του Ηλία Φραγκούλη

Η φιγούρα αυτού του εργατικού θυρωρού δε σου προκαλεί συναισθήματα, αρχικά. Το πρόσωπο του Λουίς Τοσάρ δεν είναι συμπαθητικό, όμως, η γνώση της ύπαρξης μιας κατάκοιτης μάνας στο νοσοκομείο, αλλά και η ψυχρά ουδέτερη έως ενοχλητική συμπεριφορά των ενοίκων της πολυκατοικίας απέναντί του, σου επιτρέπουν να τον δεις με λίγο καλύτερο μάτι, σχεδόν συμπονετικά. Σταδιακά και μάλλον ύπουλα, το σενάριο τον «χρωματίζει» ψυχολογικά, με κάποιες δόσεις ειρωνείας στη συμπεριφορά του προς τους άλλους. Ακόμη κι αν δε γνωρίζεις τίποτε για το φιλμ από πριν, δηλαδή, ο χαρακτήρας τού Σέθαρ «φωνάζει» ότι κρύβει κάποια τρομακτικά μυστικά…

Ο Τζάουμε Μπαλαγερό, ένας εκ των σκηνοθετών του «[REC]» (2007), κλασικού, πια, τόσο για το είδος των φιλμ τρόμου όσο και για το ισπανικό, θριλερικό genre, γνωρίζει πολύ καλά να στήνει το σασπένς, πόσω μάλλον σε ένα χώρο… εντελώς ίδιο με εκείνης της ταινίας. Χωρίς εδώ να παίζει με την απειλή τού κλειστοφοβικού, το σκοτάδι ή το τι θα συναντήσεις πίσω από κάθε τοίχο, οδηγεί το θεατή στο να βιώνει την αγωνία τού κεντρικού ήρωα, ειδικά στις στιγμές που βραδιάζει κι εκείνος κρύβεται κάτω από το κρεβάτι της αγαπημένης του Κλάρα (Μάρτα Ετούρα), την οποία ναρκώνει για τα καλά και ξαπλώνει ως το πρωί δίπλα της, λες και είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Αυτή είναι και η μοναδική θαλπωρή που βρίσκει ο Λουίς στην πολυκατοικία στην οποία εργάζεται.

Αν και νιώθουμε να έχουμε ταυτιστεί με τον Σέθαρ, κυρίως επειδή είναι ο ήρωας της ταινίας, ο Μπαλαγερό, σταδιακά, μετατρέπει την ανεξήγητη έλξη μας προς αυτόν σε… απλά κάτι το ανεξήγητο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ψυχοπαθή, που μπαίνει στη ζωή άλλων ανθρώπων, θέλοντας ή μη, με μοναδικό σκοπό να εκδικηθεί τους πάντες για την όποια δική του καταπίεση. Το δυσάρεστο συναίσθημα που εισπράττεις ξαφνικά από το Σέθαρ είναι και αυτό που περιβάλλει το υπόλοιπο φιλμ, το οποίο πάσχει σε σκιαγράφηση δεύτερων, υποστηρικτικών ρόλων για κάποιες αναγκαίες υποπλοκές και… χάνει τα αβγά και τα πασχάλια όταν στο διαμέρισμα της Κλάρα εμφανίζεται και ο πραγματικός της γκόμενος (πού ήταν τόση ώρα πριν, ουδείς δύναται να απαντήσει…).

Μετά την πρώτη ώρα, ο Μπαλαγερό δεν ξέρει ούτε και ο ίδιος πού να πάει τον ήρωά του και παραπαίει μεταξύ του σαδιστή τιμωρού, του αυτοκαταστροφικού, μελλοντικά επίδοξου αυτόχειρα ή του αθώου… ψυχοπαθή, ο οποίος μπορεί να κουβαλάει επάνω του εργαλεία απαραίτητα για το… διαμελισμό ενός σώματος, όμως, την ίδια στιγμή, δεν είναι ικανός να σηκώσει χέρι απέναντι σε άλλον! Η αδυναμία τού σεναρίου να μας οδηγήσει σε κάποια λογική κινήτρων του Σέθαρ και το τραγελαφικό φινάλε βουλιάζουν το εγχείρημα στο επίπεδο του κοινότυπου θρίλερ που μπορεί και να παρακολουθούσες στην τηλεόραση – αν δεν έβρισκες κάτι άλλο για να σκοτώσεις το χρόνο σου…