του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στην παραγωγή των τελευταίων ετών των studio, όπου δε μένει ανεκμετάλλευτη η παραμικρή ευκαιρία για sequel, είναι να απορεί κανείς που το τρίτο μέρος των «Men in Black» έκανε δέκα ολόκληρα χρόνια να φτάσει στις οθόνες. Απορεί, επίσης, που ο Μπάρι Σόνενφελντ, ο οποίος έχει δύο δυνατά franchise στη φιλμογραφία του (το «Addams Family» και το «Men in Black»), έχει μείνει εκτός των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών για το ίδιο ακριβώς διάστημα.

Με τους ήρωες των comics να καταλαμβάνουν πια τα περισσότερα τετραγωνικά στις οθόνες των multiplex και τα αποτυχημένα sequel να στοιβάζονται ως άσκοποι τίτλοι και σπατάλη εκατομμυρίων, οι νέοι «Men in Black» μπορεί να μην έχουν τη φρεσκάδα της πρωτότυπης ταινίας, είναι, όμως, καλύτεροι από το μέτριο δεύτερο μέρος και τουλάχιστον διατηρούν την αξιοπρέπειά τους.

Το 1997, που βγήκε η πρώτη τους περιπέτεια, οι «Men in Black» έμοιαζαν να έρχονται την ίδια στιγμή από το μέλλον και από το παρελθόν. Μυστικοί πράκτορες που επέβαλλαν την τάξη στο – κρυφό για τον πολύ κόσμο – διαγαλαξιακό πάρε-δώσε με τη Γη, ντυμένοι, όμως, και εξοπλισμένοι με αισθητική των 60’s. Στην τρίτη ταινία, η ρετρό αίσθηση είναι ακόμη πιο έντονη και όχι μόνο επειδή η πλοκή περιλαμβάνει ένα ταξίδι… πίσω στο χρόνο.

Όλα τα νέα «παιχνίδια» της κινηματογραφικής βιομηχανίας βρίσκονται στη νέα ταινία. Και το 3D και τα περισσότερο καλοδουλεμένα εφέ. Το «Men in Black III», όμως, δίνει την αίσθηση του ρετρό γιατί είναι μια mainstream κωμική περιπέτεια που προτάσσει το συναίσθημα, εκεί όπου η πλειοψηφία των περισσότερων πρόσφατων αντίστοιχων παραγωγών βάζει μπροστά τις εκρήξεις και το μεγάλο – αλλά συχνά απολύτως κενό – θέαμα. Αυτόν τον τόνο δίνει η έναρξη, με την κηδεία του επικεφαλής των MIB, του Ζεντ, τη θέση του οποίου παίρνει η Οου (η Έμμα Τόμσον, η οποία δεν έχει και πολλά να κάνει στο φιλμ…).

Με τα πάνω τους και τα κάτω τους, στα 15 χρόνια που τους γνωρίζουμε, οι πράκτορες Τζέι και Κέι υπερασπίστηκαν το κωμικό buddy movie κι έγιναν συμπαθείς και αγαπητοί επειδή ήταν πραγματικοί χαρακτήρες, κυρίως εξαιτίας των λειτουργικά πειστικών ερμηνειών του Γουίλ Σμιθ και του Τόμι Λι Τζόουνς. Το ρόλο του δεύτερου σε νεαρή ηλικία, όταν επιστρέψουν στο παρελθόν, παίζει ο Τζος Μπρόλιν, στο ιδανικότερο κάστινγκ που θα μπορούσε να υπάρξει. Πέρα από τη φυσική ομοιότητα, ο Μπρόλιν έχει πάρει όλες τις γκριμάτσες και την άκαμπτη σοβαρότητα του Τζόουνς, και πλάθει μια ερμηνεία που προσθέτει στοιχεία, χωρίς να παρωδεί. Είναι, ίσως, η καλύτερη παρουσία σ’ αυτό το τρίτο μέρος, όπου το συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες είναι πιο σημαντικό σε σχέση με τα συχνά άσφαιρα αστεία.

Τα αμέτρητα ξαναγραψίματα του σεναρίου, το οποίο δεν ήταν καν ολοκληρωμένο όταν άρχισαν τα γυρίσματα, δεν μπορούν να κρυφτούν. Ο σκελετός είναι αρκετά γερός, με highlights την επιστροφή στο 1969, το νεαρό Κέι, τις καταδιώξεις στο vintage Κόνι Άϊλαντ, το Factory του Άντι Γουόρχολ και τη θεαματική κορύφωση στο ακρωτήριο Κανάβεραλ, με την εκτόξευση του Apollo 11, όπου διαδραματίζεται η τελική αναμέτρηση με τον Μπόρις, έναν αρκετά κακό, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο «κακό».

Τα γκαγκ, ωστόσο, πολλές φορές παθαίνουν εμπλοκή, ενώ μάλλον κουραστικά εξελίσσεται η παρουσία του άλλου νέου χαρακτήρα, του εξωγήινου Γκρίφιν, που βλέπει προκαταβολικά όλες τις πιθανές εκδοχές του μέλλοντος. Η αποκάλυψη, όμως, του στοιχείου που δένει τις μοίρες των Τζέι και Kέι, ολοκληρώνει το συναισθηματικό τόνο της ταινίας και είναι ταιριαστή με το σταθερό δέσιμο του πρωταγωνιστικού ντουέτου.