της Βαρβάρας Κοντονή

Εγγυημένη συνταγή ανεξάρτητου δράματος με δόσεις απότομης ενηλικίωσης, η δεύτερη μεγάλου μήκους σκηνοθετική απόπειρα του Νέιθαν Μορλάντο (και μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του αδικοχαμένου Μπιλ Πάξτον) αποτελεί ένα υπέρ το δέον βραδυφλεγές φιλμ που χάνει γρήγορα τον στόχο του, τόσο εξαιτίας του συμβατικού του σεναρίου όσο και εξαιτίας των στερεοτυπικής απόδοσης χαρακτήρων του, οι οποίοι υστερούν κατά πολύ σε ανάπτυξη, εντός ενός υποτυπώδους backstory. Ταινίες όπως το «Άγρια Όνειρα» ξεχωρίζουν από μακριά, αρχής γενομένης από την αφίσα μουντίλας «copy/paste» σε συνδυασμό με την εκάστοτε φεστιβαλική πορεία του φιλμ, που αν είσαι υποψιασμένος του έχεις ήδη κάνει ένα fast forward στο μυαλό σου. Ας πούμε κάπως διακριτικά, λοιπόν, ότι στην εν λόγω περίπτωση δεν ξεφεύγουμε στιγμή από το προφανές της υπόθεσης.

Η Κέισι μετακομίζει με τον πατέρα της σε κάποια απροσδιόριστη πόλη της Αμερικής (στην πραγματικότητα στο… Οντάριο του Καναδά, όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα), με τον ίδιο να αναλαμβάνει χρέη τοπικού αστυνομικού. Όταν η όμορφη κοπέλα γνωρίσει τον συνομήλικο γείτονά της Τζόνας, ο έρωτας θα είναι κεραυνοβόλος και για τους δυο, ο πατέρας της όμως δεν θα εγκρίνει τη σχέση, προειδοποιώντας τον νεαρό να μείνει μακριά της. Ένα βράδυ ο Τζόνας θα βρεθεί στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, μάρτυρας των παραβατικών δράσεων του πατέρα της Κέισι, γεγονός που θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και την ίδια. Χωρίς άλλη επιλογή και με καμία βοήθεια από πουθενά, τα παιδιά θα αποφασίσουν να το σκάσουν προκειμένου να ξεφύγουν από τον κύκλο βίας που έχει απλώσει γύρω του ο Γουέιν (Μπιλ Πάξτον). Τα όνειρα έχουν γίνει πλέον εφιάλτες.

Αφηγηματικά αδύναμο και σεναριακά προβλέψιμο, το νέο πόνημα του Μορλάντο αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο νεανικό δράμα και το crime θρίλερ, αντλώντας στοιχεία και από τα δυο είδη, δίχως όμως να τα αξιοποιεί προς τέρψιν του θεατή, παραδίδοντας ένα φιλμ με τίμιες προθέσεις μεν, βαρετό στο αποτέλεσμά του δε. Αναμφίβολα ο ρόλος του Πάξτον θα κάνει «γκελ» στις αίθουσες, όχι τόσο λόγω ερμηνείας (παρά το γεγονός ότι εδώ αποδεικνύεται δυνατό «χαρτί») όσο λόγω υστεροφημίας, αφού η λογική της «μιας από τις τελευταίες κινηματογραφικές εμφανίσεις» σίγουρα θα αποτελέσει έναν κάποιο διαφημιστικό μοχλό της ταινίας. Από την άλλη, όσοι δεν θα έβλεπαν ένα φιλμ με τον Πάξτον για… τον Πάξτον, μάλλον θα αδιαφορήσουν έτσι κι αλλιώς για τα «Άγρια Όνειρα», από τη στιγμή μάλιστα που το πρωταγωνιστικό ντουέτο δεν απαρτίζεται και από ονόματα πρώτης γραμμής. Κατά τα άλλα, υπάρχει μια βιασύνη που χαρακτηρίζει το σύνολο της ταινίας, από το πόσο εύκολα χτίζεται η σχέση των παιδιών μέχρι το αδικαιολόγητο ξέσπασμα του χαρακτήρα του Πάξτον, ο οποίος αρκείται σε εμφάνιση μονοδιάστατου μπαμπούλα, χωρίς καμία φροντίδα από πλευράς σεναρίου για τους λόγους πίσω από την τερατώδη συμπεριφορά τού χαρακτήρα. Είναι ξεκάθαρο πως η έλλειψη εμπειρίας των σεναριογράφων αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» τούτου του φιλμ, ξεμπερδεύοντας τεμπέλικα με τα κίνητρα δράσης των πρωταγωνιστών και αδιαφορώντας πλήρως για τη χαρτογράφηση του υπόβαθρου του κάθε ρόλου μεμονωμένα, μια συνθήκη ζωτικής σημασίας για το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος.

Το «Άγρια Όνειρα» είναι καμωμένο από την πάστα εκείνων των ταινιών που προορίζονταν να αρέσουν σε αρκετούς θεατές, αλλά το αποτέλεσμα που μας δίνει ο Μορλάντο αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί την απτή γοητεία του ανεξάρτητου σινεμά, την «καρτ-ποσταλική» φωτογραφία του Στιβ Κόσενς και το ταιριαστό μουσικό score του Son Lux, βυθίζοντάς το σε μια εξασφαλισμένη κινηματογραφική λήθη. Εφαρμόζοντας τα διδάγματα του Τέρενς Μάλικ από την εποχή του «Badlands» (1974), πριν ο Αμερικανός δημιουργός βολευτεί μέσα στο «υπαρξιακό» του τίποτα, ο Μορλάντο ακολουθεί κατά γράμμα την αισθητική εκείνου (χρώματα, υφές, ατμόσφαιρα), χάνοντας όμως όλη την ουσία του πάλαι ποτέ καλού Μάλικ, τη σπίθα δηλαδή ανάμεσα στους νεαρούς του ήρωες, την αναγκαία εξομολόγηση μιας γενιάς που «θάφτηκε» εν τέλει κάτω από το βάρος μιας ακόμη αντιγραφής για τα φρούδα Americana όνειρα του Νότου.