρώπων (τους οποίους τα ΜΜΕ συνήθως ξεχνούν…) να εκδηλώσουν την αγάπη και τα συναισθήματά τους με έναν δημιουργικό τρόπο. Είναι δύσκολο να αντιπαθήσει κανείς ένα τέτοιο φιλμ, απλά το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που αδυνατείς και να του… τραγουδήσεις ύμνο!